Scheiding áltijd slecht voor kind?
Is in jullie optiek een scheiding van ouders ook wel eens goed voor een kind? Bijvoorbeeld als er geen liefde meer is tussen vader en moeder? Of is het voor een kind dan beter om met ze in 1 huis te blijven wonen zodat de ouders tenminste verantwoordelijkheid voor het kind nemen - om pas uit elkaar te gaan als het kind 18 is en het nest verlaat?
Ysenda schreef op 16-05-2023 om 08:21:
[..]
Ik hoop dat je schaafwond ooit wat minder gevoelig wordt, zelf heb ik daarvoor echt hulp nodig gehad en ik hoop dat jij die ook kunt vinden in je omgeving. Bij mij was het een vriendin die me wel zag en dingen voor me kon duiden. Hulp hoeft niet gelijk van een professional te zijn.
Een dikke knuffel voor jou want zo'n schaafwond doet gewoon heel erg pijn.
Dank je wel voor je lieve bericht. Die schaafwond is er, lang niet elke dag gelukkig. Maar soms blijkt die er te zijn en als iemand daar met zevenmijlslaarzen op stapt, mag ik daar iets van zeggen. Ieder zijn keus.
Alleen vind ik oprecht dat we van mening verschillen. Als iemand een topic start over, zeg, een chronische ziekte die ik niet (van dichtbij) heb meegemaakt en toch het woord voer over een flinke griep van laatst, dan vind ik dat ongepast. Ik vind dat voeden op het leed van een ander, ten koste van die ander.
Mijn vader is overleden maar ik vond mijn verdriet daarvan in geen vergelijking staan met het verdriet, twijfels, ruzie van de scheiding. Iedereen is anders, dit is het voor mij. Dat klinkt misschien raar, dat vind ik zelf ook. Toch is het zo. Beiden hebben hun eigen aspecten. Al is het alleen al dat mensen uit het tweede leven van mijn vader tot op de dag van vandaag het bestaansrecht van de kinderen van zijn eerste leg, waaronder ik, overal ontkennen, overal, ook waar wij bij zijn, tot op de begrafenis toe. En zo werkt de scheiding dóór. Maar zou ik nu in een topic over het overlijden van een ouder, even mijn verhaal neerzetten? Nee natuurlijk niet. En al helmaal niet weggaan met slaande deuren. Maar ieder zijn meug.
Moet je geweten gesustt worden?
Philou schreef op 16-05-2023 om 14:04:
[..]
Dank je wel voor je lieve bericht. Die schaafwond is er, lang niet elke dag gelukkig. Maar soms blijkt die er te zijn en als iemand daar met zevenmijlslaarzen op stapt, mag ik daar iets van zeggen. Ieder zijn keus.
Alleen vind ik oprecht dat we van mening verschillen. Als iemand een topic start over, zeg, een chronische ziekte die ik niet (van dichtbij) heb meegemaakt en toch het woord voer over een flinke griep van laatst, dan vind ik dat ongepast. Ik vind dat voeden op het leed van een ander, ten koste van die ander.
Mijn vader is overleden maar ik vond mijn verdriet daarvan in geen vergelijking staan met het verdriet, twijfels, ruzie van de scheiding. Iedereen is anders, dit is het voor mij. Dat klinkt misschien raar, dat vind ik zelf ook. Toch is het zo. Beiden hebben hun eigen aspecten. Al is het alleen al dat mensen uit het tweede leven van mijn vader tot op de dag van vandaag het bestaansrecht van de kinderen van zijn eerste leg, waaronder ik, overal ontkennen, overal, ook waar wij bij zijn, tot op de begrafenis toe. En zo werkt de scheiding dóór. Maar zou ik nu in een topic over het overlijden van een ouder, even mijn verhaal neerzetten? Nee natuurlijk niet. En al helmaal niet weggaan met slaande deuren. Maar ieder zijn meug.
Ik denk dat in dit soort situaties de ontkenning van je bestaan meer pijn doet dan de scheiding zelf. Het bewust en weloverwogen, willens en wetens verlaten worden door een van je ouders en dat diegene en heel de omgeving vervolgens net doet alsof je niet bestaat, dat is ontzettend traumatisch. En dan krijg je daar niet eens de erkenning voor. Dan raak je misschien niet zo zeer beschadigd door de scheiding an sich, maar om hoe je ouder en de omgeving daarmee omgaan. Knuffel voor jou, dit heb jij nooit verdiend en geen enkel mens verdient het om zo behandeld te worden.
Lieve woorden MamaE maar dit is wel een resultaat van de scheiding. Zoiets zag ik ook wel bij vriendjes en vriendinnetjes wiens ouders gingen of waren gescheiden maar niet zo hard en duidelijk als hier.
Bij een scheiding verandert je relatie tot je kind in elk geval wel iets. Maak daarom van je kind een prioriteit. Zorg dat je er bent bij de belangrijke dingen én onbelangrijke dingen. Introduceer geen vriendinnen na drie maanden of een half jaar. En wees je ervan bewust dat de kans heel groot is dat je toekomstige al dan niet vaste vriendin jaloers is omdat, wat jij ook zal zeggen, in haar hoofd, jij jouw grote belangrijke persoon waarmee jij een kind kreeg, al achter de rug hebt. Er zullen er zijn die alle vreselijke dingen die jij over dàt verleden te zeggen hebt, opvreten. Maar jaloezie is een monster dat nooit genoeg krijgt en zo juist groter wordt. Hou je kind daarvan weg.
Heus ik ken ook hele lieve tweede vrouwen, zonder eigen kinderen, die de kinderen van hun man hebben omarmd. Aan één van hen, die de bibliotheek leeg leende over samengesteld gezinnen, stiefkinderen, rouw en verdriet, heb ik gevraagd hoe dat zit met die jaloezie. Haar antwoord was dat zij zich altijd nummer 2 voelde ookal wist ze dat dat niet klopte. Maar dat was dat stemmetje steeds. Daaruit spreekt ook een verdriet maar zorg dat je je kind daarvan weghoudt en wees er duidelijk over naar je toekomstige partner(s).
Als kind geef je jezelf de schuld van een scheiding, je eigent je “macht” toe die je niet hebt, om controle te krijgen over de situatie. Als jij er ook op onbelangrijke momenten bent voor je zoon, zal je zoon niet alleen weten maar ook voelen dat er van hem gehouden wordt tot in zijn vezels en dat het niets met hem te maken heeft. Daarnaast kan je proberen met veel geduld en begrip een zo goed mogelijke relatie te onderhouden met zijn moeder. Ook dat is een vorm van liefde naar je kind toe.
Philou schreef op 17-05-2023 om 10:35:
....
Als kind geef je jezelf de schuld van een scheiding, je eigent je “macht” toe die je niet hebt, om controle te krijgen over de situatie.
Dit herken ik niet, heb mijzelf nooit de schuld gegeven van de scheiding van mijn ouders. Elke situatie is anders en een scheiding is niet per definitie dramatisch.
Philou schreef op 17-05-2023 om 10:35:
Lieve woorden MamaE maar dit is wel een resultaat van de scheiding. Zoiets zag ik ook wel bij vriendjes en vriendinnetjes wiens ouders gingen of waren gescheiden maar niet zo hard en duidelijk als hier.
Bij een scheiding verandert je relatie tot je kind in elk geval wel iets. Maak daarom van je kind een prioriteit. Zorg dat je er bent bij de belangrijke dingen én onbelangrijke dingen. Introduceer geen vriendinnen na drie maanden of een half jaar. En wees je ervan bewust dat de kans heel groot is dat je toekomstige al dan niet vaste vriendin jaloers is omdat, wat jij ook zal zeggen, in haar hoofd, jij jouw grote belangrijke persoon waarmee jij een kind kreeg, al achter de rug hebt. Er zullen er zijn die alle vreselijke dingen die jij over dàt verleden te zeggen hebt, opvreten. Maar jaloezie is een monster dat nooit genoeg krijgt en zo juist groter wordt. Hou je kind daarvan weg.
Heus ik ken ook hele lieve tweede vrouwen, zonder eigen kinderen, die de kinderen van hun man hebben omarmd. Aan één van hen, die de bibliotheek leeg leende over samengesteld gezinnen, stiefkinderen, rouw en verdriet, heb ik gevraagd hoe dat zit met die jaloezie. Haar antwoord was dat zij zich altijd nummer 2 voelde ookal wist ze dat dat niet klopte. Maar dat was dat stemmetje steeds. Daaruit spreekt ook een verdriet maar zorg dat je je kind daarvan weghoudt en wees er duidelijk over naar je toekomstige partner(s).
Als kind geef je jezelf de schuld van een scheiding, je eigent je “macht” toe die je niet hebt, om controle te krijgen over de situatie. Als jij er ook op onbelangrijke momenten bent voor je zoon, zal je zoon niet alleen weten maar ook voelen dat er van hem gehouden wordt tot in zijn vezels en dat het niets met hem te maken heeft. Daarnaast kan je proberen met veel geduld en begrip een zo goed mogelijke relatie te onderhouden met zijn moeder. Ook dat is een vorm van liefde naar je kind toe.
Ik ken er vooral een die zich méér dan nummer 1 voelt - althans, zo gedraag de huidige vrouw van mijn ex zich in ieder geval. Zit met drie billen op mijn stoel.
Philou schreef op 17-05-2023 om 10:35:
Lieve woorden MamaE maar dit is wel een resultaat van de scheiding. Zoiets zag ik ook wel bij vriendjes en vriendinnetjes wiens ouders gingen of waren gescheiden maar niet zo hard en duidelijk als hier.
Bij een scheiding verandert je relatie tot je kind in elk geval wel iets. Maak daarom van je kind een prioriteit. Zorg dat je er bent bij de belangrijke dingen én onbelangrijke dingen. Introduceer geen vriendinnen na drie maanden of een half jaar. En wees je ervan bewust dat de kans heel groot is dat je toekomstige al dan niet vaste vriendin jaloers is omdat, wat jij ook zal zeggen, in haar hoofd, jij jouw grote belangrijke persoon waarmee jij een kind kreeg, al achter de rug hebt. Er zullen er zijn die alle vreselijke dingen die jij over dàt verleden te zeggen hebt, opvreten. Maar jaloezie is een monster dat nooit genoeg krijgt en zo juist groter wordt. Hou je kind daarvan weg.
Heus ik ken ook hele lieve tweede vrouwen, zonder eigen kinderen, die de kinderen van hun man hebben omarmd. Aan één van hen, die de bibliotheek leeg leende over samengesteld gezinnen, stiefkinderen, rouw en verdriet, heb ik gevraagd hoe dat zit met die jaloezie. Haar antwoord was dat zij zich altijd nummer 2 voelde ookal wist ze dat dat niet klopte. Maar dat was dat stemmetje steeds. Daaruit spreekt ook een verdriet maar zorg dat je je kind daarvan weghoudt en wees er duidelijk over naar je toekomstige partner(s).
Als kind geef je jezelf de schuld van een scheiding, je eigent je “macht” toe die je niet hebt, om controle te krijgen over de situatie. Als jij er ook op onbelangrijke momenten bent voor je zoon, zal je zoon niet alleen weten maar ook voelen dat er van hem gehouden wordt tot in zijn vezels en dat het niets met hem te maken heeft. Daarnaast kan je proberen met veel geduld en begrip een zo goed mogelijke relatie te onderhouden met zijn moeder. Ook dat is een vorm van liefde naar je kind toe.
Het staat of valt met hoe je met je kinderen omgaat. Als je hun verdriet erkent, er voor ze bent en laat merken dat ze voor jou op nummer 1 staan (en dat is iets anders dan à la minute beschikbaar zijn op verzoek) dan voelt een kind dat waarschijnlijk aan.
Als je, zoals jouw vader, zegt 'ik heb nu een andere vrouw, nieuwe kinderen gemaakt, jullie hoef ik niet meer' dan is er geen ruimte voor jou als kind en dat is heel pijnlijk.
Dat niet ervaren van ruimte voor jouw bestaan en het recht om er te zijn, is in mijn ogen het meest pijnlijke gevoel dat er is en het maakt echt iets kapot. In alle gevallen, maar als je bloedeigen ouders dat flikken, ondermijnt dat ontzettend je vertrouwen in mensen en je eigenwaarde.
MamaE schreef op 17-05-2023 om 13:18:
[..]
Dat niet ervaren van ruimte voor jouw bestaan en het recht om er te zijn, is in mijn ogen het meest pijnlijke gevoel dat er is en het maakt echt iets kapot. In alle gevallen, maar als je bloedeigen ouders dat flikken, ondermijnt dat ontzettend je vertrouwen in mensen en je eigenwaarde.
Vandaag in de krant een stukje over Enzo Knol over hoe zijn ouders er een zooitje van hebben gemaakt. Hij is beschadigd voor het leven.
Ruud1971! schreef op 10-06-2023 om 10:56:
[..]
Vandaag in de krant een stukje over Enzo Knol over hoe zijn ouders er een zooitje van hebben gemaakt. Hij is beschadigd voor het leven.
Ja, maar dat was daar nou niet bepaald een rustige scheiding. Zijn vader liet niets meer van zich horen. Zijn moeder is niet 1x gescheiden maar na de scheiding van Enzo's vader, nog 2x.
Dat is toch een totaal verschillende situatie dan 2 ouders die weliswaar gescheiden zijn maar wel evenwichtig en samen opvoeden.
Ysenda schreef op 10-06-2023 om 13:48:
[..]
Ja, maar dat was daar nou niet bepaald een rustige scheiding. Zijn vader liet niets meer van zich horen. Zijn moeder is niet 1x gescheiden maar na de scheiding van Enzo's vader, nog 2x.
Dat is toch een totaal verschillende situatie dan 2 ouders die weliswaar gescheiden zijn maar wel evenwichtig en samen opvoeden.
Elke situatie is anders, het is nooit met elkaar te vergelijken. Gescheiden zijn en samen evenwichtig opvoeden kan ook nog steeds een trauma zijn, ik zeg kan want ieder kind ervaart dat anders. Lijkt wel of je iets wil bewijzen ofzo dat het bij jullie niet zo is.
Mijn ouders gingen vriendschappelijk uit elkaar, geen vechtscheiding o.i.d., kan toch niet anders dan concluderen dat hun scheiding zeer traumatisch was voor mij.
Gingergirl schreef op 10-06-2023 om 14:39:
[..]
Elke situatie is anders, het is nooit met elkaar te vergelijken. Gescheiden zijn en samen evenwichtig opvoeden kan ook nog steeds een trauma zijn, ik zeg kan want ieder kind ervaart dat anders. Lijkt wel of je iets wil bewijzen ofzo dat het bij jullie niet zo is.
Mijn ouders gingen vriendschappelijk uit elkaar, geen vechtscheiding o.i.d., kan toch niet anders dan concluderen dat hun scheiding zeer traumatisch was voor mij.
Wat ik wil zeggen is dat een scheiding traumatisch kan zijn maar net zo goed als dat niet het geval is.
Ik hoef niet te bewijzen dat onze scheiding niet traumatisch was voor onze zoon. Dat zegt hij a zelf en b is inmiddels door 2 uitgebreide psychologische onderzoeken bevestigd.
Een vergrote kans van een kleine kans blijft een kleine kans.
Ysenda schreef op 10-06-2023 om 14:50:
[..]
Wat ik wil zeggen is dat een scheiding traumatisch kan zijn maar net zo goed als dat niet het geval is.
Ik hoef niet te bewijzen dat onze scheiding niet traumatisch was voor onze zoon. Dat zegt hij a zelf en b is inmiddels door 2 uitgebreide psychologische onderzoeken bevestigd.
Een vergrote kans van een kleine kans blijft een kleine kans.
De meeste kinderen zijn getraumatiseerd door een scheiding, bij de een erger dan bij de ander, iedereen is verschillend. De kans is eerder klein dat ze dat niet zijn helaas. Daarbij laat niet iedereen dat onderzoeken en praten veel kinderen hun ouders naar de mond en wordt het vaak niet erkent door ouders.
Fijn dat het bij jullie anders is gegaan maar dat maakt het niet meteen de maat der dingen.
Gingergirl schreef op 10-06-2023 om 15:48:
[..]
De meeste kinderen zijn getraumatiseerd door een scheiding, bij de een erger dan bij de ander, iedereen is verschillend. De kans is eerder klein dat ze dat niet zijn helaas. Daarbij laat niet iedereen dat onderzoeken en praten veel kinderen hun ouders naar de mond en wordt het vaak niet erkent door ouders.
Fijn dat het bij jullie anders is gegaan maar dat maakt het niet meteen de maat der dingen.
Nee, maar jouw helaas nare ervaring ook niet.
Ysenda schreef op 10-06-2023 om 15:55:
[..]
Nee, maar jouw helaas nare ervaring ook niet.
Ehh, ik snap je reactie niet.
Hoe je het ook went of keert, het blijft een afscheid en dus een rouwproces. Goede ervaringen lijken mij ook met een lampje te zoeken zijn.
Ysenda schreef op 10-06-2023 om 15:55:
[..]
Nee, maar jouw helaas nare ervaring ook niet.
Gaat toch ook niet alleen om mijn ervaring. Ik werk al jaren in het onderwijs en veel kinderen hebben gescheiden ouders, zelden dat ze er geen trauma door hebben helaas. Iets wat kernpartners waar wij mee te maken hebben ook bevestigen.