Scheiding áltijd slecht voor kind?
Is in jullie optiek een scheiding van ouders ook wel eens goed voor een kind? Bijvoorbeeld als er geen liefde meer is tussen vader en moeder? Of is het voor een kind dan beter om met ze in 1 huis te blijven wonen zodat de ouders tenminste verantwoordelijkheid voor het kind nemen - om pas uit elkaar te gaan als het kind 18 is en het nest verlaat?
De vraag hangt van te veel factoren af. Hier waren de kinderen leeftijd middelbare school. De pubers zagen om hen heen hoe vrienden of vriendinnnen moeite hadden met de veranderingen in hun leven. Ze gaven aan dat zij dit niet wilden meemaken; actie voor ons om aan de communicatie te werken en om elkaar de tijd te geven met de zoektocht naar balans.
Het gaat eerder om de vraag ‘is er nog herstel mogelijk’.
En kinderen van ouders die niet meer van elkaar houden en bij elkaar blijven ven voor de kinderen en ondertussen dus niet bepaald een goed voorbeeld geven van een evwichtige relatie, hebben die geen trauma? Of belabberd slecht voorbeeld?
(knip)
Mijn ouders hadden geen goed huwelijk. Uiteindelijk bleek toen ik 15 was een van de 2 nog een relatie te hebben. Mijn ouders hebben 6 jaar over hun scheiding gedaan en zijn pas echt gescheiden toen ik al lang en breed het huis uit was. Ik was op zich al groot, maar de chaos van de laatste 2,5 jaar dat ik thuis woonde, heeft een grote impact gehad op mijn leven. In die omstandigheden was het voor mij heel moeilijk om mijn school af te maken. Tegen de klippen op is het wel gelukt, maar je moet niet vragen hoe. Ook een vervolgstudie kiezen was moeilijk. Ik vond het heel moeilijk om net uit huis te zijn en meteen ook geen vertrouwde basis meer te hebben. Om nog maar te zwijgen over het gevoel dat je jarenlang (om niet te zeggen: je hele jeugd) in een soort leugen hebt geleefd.
Wachten tot de kinderen groot zijn, heeft in mijn ogen door deze ervaringen weinig zin. Je kunt niet hun hele jeugd gaan doen alsof of alles weghouden van hen. En denken dat gaan scheiden als ze 18 zijn geen problemen oplevert is een illusie. Ook dan is er impact, zij het andere dan als ze klein zijn.
Anderzijds is wel gaan scheiden ook geen garantie dat alles goed zal zijn voor hen. Als je tijdens je huwelijk al moeilijk kan overleggen, wordt dat er niet per se makkelijker op als je allebei in een ander huis woont en er belangen van anderen mee gaan spelen.
Je moet doen waar je zelf vertrouwen in hebt. Als je denkt dat de relatie nog te repareren is of te veranderen zodat het voor jullie kan werken, dan zou ik dat doen. Denk je dat dat niet mogelijk is, dan zou ik er een punt achter zetten. Je hoeft als ouder niet perfect te zijn. De jeugd van je kinderen hoeft ook niet perfect te zijn. Wat ik na een paar rondes therapie wel weet is dat de basis voor de kinderen ‘goed genoeg’ moet zijn. Dat is wel iets wat je na kunt streven, gescheiden of niet.
Wel ontzettend jammer dat Schipperaar nooit meer teruggekomen is…
waar ik mee zit is dat niet proffesionals: docenten, trainers whatever snel lezen dat ouders gescheiden zijn en daar dan heel makkelijk allerlei dingen aan vast plakken en niet verder zoeken naar de onderliggende oorzaak maar alles aan die scheiding ophangen.
O, ouders zijn gescheiden dus het zal daar wel aan liggen. Want in de media hebben ze gelezen dat kinderen met gescheiden ouders meer problemen hebben.
En dan wordt ook gelijk met een groot woord trauma genoemd, alles lijkt tegenwoordig een trauma te zijn. Dat doet wat mij betreft geen waarde aan wat in mijn ogen echt een trauma is. Ipv de gewone dingen van het leven. Alles moet tegenwoordig perfect zijn anders is het een trauma.
Dus ja, er zijn zeker kinderen die geen of weinig moeite hebben met de scheiding van hun ouders tot kinderen die getraumatiseerd zijn maar lang niet alle kinderen zijn getraumatiseerd.
Het is een hobbel in het leven, helaas dat is het leven, voor een trauma is meer nodig: ouders die niet meer naar je omkijken, fysieke /psychische mishandeling, ernstige ziekte overlijden, de grote hobbels des levens.
Ysenda schreef op 11-06-2023 om 16:15:
waar ik mee zit is dat niet proffesionals: docenten, trainers whatever snel lezen dat ouders gescheiden zijn en daar dan heel makkelijk allerlei dingen aan vast plakken en niet verder zoeken naar de onderliggende oorzaak maar alles aan die scheiding ophangen.
O, ouders zijn gescheiden dus het zal daar wel aan liggen. Want in de media hebben ze gelezen dat kinderen met gescheiden ouders meer problemen hebben.
Dat kan. Meestal, denk ik dan, gevolgd met een soort zucht als in ‚niets aan te doen‘.
Aan de andere kant kwamen mijn kinderen laatst thuis in gesprek met elkaar waar de term vaderloosgedrag viel. Ze legden uit wat ze hadden gezien bij vriendjes zonder vaderfiguur en bij meisjes. Dat was niet perse 1 op 1 met scheidingen (sommige wel, maar niet alle gescheiden anderen met een niet betrokken vader). Dit is geen onderwerp geweest dat thuis gevoerd is.
Ysenda schreef op 11-06-2023 om 16:15:
waar ik mee zit is dat niet proffesionals: docenten, trainers whatever snel lezen dat ouders gescheiden zijn en daar dan heel makkelijk allerlei dingen aan vast plakken en niet verder zoeken naar de onderliggende oorzaak maar alles aan die scheiding ophangen.
O, ouders zijn gescheiden dus het zal daar wel aan liggen. Want in de media hebben ze gelezen dat kinderen met gescheiden ouders meer problemen hebben.
En dan wordt ook gelijk met een groot woord trauma genoemd, alles lijkt tegenwoordig een trauma te zijn. Dat doet wat mij betreft geen waarde aan wat in mijn ogen echt een trauma is. Ipv de gewone dingen van het leven. Alles moet tegenwoordig perfect zijn anders is het een trauma.
Dus ja, er zijn zeker kinderen die geen of weinig moeite hebben met de scheiding van hun ouders tot kinderen die getraumatiseerd zijn maar lang niet alle kinderen zijn getraumatiseerd.
Het is een hobbel in het leven, helaas dat is het leven, voor een trauma is meer nodig: ouders die niet meer naar je omkijken, fysieke /psychische mishandeling, ernstige ziekte overlijden, de grote hobbels des levens.
Sorry Ysenda, maar dit is best een onbeleefde zeer nare reactie. Misschien moet je zelf eens 20 jaar als directeur in het onderwijs gaan werken dan kun je wat beter oordelen hoe daar gewerkt wordt.
In het onderwijs " lezen" we niet alleen in een dossier dat een kind gescheiden ouders heeft, dit vertellen leerlingen ook ZELF inclusief hoe moeilijk ze het daar mee hebben en hoe traumatiserend het voor velen is.
Als een leerling (gedrags)problemen heeft wordt dat nader onderzocht waar dat gedrag vandaan komt, wat er aan ten grondslag ligt. Orthopedagogen, maatschappelijkwerkers en psychologen zijn daar echt wel professioneel in, en baseren zich echt niet alleen maar op verhaaltjes uit de media( al kunt je altijd een verkeerde tegenkomen). Wat zijn volgens jou " professionals" ?
Natuurlijk heeft niet iedereen een trauma na een scheiding, maar de meesten wel anders zouden ze dat niet aangeven. Alleen willen veel ouders dat niet horen en leggen liever de schuld van het gedrag van hun kind buiten hun eigen handelen. Daar komt bij....je kunt niet voor een ander bepalen of iets een trauma is; iedereen ervaart gebeurtenissen anders. De dingen die jij noemt bv ziekte en overlijden heb ik bv ook meegemaakt en geen trauma aan overgehouden terwijl ik me zeer goed kan voorstellen dat het voor een ander wel zo is.
Gingergirl schreef op 11-06-2023 om 17:21:
[..]
Sorry Ysenda, maar dit is best een onbeleefde zeer nare reactie. Misschien moet je zelf eens 20 jaar als directeur in het onderwijs gaan werken dan kun je wat beter oordelen hoe daar gewerkt wordt.
In het onderwijs " lezen" we niet alleen in een dossier dat een kind gescheiden ouders heeft, dit vertellen leerlingen ook ZELF inclusief hoe moeilijk ze het daar mee hebben en hoe traumatiserend het voor velen is.
Als een leerling (gedrags)problemen heeft wordt dat nader onderzocht waar dat gedrag vandaan komt, wat er aan ten grondslag ligt. Orthopedagogen, maatschappelijkwerkers en psychologen zijn daar echt wel professioneel in, en baseren zich echt niet alleen maar op verhaaltjes uit de media( al kunt je altijd een verkeerde tegenkomen). Wat zijn volgens jou " professionals" ?
Natuurlijk heeft niet iedereen een trauma, maar de meesten wel anders zouden ze dat niet aangeven. Alleen willen veel ouders dat niet horen en leggen liever de schuld van het gedrag van hun kind buiten hun eigen handelen. Daar komt bij....je kunt niet voor een ander bepalen of iets een trauma is; iedereen ervaart gebeurtenissen anders. De dingen die jij noemt bv ziekte en overlijden heb ik bv ook meegemaakt en geen trauma aan overgehouden terwijl ik me zeer goed kan voorstellen dat het voor een ander wel zo is.
Helaas heb ik daar meerdere malen zelf ervaring mee dat de professionals door de docenten niet geloofd werden en bleven volharden in hun eigen beeld.
Niet alleen wat betreft mijn zoon, maar ook wat betreft mijzelf en zou ik in de definitie van trauma dus getraumatiseerd zijn door de docenten en leiding van de lagere en middelbare scholen.
Natuurlijk ervaren kinderen een scheiding als naar, moeilijk en vervelend maar daarmee is het nog niet gelijk een trauma.
Ysenda schreef op 11-06-2023 om 17:46:
Natuurlijk ervaren kinderen een scheiding als naar, moeilijk en vervelend maar daarmee is het nog niet gelijk een trauma.
Best een uitzondering op de regel, toch? Goed gedaan dus. Helaas komt het veel te weinig voor.
elledoris schreef op 10-06-2023 om 20:12:
En kinderen van ouders die niet meer van elkaar houden en bij elkaar blijven ven voor de kinderen en ondertussen dus niet bepaald een goed voorbeeld geven van een evwichtige relatie, hebben die geen trauma? Of belabberd slecht voorbeeld?
Ben ik met je eens hoor ook dat heeft vaak grote gevolgen. Bij elkaar blijven is dan ook geen optie. Maar het is ook niet zo dat als er gescheiden wordt na een slecht huwelijk het altijd als beter ervaren wordt door de betrokkenen.
Ysenda schreef op 11-06-2023 om 17:46:
[..]
Helaas heb ik daar meerdere malen zelf ervaring mee dat de professionals door de docenten niet geloofd werden en bleven volharden in hun eigen beeld.
Niet alleen wat betreft mijn zoon, maar ook wat betreft mijzelf en zou ik in de definitie van trauma dus getraumatiseerd zijn door de docenten en leiding van de lagere en middelbare scholen.Natuurlijk ervaren kinderen een scheiding als naar, moeilijk en vervelend maar daarmee is het nog niet gelijk een trauma.
Dat zegt ook niemand. Het is ook niet altijd een trauma. Maar in zeer veel gevallen is dat het wel. Degene zonder trauma zijn de uitzondering op de regel, kijk verder dan je eigen ervaring. Jij en je zoon vallen in die laatste groep; fijn voor jullie dat jullie er zo doorheen gekomen zijn.
nee een scheiding is niet altijd slecht.
Nee. Als het alternatief is een gespannen sfeer in huis, een ouder die er toch nooit is en dat soort dingen, dan maakt het niet veel uit.
Natuurlijk is het beter om op te groeien in een gelukkig, liefdevol gezin met papa en mama onder één dak, maar dat is vaak simpelweg niet het geval.
Gingergirl schreef op 11-06-2023 om 18:16:
[..]
Dat zegt ook niemand. Het is ook niet altijd een trauma. Maar in zeer veel gevallen is dat het wel. Degene zonder trauma zijn de uitzondering op de regel, kijk verder dan je eigen ervaring. Jij en je zoon vallen in die laatste groep; fijn voor jullie dat jullie er zo doorheen gekomen zijn.
Er gaan nogal wat mensen uit elkaar, zijn al die kinderen getraumatiseerd? Ik ken ook gevallen van mishandeling en misbruik, dan was een scheiding toch beter geweest. Elk geval is anders lijkt me. Vervelend als het tot een trauma leidt, maar zou het in al die situaties tot een geweldige jeugd geleid hebben als de ouders niet waren gescheiden? Dat doen ze toch ook niet voor niks?
Je kunt ouders helaas niet dwingen om geen asshole te zijn tegen de kinderen, of ze nou scheiden of getrouwd blijven.
Dat met een scheiding meestal niet ineens de hemel op aarde aanbreekt voor de kinderen is ook wel duidelijk.