Ouderschap in LAT-relatie
Hoi!
Ik ben opzoek naar advies van ouders die hopelijk in hetzelfde schuitje zitten. Mijn man en ik hebben namelijk een kinderwens, maar door mijn baan met een specifiek opleidingstraject woon ik (tijdelijk) een provincie verderop. De situatie is gelukkig tijdelijk maar wel naar verwachting 3-5 jaar… en ik ben begin 30 + heb fertiliteitsproblemen dus niet de eeuwige tijd om voor kinderen te gaan. Mijn man woont in het “grote huis” met onze beide ouders om de hoek dus naar alle verwachting, als er een kind komt, zal er veel van de zorg op zijn schouders komen op de dagen dat ik niet naar huis kan en zou ik mijn kind dus moeten missen… zijn er mensen die iets vergelijkbaars hebben/meegemaakt hebben of iemand kennen die dit heeft gedaan met tips?
Opleiding is helaas niet uit te stellen tot eventuele kinderen wat ouder zijn en mijn man heeft een volle carrière opgebouwd + woont in ons koophuis wat momenteel ook niet makkelijk is om aan te komen…. En de opleiding zit ook niet dichter bij
Hoe belangrijk is je werk en die opleiding voor je? Als ik het zo lees, is jullie huidige situatie alles behalve ideaal en gezien jouw leeftijd en fertiliteitsproblemen, zou ik persoonlijk een kinderwens boven een opleiding/carrière stellen. You can’t have it all, denk ik dan maar.
Ik zou er persoonlijk niet aan beginnen. Nog even afgezien van het feit dat zo'n eerste tijd heel intensief kan zijn door allerlei zaken, moet de vader dat voornamelijk alleen opknappen.
'Beide ouders om de hoek' zegt mij eerlijk gezegd niet zo veel want ik vind dat je eigenlijk niet te veel moet vragen van grootouders en al helemaal niet verwachten. En je lijkt het hier toch als een soort steun voor je man te benoemen.
Daarnaast zou ik niet zo veel van mijn kindje willen missen; zeker niet in de begintijd. Ik denk ook, eigenwijs als ik ben, dat jij het nu nog niet goed kan overzien en misschien nog niet zo beseft hoe verweven je bent met je kind, al tijdens je zwangerschap, maar zeker ook daarna, dat je maar moeilijk echte aandacht op kan brengen voor een intensief werk'/opleidingstraject.
Heb je ook nagedacht over je zwangerschapsperiode terwijl je apart zit, ver weg van je man? Je zult dan een hoop dingetjes alleen moeten verwerken, je zult steeds vanuit je woning naar de andere provincie moeten voor allerlei medische controles (tenzij je die juist bij je opleidingsplek wilt gaan doen, maar dan moet je man steeds daar naar toe), om nog maar niet te spreken over de laatste periode van je zwangerschap die je dan misschien ook grotendeels alleen doorbrengt. Het lijkt mij echt niet fijn om die periode van onzekerheid veel alleen te zijn.
En is er een mogelijkheid om je opleiding te onderbreken voor enkele maanden?
Als je kind er eenmaal is, zal het waarschijnlijk toch betekenen dat je geen borstvoeding kunt gaan geven, of een korte tijd. Kortom: ik vind het heel wat en zie voornamelijk beren op de weg.
Misschien ben jij een heel ander type, meer nuchter, minder emotioneel en dan lukt het jou misschien wel. Dat zou mooi zijn, want een baan echt naar je zin met een goede opleiding is ook belangrijk.
Succes met je beslissing!
allereerst dank voor de snelle reacties dat had ik niet verwacht.
Antwoord op een aantal vragen
Hoe belangrijk die opleiding is? Nou laten we het zo zeggen, ik ben al meer dan 12 jaar bezig om te komen waar ik nu sta met opleiding, werk, neventaken en zelfs een promotie traject. In onze wereld is het dan ook niet heel gek om een kinderwens daar op uit te stellen. Daarbij is het redelijk normaal, hoe abnormaal ook om vaak een jaar niet thuis te kunnen wonen bij je gezin. (Mijn situatie is iets extremer dan de meesten helaas)
je kan je denk ik nooit beseffen hoe de impact van een kind gaat zijn voor je deze krijgt. Er vanuit gaande dat dit kind ook nog eens gezond is. Maar ik denk dat k me heel goed besef voor zo ver dat nu kan dat dit heel zwaar gaat zijn (zowel voor mij op afstand als mijn man dichtbij) en de band tussen ouder en kind heel intens is. Ik ben gelukkig niet 24/7 van huis maar wel 3-4 dagen in de week en daardoor ook. Een aantal nachten.
Alle overwegingen over het alleen zijn en alleen door dingen heen moeten (zowel voor mij als mijn man) zij de revue al gepasseerd. Geloof me als ik zeg dat er nog veel meer argumenten en beren op de weg te verzinnen zijn. De reden dat ik onze ouders dan ook noem is ook niet omdat ik verwacht dat ze onze vaste oppas oid gaan zijn want het is een gigantische drempel voor mij om de überhaupt om hulp te vragen omdat ik ze niet met mijn zooi wil belasten. Maar meer een overweging in de zin: als we echt vastlopen dan is er iemand om de hoek die we kunnen bellen in nood dus kunnen we onze vaste standplaats beter daar hebben dan waar ik tijdelijk woon.
Het is ook heel wat. We zijn nuchtere mensen maar ook hier staan al die beren toe te kijken langs de weg wanneer ze er op kunnen gaan staan. Vandaar dat ik ook dit berichtje post.
Ik ben dan ook niet perse op zoek naar een herhaling van alle redeneren om het niet te doen (hoe goedbedoeld ook, geloof me ik waardeer het echt dat mensen zo snel reageren) maar meer naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten/gezeten hebben om te horen hoe zij dit hebben gedaan en wat ze nu wellicht anders zouden doen
ik zou gewoon proberen zwanger te worden. Je schrijft dat je bekend bent met fertiliteitsproblemen dus wellicht maak je je nu voor niets druk (komt er geen kindje)
En raak je wel zwanger heb je nog 9 maanden om na te denken hoe je het organiseert
ook jij zal eerste maanden verlof hebben dan neem ik aan en vervolgens 3a4 dagen weg maar kindje is bij man dat is echt prima hoor. Als hij 3a4 dagen weg zou zijn en kindje is bij jou zou je dan bezwaar hebben?
En mocht blijken dat je gevoelsmatig dan toch een keuze moet maken mbt je carrière dan maak je dán met een kind in je armen een keuze. Je zal nooit spijt krijgen van die keuze als het kind in je armen ligt. Maar nu voor geen kind kiezen met oog op je carriere, ja op je sterfbed zal dat wel tot spijt kunnen leiden
absor schreef op 15-02-2025 om 06:27:
ik zou gewoon proberen zwanger te worden. Je schrijft dat je bekend bent met fertiliteitsproblemen dus wellicht maak je je nu voor niets druk (komt er geen kindje)
En raak je wel zwanger heb je nog 9 maanden om na te denken hoe je het organiseert
ook jij zal eerste maanden verlof hebben dan neem ik aan en vervolgens 3a4 dagen weg maar kindje is bij man dat is echt prima hoor. Als hij 3a4 dagen weg zou zijn en kindje is bij jou zou je dan bezwaar hebben?
En mocht blijken dat je gevoelsmatig dan toch een keuze moet maken mbt je carrière dan maak je dán met een kind in je armen een keuze. Je zal nooit spijt krijgen van die keuze als het kind in je armen ligt. Maar nu voor geen kind kiezen met oog op je carriere, ja op je sterfbed zal dat wel tot spijt kunnen leiden
Idd, eerst dat kind maken/krijgen en de rest is zorg voor later, overal is wel een mouw aan te passen.
Ik heb geen ervaring. Wel kinderen. Mijn persoonlijke ontwikkeling via mijn werk heeft me altijd veel voldoening gegeven. Ik denk dat 3 tot 4 dagen en nachten van huis goed te doen was geweest voor mij. Zeker/alleen aangezien het tijdelijk is. Sterker, doordat je niet thuis bent kun je vol focussen op je opleiding. Thuis met baby is dat mogelijk moeilijker, een baby kan veel zorg vragen en veel afleiding geven.
En mogelijk duurt het al een jaar voordat je zwanger bent, dan nog maanden zwanger zijn, en je zit al bijna op de helft van je opleiding.
Als er complicaties optreden voor, tijdens of na de zwangerschap wordt het (veel) lastiger. Maar daar gaat een mens niet vanuit. En anders pas je je leven er op dat moment naar aan.
Ik ben zwanger geraakt in de situatie die jij beschrijft. Ik ben er na de bevalling alleen niet in terug gekeerd. Nu was in mijn geval ook geen optie om daarin terug te keren. Maar ik zou het ook niet gewild hebben.
De problemen die hiervoor geschetst werden in de zwangerschap herken ik niet. Ik was gemiddeld vier dagen en vier nachten per week van huis. De vijfde dag had ik mijn afspraken met de verloskundige, echo etc. Ik voelde me ook niet onzeker of eenzaam als ik weg was. Ik heb dit volgehouden tot aan mijn zwangerschapsverlof bij 36 weken.
Ik zou denken ga voor de zwangerschap en bekijk het daarna. Een kinderwens is te groot om op zij te zetten. Zeker als je fertiliteit problemen hebt kan het zomaar jaren duren voordat je zwanger bent. En dan speelt het probleem wellicht niet meer. Plus dat je ook verder niet in de toekomst kan kijken. Voor hetzelfde geldt is er een nieuwe pandemie en zijn al je plannen van de baan.
Je man zal als alleenstaande vader jullie kind gaan opvoeden.
Dat kan. Ik ben gescheiden toen mijn kind heel jong was. <1 jaar. Maar er zijn belangrijke voorwaarden om het te laten werken.
werkt je man kantooruren met veel flexibiliteit en de mogelijkheid om structureel minder uren te werken? Bv 32 uur of minder? Voor mij was 3,5 dag per week verspreid over 4 dagen wel het maximum om het te combineren. En dan had ik het voordeel dat de driehoek, wonen, opvang en werk allemaal binnen een straal van 15 minuten fietsen lag. Want de meeste opvang gaat om 8 uur open maar ze sluiten ook al om 6 uur en verwachten dat je ruim optijd daar bent, tussen half 6 en kwart voor 6 want voor je weer weg bent ben je weer een kwartier verder.
Kind zal veel naar de opvang gaan maar er zijn onverwachte dagen dat dat niet zal gaan. Ziek kind kan niet naar de opvang en ze pikken veel op.
En dan is een kind beter af bij papa of mama dan bij een nanny wat opa en oma dan toch zouden zijn. Ook je man zal vaker ziek zijn want die virusjes van hun zijn anders dan toen jullie op de opvang zaten dus je immuunsysteem mag weer aan het werk. Kan dat met zijn werk en jouw opleiding?
Kan hij als het kind ouder wordt de binnen en buitenschoolse dingen inpassen in zijn werk?
Zwemles, speelafspraakjes thuis, daarvoor al bv ouder en kind zwemmen, leren fietsen.
Ik heb dat best zwaar gevonden, en dat terwijl mijn kind vanaf het begin goed door sliep en ik weinig gebroken nachten had. Wel heb ik mijn carrière op een lager pitje moeten zetten. Dienstreizen werden lastig want moesten ver vooruit gepland worden, effe overwerken ging niet makkelijk. Als kind ziek werd moet je alles kunnen laten vallen en er zijn voor je kind, ook als je een cursus staat te geven. Kind bleek chronisch verkouden dus in het eerste jaar zat ik vaak bij de huisarts en in het ziekenhuis voor controle, bleek gelukkig onschuldig en redelijk makkelijk te verhelpen maar toch kost het veel tijd.
Hoe gaat jouw werk na je opleiding zijn? Dus hoe lang gaat het alleenstaand ouderschap duren. Mijn ex geeft aan dat hij veel gemist heeft van onze zoon en dat het zware vind van onze scheiding (op zijn verzoek). En dat terwijl hij 2 dagen per week zorgde, naast de weekenden en vakanties.
Kun jij je opleiding 6 tot 12 maanden onderbreken op elk willekeurig moment in het studiejaar? Zwangerschap en herstel kunnen makkelijk zijn maar het kan ook invaliderend zijn na een maand of 2. Wat als de bevalling niet makkelijk verloopt en je zelf langer dan gemiddeld nodig hebt om te herstellen? 9 maanden tot een jaar is niet ongebruikelijk. En het moment van je zwangerschap kun je niet plannen. Je geeft aan fertiliteitsproblemen te hebben, hoe belastend gaat het traject om zwanger te worden zijn?
Dat het niet ideaal wordt weet je al, moet je daarom maar geen kinderen krijgen? Niet direct, wij zijn aan kinderen begonnen in de wetenschap dat mijn ex ook kon overlijden binnen 3 tot 5 jaar in het geval zijn ziekte zich volgens het gemiddelde zou ontwikkelen. Ons kind is inmiddels jong volwassen en hij is er nog.
Was het zwaar, zeker, voor beiden en om andere redenen, zijn we blij dat we een kind hebben samen, zeker, ook al hebben we het niet samen samen kunnen opvoeden. Als ouders zijn we een goede combinatie als partners niet. Ons kind geeft dat ook aan, heeft met ons beiden een goede band en weet dat we er altijd beiden zullen zijn op belangrijke momenten.
Wat je niet moet onderschatten is de maatschappelijke druk. Jullie gaan de rollen omgooien, je man is in eens zielig want hij moet voor het kind zorgen en jij bent een slechte moeder want je bent niet genoeg thuis bij je kind. En je moet dat steeds blijven uitleggen. Dat hebben mijn ex en ik nooit hoeven doen. Wel werd ik standaard gebeld als er wat was ook school bijvoorbeeld zelfs terwijl mijn ex als eerste contact persoon aangegeven stond: want papa werkt, die kunnen we toch niet bellen. Eh,waarom denk je dat hij daar staat en niet ik. Waren ze nog boos ook dat ik niet gelijk op nam.
Kijk bij jullie beslissing niet alleen naar de relatief korte periode van de zwangerschap en kort daarna en je opleiding maar ook naar de lange termijn.
als ik jou zo lees zou ik gewoon 3 a 4 jaar wachten en dan het kind maken in het ziekenhuis met geluk heb jij dan over 5 jaar precies wanneer je wilt je kind. Of jij nu 30 of 33 of 34 bent, je moet toch de medische molen in en het scheelt niet zoveel. Je bent geen 37, dan zou ik zeggen nu. Maak eerst je opleiding af of bijna af. Kind moet eerst gemaakt worden plus negen maanden baren. Dan diploma en kind Succes.
Moederkareltje schreef op 15-02-2025 om 08:18:
als ik jou zo lees zou ik gewoon 3 a 4 jaar wachten en dan het kind maken in het ziekenhuis met geluk heb jij dan over 5 jaar precies wanneer je wilt je kind. Of jij nu 30 of 33 of 34 bent, je moet toch de medische molen in en het scheelt niet zoveel. Je bent geen 37, dan zou ik zeggen nu. Maak eerst je opleiding af of bijna af. Kind moet eerst gemaakt worden plus negen maanden baren. Dan diploma en kind Succes.
Zo werkt dat helaas niet, een kind maak je ook niet 1,2,3 in ern ziekenhuis. Ook daar zijn leeftijdsgrenzen en moeten er lange voortrajecten door lopen worden.
Ik vind jouw redenaties over het krijgen van kinderen altijd erg naïef en ondoordacht.
Zelf geen kinderen maar wel een vriendin die toen haar kind nog geen jaar oud was 3 dagen per week ergens anders woonde voor werk. Kind ging veel naar een gastouder en haar man kon thuiswerken of schuiven met uren waar nodig.
De maatschappelijke druk die hier boven wordt genoemd is heel herkenbaar. Ze kreeg constant de vraag: maar wat dan met sofietje? Heel veel mensen konden zich er niks bij voorstellen dat papa net zo goed luiers kon verschonen etc.
Ze hebben er geen spijt van, maar toen ze een tweede wilden hebben ze het toch anders aangepakt. Dus misschien zegt dat toch wel iets. Ze heeft toch best veel gemist in die periode.
De oudste is inmiddels 8 en trekt nog steeds meer naar haar vader dan naar haar moeder, de jongste naar allebei ongeveer evenveel. (Maar ik ken ook wel gezinnen waar ouders ongeveer evenveel beschikbaar waren en waar het ene kind vooral papa wil en de ander vooral mama dus ik weet niet of dat echt hier vandaan komt)
Succes met de keuze in elk geval!
Ja, ik. Ik heb een eigen bedrijf en woon al jaren de helft van de week in een appartement in een binnenstad, terwijl mijn man en kinderen ruim een uur verderop in een ruime, kindvriendelijke woning zitten.
De reacties uit de omgeving vond ik in het begin wel heel lastig, die gaven mij het gevoel een slechte moeder te zijn. Maar doordat ik ons gezin onderhoud, is mijn man er helemaal voor de kids (en ik ben dat zelf ook, als ik er ben). We zijn allemaal gelukkig zo, dus voor ons werkt het 
mana_sutiyuq schreef op 15-02-2025 om 08:24:
[..]
Zo werkt dat helaas niet, een kind mask je ook niet 1,2,3 in ern ziekenhuis. Ook daar zijn leeftijdsgrenzen en moete er lange voirrtrajecten door lopen worden.
Ik vind jouw redenaties over het krijgen van kinderen altijd erg naïef en ondoordacht.
Als het wel 5 jaar duurt is het toch ook goed. Dan begint ze nu. Maar TO denk op een of andere manier dat ze binnen nu en 2 of 3 jaar wel een kind zou hebben als ze nu begint en het in de weg zit van haar carrière. Ik ging dus ook uit van 2 of 3 jaar dat het maken en baren duurt. Daarom zeg ik wacht dan net die 3 jaar.
Ik heb 30 jaar in de omgekeerde situatie gezeten. Mijn man was per week minstens 3 nachten in het buitenland. In de praktijk voor ons goed te doen omdat ik maar weinig uur werkte en daar ook nog flexibel mee om kon gaan.
Mij is het gelukt omdat ik weinig werkte en mijn baan met veel uren en verantwoordelijkheid heb opgegeven en iets rustigers ben gaan doen. Ruim dertig jaar geleden was dat nog vrij normaal en geaccepteerd en financieel haalbaar.
Hoe flexibel is het werk van jouw man kan hij minder gaan werken en makkelijk adhoc vrij krijgen bij ziekte van kind.
Je man zal de eerste jaren het meest op zijn bordje krijgen heeft hij een realistisch beeld wat dat in kan houden. Het is regelmatig best zwaar om voor een kind te zorgen zeker als je er een paar dagen en nachten alleen voorstaat.
Heel eerlijk in de huidige tijdgeest zou ik hier niet meer voor kiezen maar voor een meer gelijkwaardige zorg werk verhouding kiezen.
Heb je al een idee waar je komt te wonen na je opleidingstraject lukt het dan wel om terug te keren naar de woonplaats van je man.
Je verwacht dat zwanger worden weleens een traject kan worden dus ik zou het niet uitstellen. Mocht het vlot gaan en je moet dan veel jaren overbruggen zou ik toch overwegen of jullie niet samen dichter bij jouw werk kunnen wonen.
Even een korte reactie, alleen m.b.t. het deel als het kind er eenmaal is: veel mannen zouden jouw vraag niet eens stellen, de internationaal chauffeur gaat gewoon elke week 5 dagen weg. Uiteraard mist hij dan veel van zijn kind (en de vraag is of jij dat wilt of zou moeten willen), maar over het algemeen geeft die keus weinig commentaar van de omgeving.
