Ouderschap in LAT-relatie
Hoi!
Ik ben opzoek naar advies van ouders die hopelijk in hetzelfde schuitje zitten. Mijn man en ik hebben namelijk een kinderwens, maar door mijn baan met een specifiek opleidingstraject woon ik (tijdelijk) een provincie verderop. De situatie is gelukkig tijdelijk maar wel naar verwachting 3-5 jaar… en ik ben begin 30 + heb fertiliteitsproblemen dus niet de eeuwige tijd om voor kinderen te gaan. Mijn man woont in het “grote huis” met onze beide ouders om de hoek dus naar alle verwachting, als er een kind komt, zal er veel van de zorg op zijn schouders komen op de dagen dat ik niet naar huis kan en zou ik mijn kind dus moeten missen… zijn er mensen die iets vergelijkbaars hebben/meegemaakt hebben of iemand kennen die dit heeft gedaan met tips?
Opleiding is helaas niet uit te stellen tot eventuele kinderen wat ouder zijn en mijn man heeft een volle carrière opgebouwd + woont in ons koophuis wat momenteel ook niet makkelijk is om aan te komen…. En de opleiding zit ook niet dichter bij
al die speculaties over hoe en wat je het inricht met een baby zijn zinloos als er geen baby komt. Take it step by step hoor. Eerst uberhaupt kijken of je zwanger kan raken, daarna alle tijd om de rest in te richten. En luister naar grootmoeder; komt tijd komt raad
absor schreef op 15-02-2025 om 14:50:
al die speculaties over hoe en wat je het inricht met een baby zijn zinloos als er geen baby komt. Take it step by step hoor. Eerst uberhaupt kijken of je zwanger kan raken, daarna alle tijd om de rest in te richten. En luister naar grootmoeder; komt tijd komt raad
Doet mij denken aan een draadje waar ik lang geleden in schreef op OO. Allemaal vrouwen die al meer dan een jaar bezig waren om zwanger te worden. Eén van ons kreeg toen ook kansen op het werk, volgens mij ook iets met opleiding, maar dat weet ik niet meer precies. Zij vroeg zich ook af of ze dit moest doen, want stel dat se zwanger werd, dan werd het allemaal wel ingewikkeld. Waarop iemand reageerde dat ze het gewoon moest doen en mocht ze zwanger worden dan ging ze gewoon over op plan B van baby.....
Gelukkig heeft ze daarnaar geluisterd, want ze is helaas nooit zwanger geworden. 😪
Ik bedenk net dat het misschien wel vergelijkbaar is met toen ik mijn jongste kreeg. Haar vader en ik hebben nooit samengewoond en vanaf bijna het begin een omgangsregeling gehad. De eerste 3-6 maanden zou ik het wel zo regelen dat je niet meerdere dagen weg bent, maar daarna zie ik het probleem niet zo.
MMcGonagall schreef op 15-02-2025 om 15:12:
Ik bedenk net dat het misschien wel vergelijkbaar is met toen ik mijn jongste kreeg. Haar vader en ik hebben nooit samengewoond en vanaf bijna het begin een omgangsregeling gehad. De eerste 3-6 maanden zou ik het wel zo regelen dat je niet meerdere dagen weg bent, maar daarna zie ik het probleem niet zo.
Misschien moet je daar wat meer over vertellen. Want volgens mij is dat precies de soort ervaringsverhalen waar TO naar zoekt. 
" Vervolgens een zwangerschap en bevalling doorstaan. Daarin ga jij je hechten aan je kind. En dat zijn zaken die een man niet heeft."
Ik vond een kind in mijn buik een wezenlijk ander wezen dan dat kind buiten mijn buik, eerlijk gezegd. En ook na de geboorte had ik trouwens geen enorm diepe band met mijn kind, wat ik overigens ook niet had verwacht want dat had mijn moeder met ons ook niet direct na de geboorte (en ze was een prima moeder).
En wat betreft het idee dat een bevalling goed is voor de hechting tussen moeder en kind: ik zou daar wel eens deugdelijk wetenschappelijk bewijs van willen zien, volgens mij is het complete lariekoek van de Beatrijs Smuldersaanhangers. Het is denk ik wat mensen elkaar wijs maken omdat ze graag het idee hebben dat zo'n pijnlijke bevalling nog een ander, nobel, doel dient naast het feit dat je dat kind er gewoon uit moet persen.
Ook vaders hechten zich aan hun kinderen, ook moeders die een kind via een keizersnede krijgen hechten zich aan hun kinderen, ja, zelfs ouders die kinderen adopteren hechten zich aan die kinderen.
Net zoals ik best wil geloven dat er moeders zijn die hun kinderen vreselijk missen als ze eens zonder hun kinderen weg zijn, wil ik best geloven dat er ook moeders zijn die zich tijdens de zwangerschap al enorm verbonden voelen met hun kind, of die het gevoel hebben dat hun bevalling wezenlijk aan hun ouderschap heeft bijgedragen, maar daartegenover staan vast bosjes moeders die dergelijke gevoelens helemaal niet hebben.
En ook daarvoor geldt: TO kan het gewoon aankijken. Als ze het doorgaan met haar werk daadwerkelijk een drama vindt als het kind er eenmaal is dan is ontslag nemen altijd nog een optie.
Die suggestie van Tsjor, een au pair, is trouwens ook misschien wel het uitzoeken waard. Je moet er wel de ruimte (aparte eigen kamer) voor hebben, maar dan is het verrassend goedkoop, veel voordeliger dan gewone kinderopvang (alleen krijg je vziw geen toeslagen).
Courage schreef op 15-02-2025 om 15:22:
[..]
Misschien moet je daar wat meer over vertellen. Want volgens mij is dat precies de soort ervaringsverhalen waar TO naar zoekt.
Ik heb niet het gevoel dat ik belangrijke mijlpalen gemist heb. Ik was ook degene die van alle dingetjes op de hoogte was, tandjes, ontwikkelingsdingetjes, consultatiebureau e.d. Zou best kunnen dat de eerste stapjes net bij vader of op de opvang waren, maar dan zie jij ze ook een keer voor het eerst. Ik had haar wel de eerste 10 weken helemaal voor mezelf, maar daarna moest ik ook gewoon weer vier dagen per week aan het werk.
Zolang je kind nog niet naar de basisschool gaat lijkt het me wel te doen. Twee dagen kinderdagverblijf, een dagje opa en oma, man een dag vrij en jijzelf een dag. Kinderdagverblijf is veelal geopend van 7.30 tot 18.30. Zodra ze kinderen op de basisschool zitten wordt het lastiger. Begint pas om 8.30. Er komen speelafspraakjes en zwemles bij.
Izza schreef op 15-02-2025 om 12:37:
[..]
Ik vind 5 jaar lang 4 dagen en nachten (inclusief reistijd) heel erg veel. En werk/neventaken/promotie op dit niveau is ook niet klaar na werktijd. Daar gaat ook nog veel studietijd in de avonduren etc inzitten. Dat in combinatie met een baby is heel erg intens.
In dit geval speelt er ook nog een fertiliteitstraject? Hoe gaat to dat vanuit een andere stad combineren? Natuurlijk kan alles als de partner er volledig is. Maar de vraag is of to na zoveel moeite om zwanger te raken zoveel wil missen. Je bent pas weer echt in in het gezinsleven als kind op school zit.
In mijn omgeving een ouder die bij defensie werkt. Zijn partner ziet zichzelf ook feitelijk als een soort alleenstaande ouder. Die draait zelf het gezinsleven met alle afspraken en logistiek die daarbij komt (afspraken bij de dokter, tandarts, zwemles, school, feestjes) en partner voegt af en toe in. Voor hun werkt dat prima. Maar echt opvoeden en verzorgen etc is daar niet bij. Dat kan ook niet als jij structureel afwezig bent. To komt in het weekend langs. Maar leeft niet met haar gezin maar elders. Zondagavond of maandagochtend heel vroeg weg. En dan vrijdag weer terug ofzo?
Ik vind dat jij het wel erg zwart inziet. Mijn man die ook minimaal drie dagen per week niet thuis was heeft gewoon mee opgevoed en verzorgd. Op de dagen dat hij er wel was en in de weekenden deed hij gewoon meer. Mijn ondertussen al volwassen kinderen hebben ook een goede band met hem. Hij heeft ook niet echt iets gemist.
Waar je wel mee te maken krijgt is de zorg als een kind ziek is of slecht slaapt. Ouders die elkaar kunnen afwisselen is dan fijn en haar man staat er dan een paar dagen alleen voor. Dat zijn zaken die soms lastig te regelen zijn.
Mijn beste vriendin heeft haar zwangerschappen uitgesteld tot ze bijna gepromoveerd was en ontdekte toen dat ze meerdere problemen had met fertiliteit. Na 10 IVF pogingen is hun zoon geboren, een tweede kind is niet gelukt, ze is gepromoveerd, haar opleiding is nog niet af.
Het leven komt zoals het komt maar als je graag kinderen wilt kan je maar beter vlot proberen zwanger te worden zodat alle opties open zijn als het niet lukt zoals je hoopt en bidt.
Komt het kind er dan komt er ook echt wel een oplossing voor de praktische kanten daarvan. Zoon beste vriendin is op de laatste studiereizen voor de promotie meegeweest maar ook een half jaar in totaal door zijn vader en mij (peetmoeder) opgevoed.
Ik denk dat het er vanaf hangt wat je wilt. Ouders die werken zien hun kinderen natuurlijk wel in de ochtend en/of avond. En je kunt er dan voor kiezen ouderschapsverlof te nemen of een dag thuis te zijn. Maar hier gaat het over het grootste deel van de week. To is er vaker niet dan wel. En alle lopende zaken worden gedaan door haar partner. Want ook als to er wel is (in het weekend) gaat ze een intensief traject in met werk, studie op hoog niveau. Daar moet je ook van bijkomen en studeren in de avond.
Ik werk ook. Maar er bewust voor kiezen de eerste jaren van je kind grotendeels te missen? Dat is echt wel wat anders. Die jonge jaren komen nooit meer terug. En dan ben jij verder weg. Ik zou overigens ook geen partner willen die er eigenlijk niet is. We doen het samen. Anders kan ik het beter alleen doen.
Kun je niet je eitjes of alvast embryo's invriezen en over 5 jaar gebruiken?
Izza schreef op 15-02-2025 om 16:20:
Ik denk dat het er vanaf hangt wat je wilt. Ouders die werken zien hun kinderen natuurlijk wel in de ochtend en/of avond. En je kunt er dan voor kiezen ouderschapsverlof te nemen of een dag thuis te zijn. Maar hier gaat het over het grootste deel van de week. To is er vaker niet dan wel. En alle lopende zaken worden gedaan door haar partner. Want ook als to er wel is (in het weekend) gaat ze een intensief traject in met werk, studie op hoog niveau. Daar moet je ook van bijkomen en studeren in de avond.
Ik werk ook. Maar er bewust voor kiezen de eerste jaren van je kind grotendeels te missen? Dat is echt wel wat anders. Die jonge jaren komen nooit meer terug. En dan ben jij verder weg. Ik zou overigens ook geen partner willen die er eigenlijk niet is. We doen het samen. Anders kan ik het beter alleen doen.
Dit zal sowieso het geval zijn, of ze nu in één huis wonen of niet. De opleiding maar helemaal laten schieten dan?
Het is 2025, hè. Vrouwen mogen leren, werken, succesvol zijn én hun kinderwens vervullen. Thank God.
DeOnbekende schreef op 15-02-2025 om 16:41:
[..]
Dit zal sowieso het geval zijn, of ze nu in één huis wonen of niet. De opleiding maar helemaal laten schieten dan?
Het is 2025, hè. Vrouwen mogen leren, werken, succesvol zijn én hun kinderwens vervullen. Thank God.
Ja daar ben ik volledig voor. Maar als je in een huis woont ben je dagelijks (en in de nachten) wel bij je kind. Dat is natuurlijk een heel verschil met uitwonend zijn. En uiteindelijk kan je niet alles hebben in het leven. Een carrière op hoog niveau in combinatie met een studie is al ingewikkeld. En een kind doe je er niet "even" naast.
Als bij jullie beide de wens voor een kindje er sterk is en het biologisch ook beter is om dan niet nog lang te wachten zou ik ervoor gaan. Er zijn zoveel beroepen waarbij een kind niet de hele week beide ouders om zich heen heeft. Ouders op de vaart, internationaal vrachtwagenchauffeurs, in de luchtvaart, kermisklanten. Toen ging ik op Google kijken en dan komen er nog veel beroepen bij; journalist, animatie, skileraar, militair.
Ook bij co ouderschap moet je je kind missen.
Het zal niet ideaal zijn, er zullen beren op de weg zijn. Maar 2 liefhebbende ouders waar je zeer gewenst bent lijkt me een prima basis voor een kind. Daarbij zit jij een provincie rijden verderop, kan niet altijd naar huis maar indien dat wel echt nodig is, is het ook geen wereldreis.
