Scheiding áltijd slecht voor kind?
Is in jullie optiek een scheiding van ouders ook wel eens goed voor een kind? Bijvoorbeeld als er geen liefde meer is tussen vader en moeder? Of is het voor een kind dan beter om met ze in 1 huis te blijven wonen zodat de ouders tenminste verantwoordelijkheid voor het kind nemen - om pas uit elkaar te gaan als het kind 18 is en het nest verlaat?
madee schreef op 15-05-2023 om 12:19:
Het ligt er denk ik ook aan hoe de scheiding er uit ziet. Als die harmonieus verloopt, dan hoeft het heus geen trauma voor de kinderen op te leveren, lijkt mij. Het zal wel invloed hebben, maar dat hoeft niet altijd problematisch en alleen maar negatief te zijn.
Toch herken ik dit niet in de praktijk. Veel leerlingen van gescheiden ouders op school en ook als het harmonieus verloopt / verlopen is, is het trauma groot. Het valt de gescheiden ouders alleen minder op omdat ze er vaak erg van overtuigd zijn " wij hebben het goed geregeld dus mijn kind heeft er geen last van". En het kind vindt het moeilijk want " mijn ouders gaan nog zo goed met elkaar om dus ik hoor er geen problemen mee te hebben". Blijft lastig.
Gingergirl schreef op 15-05-2023 om 12:48:
[..]
Toch herken ik dit niet in de praktijk. Veel leerlingen van gescheiden ouders op school en ook als het harmonieus verloopt / verlopen is, is het trauma groot. Het valt de gescheiden ouders alleen minder op omdat ze er vaak erg van overtuigd zijn " wij hebben het goed geregeld dus mijn kind heeft er geen last van". En het kind vindt het moeilijk want " mijn ouders gaan nog zo goed met elkaar om dus ik hoor er geen problemen mee te hebben". Blijft lastig.
Ja, het blijft altijd lastig te beoordelen, want je kunt de beide situaties niet naast elkaar leggen. Je weet nooit hoe de andere keuze was uitgevallen en of de kinderen dan ook een zelfde soort vragen/problematiek/onzekerheden zouden hebben of niet.
madee schreef op 15-05-2023 om 14:06:
[..]
Ja, het blijft altijd lastig te beoordelen, want je kunt de beide situaties niet naast elkaar leggen. Je weet nooit hoe de andere keuze was uitgevallen en of de kinderen dan ook een zelfde soort vragen/problematiek/onzekerheden zouden hebben of niet.
Nou, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Of beter, helemaal niet mee eens, als ik naar het verloop van mijn tienerjaren kijk (die weer van invloed zijn op de rest).
madee schreef op 15-05-2023 om 14:06:
[..]
Ja, het blijft altijd lastig te beoordelen, want je kunt de beide situaties niet naast elkaar leggen. Je weet nooit hoe de andere keuze was uitgevallen en of de kinderen dan ook een zelfde soort vragen/problematiek/onzekerheden zouden hebben of niet.
Klopt helemaal... Het zou zo fijn zijn om even terug in de tijd te gaan en een ander pad uit te proberen. Pas dan kun je goed vergelijken.
Ik denk dat echt afhangt van de situatie. Zijn het ouders die goed met elkaar om kunnen gaan denk ik dat de impact vaak gedigitaliseerd wordt.
Als ouders veel problemen hebben, dan kan het een opluchting zijn. Wel is het dan belangrijk dat een kind weet dat het niet aan het kind ligt en het zich bij beide ouders geliefd voelt.
Gingergirl schreef op 15-05-2023 om 12:48:
[..]
Toch herken ik dit niet in de praktijk. Veel leerlingen van gescheiden ouders op school en ook als het harmonieus verloopt / verlopen is, is het trauma groot. Het valt de gescheiden ouders alleen minder op omdat ze er vaak erg van overtuigd zijn " wij hebben het goed geregeld dus mijn kind heeft er geen last van". En het kind vindt het moeilijk want " mijn ouders gaan nog zo goed met elkaar om dus ik hoor er geen problemen mee te hebben". Blijft lastig.
Dat is wel een valkuil inderdaad. Mijn vader overleed toen ik nog heel jong was, ik heb mijn hele jeugd aan mensen uitgelegd dat ik er geen last van had om geen vader te hebben omdat ik hem toch niet gekend had. Dat had mijn familie tenslotte ook tegen mij gezegd. Mijn moeder had het al zwaar genoeg, dus dan moest ik niet nog eens aankomen met mijn problemen. En er was al genoeg kritiek op het feit dat zij werkte en alleen haar kinderen opvoedde dus ik speelde vrolijk mooi weer tegen de buitenwereld om haar uit de wind te houden. Na de puberteit kreeg ik daar nog knap veel last van.
Nou is een overlijden iets dat door alle partijen ongewenst is (meestal) dus dat ligt anders dan een scheiding, maar ik kan me voorstellen dat kindereb helemaal niet op een scheiding zitten te wachten. Alleen zitten kinderen ook niet op een verhuizing te wachten, ook niet altijd op een nieuw broertje of zusje, of op financiele problemen of anderszins veranderingen die hen raken. Toch gebeurt dat regelmatig wel. Er is geen recht op een gelijkmatige jeugd zonder schokkende veranderingen. En bij ouders die verhuizen wordt niet gelijk naar het belang van het kind gewezen.
Ik zie nog een vriendje van mijn zoon staan huilen bij de laatste
schooldag van groep 7, omdat zijn ouders besloten hadden naar het
buitenland te verhuizen. Weg school, weg vriendjes, weg Nederland, weg
vrijheid , weg taal, geen groep 8 voor hem. Ik vond het heel triest. En
was dat nou in zijn belang? Of ook alleen dat van de ouders? Of is het
belang van de ouders ook dat van de kinderen?
(knip)
WendelmoedM schreef op 15-05-2023 om 14:36:
[..]
Dat is wel een valkuil inderdaad.
[knip]
Er zijn vast vergelijkingen te trekken maar ook heel veel verschillen, juist specifiek voor gezinnen waarvan de ouders gescheiden zijn. Door vanalles op te noemen, dringt de indruk zich op dat die er niet toe doen.
Ik merk dus dat zo’n reactie als waar ik net op reageer mij ontzettend verdrietig maakt. Tóen was mijn verdriet onzichtbaar en nú moet het de concurrentie aangaan met ook een verdrietig verhaal maar waar het woorden scheiden (als kind van of als volwassene) niet in voorkomt. Dan krijg ik een gevoel van hee.. het verdriet van het een wordt gebruikt als een mooi podium voor het ander. Hoe zou dat nu zijn als iemand zoiets doet in, stel, een topic over gezondheid, chronische ziekte of zo. Mag het daar ook? Is het daar ook gepast? Of mag je daar iets zeggen over “geklaag” van de topic starter?
Hee, wat leuk een openbaar forum, laat ík daar nu eens in roeren, ongeacht het onderwerp!
Ik vind dat dus heel pijnlijk. En het zorgt ervoor dat ik minder deel, minder open ben op dit forum want als iemand op je schaafwond met spikes loopt, is dat geen lekker gevoel. Zeker als je er wat van zou zeggen, dan word je langs de lat gelegd en krijg je een bak botheid en vullis over je heen. Ja, je kijkt wel uit. Bleuh. Yech. Bah.
Als je de statistieken er op naslaat hebben kinderen van gescheiden ouders vaker problemen. Maar het manco van statistieken is dat ze niks zeggen over individuen an sich.
Opgroeien in een gezin waarin altijd ruzie en stress is, waar geweld gebruikt wordt of de relatie tussen de ouders niet gelijkwaardig is, is ook niet goed voor een kind. Voor een kind is de relatie van zijn/haar ouders de status quo, het beeld van wat 'normaal' is.
Dat zou voor mij een belangrijke overweging zijn om mee te nemen als ik mijn relatie zou overdenken; is dit wat ik mijn kind mee wil geven en voor wil leven over wat een gezonde relatie is?
Het beste voor een kind is een stabiel gezin, met liefde en warmte, gezien en gehoord worden en in materieel en emotioneel opzicht niets tekort komen. In dat soort gezinnen gaan de ouders meestal ook niet scheiden.
En een kind mag best last hebben van een scheiding, het heeft er immers niet om gevraagd. Dat mag je als ouders ook best erkennen en daar begrip voor hebben.
Het lastige van een scheiding voor ouders is misschien dat het wel hun (of in ieder geval één iemands) keuze is, in tegenstelling tot andere narigheid in het leven.
Maar ook als je voor je kind een keuze maakt die het kind niet leuk vindt, kun je begrip hebben voor het verdriet van je kind daarover.
MamaE schreef op 15-05-2023 om 15:47:
Als je de statistieken er op naslaat hebben kinderen van gescheiden ouders vaker problemen. Maar het manco van statistieken is dat ze niks zeggen over individuen an sich.
Maar zonder verdere duiding ook niet.
Gaat het om grote aantallen of niet, hoeveel vaker en hoeveel in totaal. 2x zo vaak op 0.001 is nog steeds maar 0.002 en blijft een klein aantal.*
Want ik kan mijn verkoop met 100% vergroten als ik slechts 2 stuks van 100g verkoop terwijl ik er eerder 1 verkocht. Terwijl de concurent hetzelfde product niet per 100g maar per ton verkoopt. Hoe spectaculair is jouw groei dan?
Verder zijn er nogal veel verschillende definities van 'problemen' wat wordt er precies gemeten en zijn de resultaten reproduceerbaar, is bv de onderzoeksgroep hetzelfde van samenstelling. Het werd hierboven ook al genoemd.
En ja, ik geloof zeker dat een scheiding van negatieve invloed is op in elk geval het tijdelijk welzijn van alle betrokkenen. Maar of het blijvend is, en dat het daarom altijd beter is om toch maar bij elkaar te blijven, dat denk ik zeker niet. Ik vind vaak dat wel makkelijk naar de scheiding als oorzaak wordt gewezen, terwijl dat volgens mij helemaal niet zo makkelijk te duiden is.
*voor de preciezen hier: dit is een voorbeeld en geen getallen uit onderzoek.
Nou ik ben dus pas gescheiden toen de kinderen al uit huis waren. Ik weet één ding zeker, ze hebben géén goed voorbeeld van een harmonieus huwelijk gekregen. En ik heb geen goede band met hen kunnen opbouwen omdat ik altijd hun vader aan t beschermen was die altijd ziek zwak misselijk was (omdat ie gewoon niet bij mij wilde zijn waarschijnlijk). Links om of rechts om, als ouders geen goede verstandhouding hebben, zijn kinderen sowieso de pineut.
Als kind van gescheiden ouders had ik er vooral last van dat de omgeving het zo zielig vond "voor mij". En dat er dan dingen op je geprojecteerd worden als in "oh kind van gescheiden ouders daar zullen wel problemen zijn". Ik snapte dat als kind niet helemaal want zelf ervaarde ik de scheiding niet als probleem.
Philou schreef op 15-05-2023 om 15:10:
Ik merk dus dat zo’n reactie als waar ik net op reageer mij ontzettend verdrietig maakt. Tóen was mijn verdriet onzichtbaar en nú moet het de concurrentie aangaan met ook een verdrietig verhaal maar waar het woorden scheiden (als kind van of als volwassene) niet in voorkomt. Dan krijg ik een gevoel van hee.. het verdriet van het een wordt gebruikt als een mooi podium voor het ander. Hoe zou dat nu zijn als iemand zoiets doet in, stel, een topic over gezondheid, chronische ziekte of zo. Mag het daar ook? Is het daar ook gepast? Of mag je daar iets zeggen over “geklaag” van de topic starter?
Hee, wat leuk een openbaar forum, laat ík daar nu eens in roeren, ongeacht het onderwerp!
Ik vind dat dus heel pijnlijk. En het zorgt ervoor dat ik minder deel, minder open ben op dit forum want als iemand op je schaafwond met spikes loopt, is dat geen lekker gevoel. Zeker als je er wat van zou zeggen, dan word je langs de lat gelegd en krijg je een bak botheid en vullis over je heen. Ja, je kijkt wel uit. Bleuh. Yech. Bah.
Jemig Philou, block me dan ipv steeds op mijn reacties te triggeren. Je leest er van alles in dat ik helemaal niet bedoel en dat ga je dan mij verwijten.
En ja, het is een openbaar forum, we hebben allemaal recht om hier mee te doen, ik deel ook maar gewoon mijn eigen ervaring en nee, dat maakt jouw ervaringen niet minderwaardig.
Maar goed, ik rot wel weer op met mijn dooie vader, want hoe durf ik dat ook te zeggen hier.
Philou schreef op 15-05-2023 om 15:10:
Ik merk dus dat zo’n reactie als waar ik net op reageer mij ontzettend verdrietig maakt. Tóen was mijn verdriet onzichtbaar en nú moet het de concurrentie aangaan met ook een verdrietig verhaal maar waar het woorden scheiden (als kind van of als volwassene) niet in voorkomt. Dan krijg ik een gevoel van hee.. het verdriet van het een wordt gebruikt als een mooi podium voor het ander. Hoe zou dat nu zijn als iemand zoiets doet in, stel, een topic over gezondheid, chronische ziekte of zo. Mag het daar ook? Is het daar ook gepast? Of mag je daar iets zeggen over “geklaag” van de topic starter?
Hee, wat leuk een openbaar forum, laat ík daar nu eens in roeren, ongeacht het onderwerp!
Ik vind dat dus heel pijnlijk. En het zorgt ervoor dat ik minder deel, minder open ben op dit forum want als iemand op je schaafwond met spikes loopt, is dat geen lekker gevoel. Zeker als je er wat van zou zeggen, dan word je langs de lat gelegd en krijg je een bak botheid en vullis over je heen. Ja, je kijkt wel uit. Bleuh. Yech. Bah.
Hoezo concurentie?
Ze probeert duidelijk te maken dat niet alles voorkomen kan worden. Daar geeft ze haar voorbeeld van, het is niet het innemen van een podium, het is geen theatervoorstelling.
Dat jouw verdriet toen onzichtbaar was heeft je echt geschaad dat is duidelijk want je neemt een bericht wat niet persoonlijk is heel persoonlijk op.
Het gebeurd ook in andere topics dat mensen hun andere verhaal vertellen om iets te duiden, dat is normaal op een openbaar forum.
Jij hebt het gevoel langs een lat gelegd te worden of legt het zelf langs, een voor de ander niet bestaande, lineaal. Heel begrijpelijk met de schade die jij hebt, zoals je zelf verwoord die prikkende schaafwond maar het is jouw schaafwond.
Bij mij schaven er ook dingen, soms heel hard maar daarvoor hoef ik de schrijver van een bericht, tenzij heel persoonlijk aan mij gericht, niet op te wijzen, het is mijn schaafwond geen algemene schaafwond.
Ik hoop dat je schaafwond ooit wat minder gevoelig wordt, zelf heb ik daarvoor echt hulp nodig gehad en ik hoop dat jij die ook kunt vinden in je omgeving. Bij mij was het een vriendin die me wel zag en dingen voor me kon duiden. Hulp hoeft niet gelijk van een professional te zijn.
Een dikke knuffel voor jou want zo'n schaafwond doet gewoon heel erg pijn.
Ysenda schreef op 16-05-2023 om 08:21:
[..]
Hoezo concurentie?
Ze probeert duidelijk te maken dat niet alles voorkomen kan worden. Daar geeft ze haar voorbeeld van, het is niet het innemen van een podium, het is geen theatervoorstelling.
Bij leed, op welke manier dan ook, is er inderdaad nooit sprake van een wedstrijd. Een ieder voelt of ervaart zijn pijn en verdriet op hun manier, niets daarin is meer of minder dan…..
Zo ervaren kinderen ook elk hun eigen pijn als het gaat om een scheiding/dood/ziekte van hun ouders. Deels zal dit best in het karakter vh individu zitten icm de overige omstandigheden en zal de één het wellicht meer of minder traumatisch ervaren. Kan me nl heel goed voorstellen dat als er thuis dagelijks ruzies zijn dit ook erg onveilig voelt voor een kind.
@Schipperaar
Ik kan mij jouw laatste topic nog herinneren en volgens mij had je toen besloten weer terug te gaan naar je eigen huis welke op loopafstand was. Heb je dit nog gedaan of wonen jullie nog steeds samen? Hoe gaat het verder nu met jou en jullie?