Ouderschap in LAT-relatie
Hoi!
Ik ben opzoek naar advies van ouders die hopelijk in hetzelfde schuitje zitten. Mijn man en ik hebben namelijk een kinderwens, maar door mijn baan met een specifiek opleidingstraject woon ik (tijdelijk) een provincie verderop. De situatie is gelukkig tijdelijk maar wel naar verwachting 3-5 jaar… en ik ben begin 30 + heb fertiliteitsproblemen dus niet de eeuwige tijd om voor kinderen te gaan. Mijn man woont in het “grote huis” met onze beide ouders om de hoek dus naar alle verwachting, als er een kind komt, zal er veel van de zorg op zijn schouders komen op de dagen dat ik niet naar huis kan en zou ik mijn kind dus moeten missen… zijn er mensen die iets vergelijkbaars hebben/meegemaakt hebben of iemand kennen die dit heeft gedaan met tips?
Opleiding is helaas niet uit te stellen tot eventuele kinderen wat ouder zijn en mijn man heeft een volle carrière opgebouwd + woont in ons koophuis wat momenteel ook niet makkelijk is om aan te komen…. En de opleiding zit ook niet dichter bij
Ik weet niet hoe belangrijk het is dat grootouders kunnen bijspringen, of dat jouw man kan mantelzorgen, maar een koophuis kun je ook ergens anders vinden.
(wel overdrachtsbelasting van 2%, en kosten voor de notaris)
Is jouw man voor zijn werk gebonden aan de plek waar hij nu woont?
Als ik het goed lees, ben je dus ongeveer de helft van de week van huis. Het is natuurlijk niet ideaal, maar ook weer geen drama. Er is zelfs wel een voordeel aan te bedenken: in de nachten dat je niet thuis bent, kun je goed doorslapen. Het is dan wel eerlijk dat als je wel thuis bent, jij degene bent die er 's nachts uit moet als er wat met je kind is, zodat je man dan slaap kan inhalen.
Dat je veel mist van je kind is betrekkelijk. Je bent natuurlijk een aantal dagen per week niet aanwezig, maar het lijkt me dat je minder mist als je elke week een aantal dagen weg bent dan dat je een aantal maanden achtereen weg bent.
De sociale druk zal flink zijn, vrees ik, een vrouw die meer dan drie dagen per week werkt vinden sommige mensen al gek, een vrouw die de halve week niet met haar bloedje onder éen dak slaapt zal dan wel helemaal een ontaarde moeder gevonden worden. Schijt aan hebben is het enige antwoord, vrees ik. Als jij en je man op dit punt op éen lijn zitten dan kan je dat wel hebben.
Bedenk ook dit. Er wordt altijd gedaan alsof alle moeders het vreselijk vinden om een paar dagen achtereen gescheiden te zijn van hun (jonge) kinderen. Nu zullen er vast moeders zijn die dat inderdaad vreselijk vinden, maar er zijn ook zat moeders - onder wie ikzelf - die daar helemaal niet echt moeite mee hebben/hadden. Maar ook hier is de sociale druk best aanzienlijk, je moet eigenlijk wel zeggen dat het gemis van de kinderen je zwaar valt, anders wordt er toch een beetje vreemd naar je gekeken. Dus als je dit gaat doen en het blijkt je prima te bevallen, gewoon maling hebben aan het gejammer van omstanders. En bedenk dat als je een piemeltje had gehad in plaats van een baarmoeder, niemand er raar van zou hebben opgekeken.
Eens met wat Temet schrijft.
Ik heb zelf geen ervaring met jouw situatie. Wel ben ik bewust alleenstaande moeder. Ik zie geen probleem in tijdens de zwangerschap 3 of 4 dagen niet bij je man zijn. Alle dagen zonder man vond ik prima te doen 
De andere dagen zijn jullie wel samen en als er iets is kun je alsnog bij elkaar komen. Praten kan in de avonden ook via telefoon/beeldbellen.
Na de bevalling zal jouw man een aantal dagen per week alleen zijn met het kind. Ja, dat is hard werken. Maar niet onmogelijk of ondraaglijk. En voor jou lijkt het me stiekem juist wel prettig om die nachten te kunnen slapen. En de avonden evt te kunnen besteden aan opdrachten ed. Ik zou het stiekem wel lekker hebben gevonden om een paar nachten per week gewoon te hebben kunnen slapen.
Een collega van mij heeft tijdens haar medische specialisatie 3x een kind gekregen. Dat leidde op een gegeven moment wel tot gedoe omdat ze vanwege zwangerschapsverlof 3x4 maanden miste. Sommige opdrachten/werkgroepen waren maar 1x/jaar te volgen waardoor ze uitliep. En het curriculum veranderde waardoor ze gedoe kreeg met nieuwe opdrachten. Dat is wel iets om uit te zoeken, hoe dat bij jouw opleiding zit. Zij genoot overigens van meerdaagse congressen waardoor ze een paar nachtjes van huis was. Maar idd gaf dat wel oordelen van mensen. Hoe kán een moeder dat doen? Je bent toch pas een goede moeder als je voortdurend met je kind verstrengeld je huishouden spik en span houdt.
Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt.
Een tegeltje wijsheid.
Bij 30 plus zou ik voor zwanger worden gaan . En dan zie je het wel . Leven is niet planbaar .
Ooit een au pair overwogen? Tsjor
Ik herken ook wat Temet schrijft. Ik ben in het eerste jaar van mijn tweede gemiddeld elke maand drie nachten geweest. Dat is niet te vergelijken met elke week natuurlijk. Ik genoot daarvan. Mijn kinderen hebben een fantastische vader en zijn niks te kort gekomen. En ik vond het fijn om weer even geen moeder te zijn. Ook altijd weer fijn om dan weer thuis te komen en dan kon ik ineens ook genieten van als ze dan de nacht niet doorslapen. Want ik was weer helemaal opgeladen.
Ik denk dat jij jezelf moet afvragen of jij dit wel wilt en kunt. Jij moet veel moeite doen om een kind te krijgen middels een traject. Vervolgens een zwangerschap en bevalling doorstaan. Daarin ga jij je hechten aan je kind. En dat zijn zaken die een man niet heeft. Vervolgens moet jij je kind 4 dagen per week afgeven aan je partner en ben jezelf vanaf de zijlijn betrokken. Een baby ziet zichzelf als een met zijn moeder. Onderschat de kracht van hormonen daarin niet. En de eerste 4 jaar tot ze naar school gaan zijn het meest intensief. De ontwikkelingen gaan heel snel. Dat alles gaan jij missen. Tegen de tijd dat jij weer volledig in het leven van je kind komt zijn alle grote mijlpalen bereikt en zit je kind al op school. Ze zijn maar een keer jong. De tijd daarna is gewoon heel anders. Natuurlijk kan je dat alles aan de kant schuiven maar ik zou al die momenten niet kunnen missen. En zeker een baby niet dagenlang uit handen kunnen geven. Hoe geweldig je partner ook is.
Ik zou dus inderdaad wachten. 5 jaar is echt veel te lang. Je kunt niet alles hebben en gaat beiden half doen. Halve moeder en halve werknemer. Het lijkt mij ook enorm eenzaam om op die leeftijd op een kamer te zitten zonder je gezin. Uiteindelijk wil je daar waarschijnlijk gewoon zijn. Zeker bij problemen of leuke momenten.
Izza schreef op 15-02-2025 om 11:44:
Ik denk dat jij jezelf moet afvragen of jij dit wel wilt en kunt. Jij moet veel moeite doen om een kind te krijgen middels een traject. Vervolgens een zwangerschap en bevalling doorstaan. Daarin ga jij je hechten aan je kind. En dat zijn zaken die een man niet heeft. Vervolgens moet jij je kind 4 dagen per week afgeven aan je partner en ben jezelf vanaf de zijlijn betrokken. Een baby ziet zichzelf als een met zijn moeder. Onderschat de kracht van hormonen daarin niet. En de eerste 4 jaar tot ze naar school gaan zijn het meest intensief. De ontwikkelingen gaan heel snel. Dat alles gaan jij missen. Tegen de tijd dat jij weer volledig in het leven van je kind komt zijn alle grote mijlpalen bereikt en zit je kind al op school. Ze zijn maar een keer jong. De tijd daarna is gewoon heel anders. Natuurlijk kan je dat alles aan de kant schuiven maar ik zou al die momenten niet kunnen missen. En zeker een baby niet dagenlang uit handen kunnen geven. Hoe geweldig je partner ook is.
Ik zou dus inderdaad wachten. 5 jaar is echt veel te lang. Je kunt niet alles hebben en gaat beiden half doen. Halve moeder en halve werknemer. Het lijkt mij ook enorm eenzaam om op die leeftijd op een kamer te zitten zonder je gezin. Uiteindelijk wil je daar waarschijnlijk gewoon zijn. Zeker bij problemen of leuke momenten.
Ze gaat niet álles missen. Ze is 3-4 dagen weg. De rest is ze gewoon bij en mist ze dus niet.
Opleiding is verder 3-5 jaar. Bij de tijd dat er een baby is is dat dus max 2-4 jaar, en dat is als ze snel zwanger raakt. Kan dus ook goed zo zijn dat ze als kind 1-2 jaar is alweer klaar is met de opleiding. 5 jaar zal het sowieso niet zijn.
En ja, dan mist ze de eerste jaren 3-4 dagen per week. Maar dan mist ze nog altijd minder dan wanneer ze geen kind krijgt. Dan mist ze immers daadwerkelijk álles. Want bij vruchtbaarheidsproblemen wachten tot je eind 30 bent is natuurlijk wel een risico.
en kan jou man niet met baby jou kant opkomen en bij jou 2 dagen verblijven?
Meesje schreef op 15-02-2025 om 11:52:
[..]
Ze gaat niet álles missen. Ze is 3-4 dagen weg. De rest is ze gewoon bij en mist ze dus niet.
Opleiding is verder 3-5 jaar. Bij de tijd dat er een baby is is dat dus max 2-4 jaar, en dat is als ze snel zwanger raakt. Kan dus ook goed zo zijn dat ze als kind 1-2 jaar is alweer klaar is met de opleiding. 5 jaar zal het sowieso niet zijn.
En ja, dan mist ze de eerste jaren 3-4 dagen per week. Maar dan mist ze nog altijd minder dan wanneer ze geen kind krijgt. Dan mist ze immers daadwerkelijk álles. Want bij vruchtbaarheidsproblemen wachten tot je eind 30 bent is natuurlijk wel een risico.
Ik vind 5 jaar lang 4 dagen en nachten (inclusief reistijd) heel erg veel. En werk/neventaken/promotie op dit niveau is ook niet klaar na werktijd. Daar gaat ook nog veel studietijd in de avonduren etc inzitten. Dat in combinatie met een baby is heel erg intens.
In dit geval speelt er ook nog een fertiliteitstraject? Hoe gaat to dat vanuit een andere stad combineren? Natuurlijk kan alles als de partner er volledig is. Maar de vraag is of to na zoveel moeite om zwanger te raken zoveel wil missen. Je bent pas weer echt in in het gezinsleven als kind op school zit.
In mijn omgeving een ouder die bij defensie werkt. Zijn partner ziet zichzelf ook feitelijk als een soort alleenstaande ouder. Die draait zelf het gezinsleven met alle afspraken en logistiek die daarbij komt (afspraken bij de dokter, tandarts, zwemles, school, feestjes) en partner voegt af en toe in. Voor hun werkt dat prima. Maar echt opvoeden en verzorgen etc is daar niet bij. Dat kan ook niet als jij structureel afwezig bent. To komt in het weekend langs. Maar leeft niet met haar gezin maar elders. Zondagavond of maandagochtend heel vroeg weg. En dan vrijdag weer terug ofzo?
BritgetJones007 schreef op 15-02-2025 om 11:57:
en kan jou man niet met baby jou kant opkomen en bij jou 2 dagen verblijven?
Wat moet man daar doen dan met een baby? Hij heeft zijn leven, werk, opvang en huis elders. To is aan het werk. Dan moet hij in haar studentenkamer op haar wachten? En een enorm gesleep met baby en alle spullen die je daarvoor nodig hebt. Niet handig of in het belang van vader en kind.
'In mijn omgeving een ouder die bij defensie werkt. Zijn partner ziet zichzelf ook feitelijk als een soort alleenstaande ouder. Die draait zelf het gezinsleven met alle afspraken en logistiek die daarbij komt (afspraken bij de dokter, tandarts, zwemles, school, feestjes) en partner voegt af en toe in. Voor hun werkt dat prima. Maar echt opvoeden
en verzorgen etc is daar niet bij.'
Echt opvoeden en verzorgen is daar niet bij? Geweldig. Die onthoud ik voor het geval zich weer een thuisblijfmoeder meldt: druk, maar echt opvoeden is er niet bij. Of denk je dat het opvoeden dat gebeurt tussen de thuiskomst van vader en het gaan slapen (praktisch: tussen 18.00 en 19.00 uur)?
Zelfs als ze 4 dagen weg is is ze nog 3 dagen thuis.
Tsjor
Kan je opleiding wel makkelijk op 'pauze' tijdens zwagerschapsverlof of loop je dan veel studievertraging op?
Izza schreef op 15-02-2025 om 11:44:
Ik denk dat jij jezelf moet afvragen of jij dit wel wilt en kunt. Jij moet veel moeite doen om een kind te krijgen middels een traject. Vervolgens een zwangerschap en bevalling doorstaan. Daarin ga jij je hechten aan je kind. En dat zijn zaken die een man niet heeft. Vervolgens moet jij je kind 4 dagen per week afgeven aan je partner en ben jezelf vanaf de zijlijn betrokken. Een baby ziet zichzelf als een met zijn moeder. Onderschat de kracht van hormonen daarin niet. En de eerste 4 jaar tot ze naar school gaan zijn het meest intensief. De ontwikkelingen gaan heel snel. Dat alles gaan jij missen. Tegen de tijd dat jij weer volledig in het leven van je kind komt zijn alle grote mijlpalen bereikt en zit je kind al op school. Ze zijn maar een keer jong. De tijd daarna is gewoon heel anders. Natuurlijk kan je dat alles aan de kant schuiven maar ik zou al die momenten niet kunnen missen. En zeker een baby niet dagenlang uit handen kunnen geven. Hoe geweldig je partner ook is.
Ik zou dus inderdaad wachten. 5 jaar is echt veel te lang. Je kunt niet alles hebben en gaat beiden half doen. Halve moeder en halve werknemer. Het lijkt mij ook enorm eenzaam om op die leeftijd op een kamer te zitten zonder je gezin. Uiteindelijk wil je daar waarschijnlijk gewoon zijn. Zeker bij problemen of leuke momenten.
Je brengt het allemaal heel stellig, maar ik heb het helemaal niet zo ervaren. Ik ben niet maar half moeder, heb geen mijlpalen gemist en ben niet eenzaam. Het is niet zo dat TO pas weer om de hoek komt als ze 10 zijn hè, het gaat om een paar dagen per week.
Ik ben tijdens mijn weg-dagen continu aan het werk, dus dan kan ik hen sowieso niet de aandacht geven die ze verdienen. Hun vader kan dat wel, juist doordat we de situatie zo hebben ingericht.
TineWinkel schreef op 15-02-2025 om 10:11:
Even een korte reactie, alleen m.b.t. het deel als het kind er eenmaal is: veel mannen zouden jouw vraag niet eens stellen, de internationaal chauffeur gaat gewoon elke week 5 dagen weg. Uiteraard mist hij dan veel van zijn kind (en de vraag is of jij dat wilt of zou moeten willen), maar over het algemeen geeft die keus weinig commentaar van de omgeving.
Ik denk dat dit toch ook ouderwets beeld is. Ik ken geen enkel stel ouders in mijn omgeving waarbij 1 van de ouders zo vaak weg is.
