Ouderschap in LAT-relatie
Hoi!
Ik ben opzoek naar advies van ouders die hopelijk in hetzelfde schuitje zitten. Mijn man en ik hebben namelijk een kinderwens, maar door mijn baan met een specifiek opleidingstraject woon ik (tijdelijk) een provincie verderop. De situatie is gelukkig tijdelijk maar wel naar verwachting 3-5 jaar… en ik ben begin 30 + heb fertiliteitsproblemen dus niet de eeuwige tijd om voor kinderen te gaan. Mijn man woont in het “grote huis” met onze beide ouders om de hoek dus naar alle verwachting, als er een kind komt, zal er veel van de zorg op zijn schouders komen op de dagen dat ik niet naar huis kan en zou ik mijn kind dus moeten missen… zijn er mensen die iets vergelijkbaars hebben/meegemaakt hebben of iemand kennen die dit heeft gedaan met tips?
Opleiding is helaas niet uit te stellen tot eventuele kinderen wat ouder zijn en mijn man heeft een volle carrière opgebouwd + woont in ons koophuis wat momenteel ook niet makkelijk is om aan te komen…. En de opleiding zit ook niet dichter bij
Due-scimmie schreef op 15-02-2025 om 14:36:
[..]
Ik denk dat dit toch ook ouderwets beeld is. Ik ken geen enkel stel ouders in mijn omgeving waarbij 1 van de ouders zo vaak weg is.
Dat jij het niet kent uit je omgeving wil natuurlijk niet zeggen dat het niet bestaat, of ouderwets zou zijn natuurlijk. Er zijn nog altijd vrachtwagenchauffeurs die internationaal rijden, militairen die uitgezonden worden, mensen die op boorplatforms werken en ga zo maar door.
Jonagold schreef op 15-02-2025 om 17:03:
[..]
Dat jij het niet kent uit je omgeving wil natuurlijk niet zeggen dat het niet bestaat, of ouderwets zou zijn natuurlijk. Er zijn nog altijd vrachtwagenchauffeurs die internationaal rijden, militairen die uitgezonden worden, mensen die op boorplatforms werken en ga zo maar door.
Die zijn er zeker. Chauffeurs komen vrijdagavond laat of zaterdagochtend vroeg weer thuis. Moeten dan bijkomen van heel erg hard werken. En vervolgens vertrekken ze weer op maandagochtend.
En ik noemde al het voorbeeld van defensie. Weken of maanden op uitzending, oefeningen en verblijf op de kazerne door de week. In mijn omgeving werkt dat prima. Maar die partner ziet zichzelf als een soort alleenstaande ouder. Zij runt de opvoeding en de huishouding naast haar werk. En hij voegt af en toe in. Maar van een gezamenlijk gezinsleven is niet echt sprake. Bij de planning gaat ze uit van haar agenda. En bij feestjes komt hij zelden mee. Zij wilde graag een gezin. En heeft hem ook niet heel erg nodig. Hij kan op deze manier toch nog een gezin hebben maar is feitelijk 24/7 op niveau met zijn werk bezig. Onder werktijd is hij ook niet zomaar altijd bereikbaar bijvoorbeeld.
Izza:
"In mijn omgeving een ouder die bij defensie werkt. Zijn partner ziet zichzelf ook feitelijk als een soort alleenstaande ouder. Die draait zelf het gezinsleven met alle afspraken en logistiek die daarbij komt (afspraken bij de dokter, tandarts, zwemles, school, feestjes) en partner voegt af en toe in. Voor hun werkt dat prima. Maar echt opvoeden en verzorgen etc is daar niet bij. Dat kan ook niet als jij structureel afwezig bent. To komt in het weekend langs. Maar leeft niet met haar gezin maar elders. Zondagavond of maandagochtend heel vroeg weg. En dan vrijdag weer terug ofzo?"
"Voor hun werkt dat prima" schrijf je. Daar gaat het toch om? Als het voor die ouders werkt dan werkt het. Je schrijft ook:"TO komt in het weekend langs", dat heb ik niet gelezen. Ze is ongeveer de helft van de week thuis, bij haar gezin. Ze is geen logé op doorreis.
Ik zal niet zeggen dat het allemaal ideaal is, TO heeft zelf ook haar twijfels maar jij ziet het allemaal wel erg somber in.
Izza schreef op 15-02-2025 om 16:45:
[..]
Ja daar ben ik volledig voor. Maar als je in een huis woont ben je dagelijks (en in de nachten) wel bij je kind. Dat is natuurlijk een heel verschil met uitwonend zijn. En uiteindelijk kan je niet alles hebben in het leven. Een carrière op hoog niveau in combinatie met een studie is al ingewikkeld. En een kind doe je er niet "even" naast.
Echt, dit was tot ca 20 jaar geleden zó vanzelfsprekend in het geval de niet aanwezige ouder een man was. Hier zijn gewoon de rollen omgedraaid.
To, ik denk dat je hier wel in ziet tegen welke culturele vooroordelen je aan gaat lopen. En ik denk dat je best sterk in je schoenen moet staan om alle subtiele (en minder subtiele) steken onder water te pareren.
Izza schreef op 15-02-2025 om 11:44:
Ik denk dat jij jezelf moet afvragen of jij dit wel wilt en kunt. Jij moet veel moeite doen om een kind te krijgen middels een traject. Vervolgens een zwangerschap en bevalling doorstaan. Daarin ga jij je hechten aan je kind. En dat zijn zaken die een man niet heeft. Vervolgens moet jij je kind 4 dagen per week afgeven aan je partner en ben jezelf vanaf de zijlijn betrokken. Een baby ziet zichzelf als een met zijn moeder. Onderschat de kracht van hormonen daarin niet. En de eerste 4 jaar tot ze naar school gaan zijn het meest intensief. De ontwikkelingen gaan heel snel. Dat alles gaan jij missen. Tegen de tijd dat jij weer volledig in het leven van je kind komt zijn alle grote mijlpalen bereikt en zit je kind al op school. Ze zijn maar een keer jong. De tijd daarna is gewoon heel anders. Natuurlijk kan je dat alles aan de kant schuiven maar ik zou al die momenten niet kunnen missen. En zeker een baby niet dagenlang uit handen kunnen geven. Hoe geweldig je partner ook is.
Ik zou dus inderdaad wachten. 5 jaar is echt veel te lang. Je kunt niet alles hebben en gaat beiden half doen. Halve moeder en halve werknemer. Het lijkt mij ook enorm eenzaam om op die leeftijd op een kamer te zitten zonder je gezin. Uiteindelijk wil je daar waarschijnlijk gewoon zijn. Zeker bij problemen of leuke momenten.
Ik vraag mij echt af of dit waar is. Volgens mij is de aan of afwezigheid van een vader veel bepalender dan of de vader een kind gedragen heeft. Of dat de natuur het zo bepaald.
Als ik kijk naar mijn eigen situatie. Ik had geen gevoelens bij het kind in mijn buik. Dat ontstond pas bij de geboorte.
Man heeft zich in de eerste jaren nauwelijks gehecht aan de oudste. Later gelukkig goed gekomen. Bij nummer twee heeft hij zich net zo gehecht als ik zelf.
Het grote verschil? De eerste lag na de bevalling de eerste dag volledig bij mij op de borst. Man sliep de nachten door en was na twee dagen weer aan het werk. Vijf dagen per week, daarnaast hobbies, sporten en vrienden. Kortom hij was de grote afwezige.
Kind nummer 2 heeft een uur bij mij op de borst gelegen en daarna urenlang bij man. Man deed zijn aandeel in de nachten. Was zes weken volledig vrij. Zijn sociale leven zette hij op een laag pitje. Kortom hij was aanwezig. Ik ben al snel na de bevalling juist meer mijn normale dingen weer gaan oppakken inclusief ontzettend veel nachten van huis.
Overigens heb ik beide kinderen een jaar borstvoeding gegeven. Dus zelfs dan kan er ruimte zijn voor een goede hechting tussen vader en kind.
Ik geloof dat bij TO de man zich enorm zal hechten aan het kind. En dat het kind in die zin niets tekort zal komen.
Izza schreef op 15-02-2025 om 16:45:
[..]
Ja daar ben ik volledig voor. Maar als je in een huis woont ben je dagelijks (en in de nachten) wel bij je kind. Dat is natuurlijk een heel verschil met uitwonend zijn. En uiteindelijk kan je niet alles hebben in het leven. Een carrière op hoog niveau in combinatie met een studie is al ingewikkeld. En een kind doe je er niet "even" naast.
Ik doe mijn kinderen er niet "even naast". Maar TO, dit is wel precies het type reactie waar je jullie je op moeten voorbereiden. Ik heb er nu niets meer van, maar in het begin heeft mij dat wel veel verdriet gedaan.
Ik zou vooral zorgen dat je partner en jij op dezelfde lijn zitten.
Ziet hij het zitten om tijdens de week altijd alles alleen te doen?
Kan hij er zijn werk naar richten?
Kan hij wegrennen op zijn werk als het KDV belt dat kind ziek is?
Is er budget om poetshulp in te schakelen?
Hoe ziet jullie weekend eruit? Kan jij dan wel meedraaien? Calculeer je ook in dat hij dan wel eindelijk tijd heeft om hobby's te doen en met vrienden af te spreken en dat jullie dan weer apart bezig zijn? Ik zou dus ook gaan inzetten op specifieke "datenights" die je ook effectief in je agenda inplant.
Als het 1 provincie verder is ... moet jij dan persé elke avond blijven slapen? Of kan je toch af en toe een nacht naar huis?
Elke week 4 nachten weg zou mij teveel zijn. Dan zou ik liever bijvoorbeeld op dinsdag of woensdag een nacht naar huis rijden en desnoods om 6u 's ochtends terug vertrekken.
Meesje schreef op 15-02-2025 om 11:52:
[..]
Ze gaat niet álles missen. Ze is 3-4 dagen weg. De rest is ze gewoon bij en mist ze dus niet.
Opleiding is verder 3-5 jaar. Bij de tijd dat er een baby is is dat dus max 2-4 jaar, en dat is als ze snel zwanger raakt. Kan dus ook goed zo zijn dat ze als kind 1-2 jaar is alweer klaar is met de opleiding. 5 jaar zal het sowieso niet zijn.
En ja, dan mist ze de eerste jaren 3-4 dagen per week. Maar dan mist ze nog altijd minder dan wanneer ze geen kind krijgt. Dan mist ze immers daadwerkelijk álles. Want bij vruchtbaarheidsproblemen wachten tot je eind 30 bent is natuurlijk wel een risico.
Dat vindt iedereen maar dat is hier niet aan de orde. De lucht is blauw. Ja hehe. De beste vrouw is pas 30. Als ze 3 a 4 jaar wacht en dan de medische molen opstart heeft ze een kind als het überhaupt lukt als ze klaar is met de opleiding. Eind 30 is 37, 38 of 39.
Weet je to, er zijn hier heel veel dagen dat ik de deur uitloop als kind nog slaapt en ik pas terug ben als kind alweer slaapt. Ik ga dan ook niet meer naar dat slapende, zoete snoetje kijken want daar wordt het wakker van.
Eigenlijk niet zo heel anders dan wat jij van plan bent te doen alleen krijg ik er hoogstwaarschijnlijk minder commentaar op dan jij...
M.b.t fertiliteit zou ik zeggen: niet wachten, zowel met het proberen om kinderen te krijgen als je carrière.
Veel dingen lossen zich nl vanzelf op als je ervoor staat.
Ik heb bijna 5 jaar alles on hold gezet omdat ik misschien wel zwanger zou worden, had ik toen maar mijn carriere doorgezet dan was ik in de tussentijd ergens gekomen...
Moederkareltje schreef op 15-02-2025 om 20:28:
[..]
Dat vindt iedereen maar dat is hier niet aan de orde. De lucht is blauw. Ja hehe. De beste vrouw is pas 30. Als ze 3 a 4 jaar wacht en dan de medische molen opstart heeft ze een kind als het überhaupt lukt als ze klaar is met de opleiding. Eind 30 is 37, 38 of 39.
En dan zit ze 5 jaar in de mallemolen en is ze 40.
Of ze wil na kind 1 - dat ze krijgt rond haar 37ste na 3 jaar medische molen - nog een 2de kind, wat ook weer 3 jaar of langer duurt. En wat niet start de dag na ze bevallen is. Is ze 42 voor ze misschien 2 kinderen heeft.
Ik vind het niet gek dat als ze nu al weet dat ze de medische mallemolen in moet om héél misschien zwanger te raken ze nu of binnenkort al start. Want je weet nooit hoe lang dit gaat aanslepen.
of to nog terugkomt is de vraag
Moederkareltje schreef op 15-02-2025 om 20:28:
[..]
Dat vindt iedereen maar dat is hier niet aan de orde. De lucht is blauw. Ja hehe. De beste vrouw is pas 30. Als ze 3 a 4 jaar wacht en dan de medische molen opstart heeft ze een kind als het überhaupt lukt als ze klaar is met de opleiding. Eind 30 is 37, 38 of 39.
Ze is 'begin 30 +' schrijft ze. Dat kan dus ook 32 zijn. Dan 4-5 jaar wachten is ze 36-37.
Maar goed, ik denk dat jouw beeld van vruchtbaarheidsproblemen anders is dan het mijne. Jij hebt het (ook in je eerdere reactie) over naar het ziekenhuis gaan. Daar lukt het dan of niet en dan heeft ze als ze klaar is met de opleiding een kind. Alsof je één keer naar het ziekenhuis gaat en dan ben je zwanger. Of niet en dat is dan ook duidelijk. Maar dit soort trajecten kunnen ook lang duren, jaren en jaren zelfs. Zonder zekere uitkomst. Daarnaast neemt vruchtbaarheid sowieso af met ouder worden. Dat nog bovenop de al bestaande problemen. Waarbij sommige vruchtbaarheidsproblemen ook nog toenemen met de tijd.
Dat alles overziend is het vanuit mijn beeld goed om zo een traject niet uit te stellen als je toch al weet dat je het zal gaan starten. En is het ook belangrijk de rest van je leven (en werk en opleiding) niet op voorhand uit te stellen in afwachting van een potentiele zwangerschap.
Maar ik begrijp dat het vanuit jouw beeld ook prima is om te wachten.
Marty1984 schreef op 15-02-2025 om 20:43:
[..]
En dan zit ze 5 jaar in de mallemolen en is ze 40.
Of ze wil na kind 1 - dat ze krijgt rond haar 37ste na 3 jaar medische molen - nog een 2de kind, wat ook weer 3 jaar of langer duurt. En wat niet start de dag na ze bevallen is. Is ze 42 voor ze misschien 2 kinderen heeft.
Ik vind het niet gek dat als ze nu al weet dat ze de medische mallemolen in moet om héél misschien zwanger te raken ze nu of binnenkort al start. Want je weet nooit hoe lang dit gaat aanslepen.
Ik dacht dat een medische molen 6 keer iui en 3 keer ivf is en dat je dan na max 2 jaar dus wel of geen baby in je handen hebt.
Moederkareltje schreef op 15-02-2025 om 21:09:
[..]
Ik dacht dat een medische molen 6 keer iui en 3 keer ivf is en dat je dan na max 2 jaar dus wel of geen baby in je handen hebt.
oh, dat idee had ik al. Zie mijn reactie 
Nee, ik heb vrienden bij wie het 5 jaar duurde; medicatie, iui, nieuwe onderzoeken, ivf, weer onderzoeken, miskraam tussendoor enz. Dat heeft mijn idee wel beïnvloed over wanneer starten; zo snel mogelijk.
Meesje schreef op 15-02-2025 om 21:15:
[..]
oh, dat idee had ik al. Zie mijn reactie
Reken trouwens ook overal wachttijden tussen.
Plus de mogelijkheid als het met 9 sessies niet lukt je uitkijkt naar nog mogelijke andere behandelingen. Vaak in het buitenland.
Ik heb mensen in mijn omgeving die 8+ jaar bezig waren voor ze hun droom (een kind) opgaven. Of voor dat kind er was. En dan ben je dus nog niet aan kind nummer 2 begonnen.
De "lucky bastards" zijn degenen bij wie het "maar" 2 jaar duurt 
.
Besef ook dat het vaak een slopend traject is voor je relatie. Kan je maar beter nu starten en snel weten of heel dat medisch procedé met al zijn valkuilen en moeilijkheden iets voor jullie is.
Je wil niet op je 38ste ontdekken dat je uit elkaar gaat én dat je weer op zoek moet naar een nieuwe partner die ook héél snel kinderen wil.
