Tips en advies gevraagd omgaan met ex
Beste allemaal,
Ik heb mezelf vandaag geregistreerd op dit forum omdat bij mij de frustratie heel erg hoog zit en ik niet goed weet wat ik ermee aan moet.
Ik realiseer mezelf dat wat ik hier ga opsommen waarschijnlijk met een gekleurde bril gaat zijn, dus hoop dat jullie daar een beetje doorheen kunnen lezen en mij zouden kunnen voorzien van tips wat ik anders zou kunnen doen of wie ik zou kunnen inschakelen om dit beter te laten verlopen.
Het begin:
Ik en mijn ex zijn 2.5 jaar geleden uit elkaar gegaan na een huwelijk van 9 jaar (in gemeenschap van goederen)
De laatste 3 jaar van ons huwelijk verliep moeizaam, achteraf gezien (dat is vaak achteraf) was onze basis ook niet goed, onze eerste ruzie hadden we na 3 maanden en zo volgden er nog velen waarin nu ( achteraf gezien) we nooit zaken uitspraken en dus de volgende dag overgingen tot de orde van de dag.
Ik heb altijd een goede baan gehad en was ook altijd veel aan het werk (ook vaak in het buitenland).
Op seksueel / sensueel gebied hadden wij samen vrij weinig, knuffelen deden we amper (werd steeds minder destelanger we samen waren) en na geboorte van onze zoon (inmiddels 6) hadden we ook geen seks meer samen (in onze laatste 3 jaar samen).
Hoewel we in relatie therapie zijn gegaan en daarna nog een huis hebben gekocht mocht dit niet baten (ik dacht toentertijd dat momenten als dat onze basis beter zou gaan maken) maar uiteraard deed het dat niet.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Bij de verdeling van de spullen ging het mis, bij de mediator kwam ter spraken dat ze geen spullen wilden uit het huis maar een financiële vergoeding zodat ze nieuwe spullen kon kopen.
Hoevaak ik ook aan kaarten dat we de spullen 50/50 zouden verdelen bleef dit een moeizaam punt.
Uiteindelijk zijn we hier uitgekomen (ten nadele van mezelf) maar gezien ik een leuk inkomen had en ik van het gedoe af wilde zijn heb ik het laten gaan.
Ik heb haar uitgekocht en financieel gezien is ze hier heel goed vanaf gekomen.
Momenteel betaal ik partner en kinderalimentatie voor een totaal bedrag van bijna 1200 euro per maand.
Let wel, het betalen hiervan heb ik geen moeite mee, is geen discussie (en dat is het ook nooit geweest).
Tijdens de scheiding riep ik, ik blijf een jaar vrijgezel maar naar een paar weken leerde ik mijn huidige partner kennen, waarmee ik nu samenwoon in een nieuw huis en recent zijn we getrouwd.
Onze zoon kan heel erg goed met mijn nieuwe partner, zijn flexibiliteit in het aanpassen naar de nieuwe situatie is echt ongelofelijk.
Toen ik mijn partner leerde kennen eiste mijn ex dat ze haar mocht ontmoeten alvorens mijn zoon kennis mocht maken.
Hier heb ik akkoord op gegeven want begreep het belang hiervan.
Tijdens de kennismaking heeft mijn ex mijn nieuwe partner bijna gesmeekt om een half jaar tot een jaar te wachten met de kennismaking.
Ik kon hier toen geen gehoor aan geven omdat ik het heel belangrijk vond dat het zou klikken tussen die 2, anders zou dit namelijk nooit een relatie gaan worden.
Een paar maanden later vertelden mijn zoon dat er iemand bij mama was blijven eten (noteer even dat ik hier zelf nooit naar vraag! omdat ik niet wil dat hij een conflict voelt tussen de ouders!) het bleek een vriendje te zijn van mama, wat na 2 maanden stuk liep, vervolgens een maand daarna was er een andere man die kennis heeft gemaakt met mijn zoon... wat vervolgens ook stuk liep...
Toen ik haar confronteerde gaf ze toe dat er 2 relaties (kortstondig) waren maar ging ze er verder niet op in.
Tussendoor loopt ons contact alleen via de mail, en dit is zeer moeizaam.
toen ik anderhalf jaar geleden werkeloos raakte en een uitkering ontving heb ik gevraagd of we SVP een tijdelijke verlaging van de alimentatie konden doorvoeren.
Als reactie kreeg ik jou werkeloosheid is niet mijn probleem en als je dat wilt dan vecht je het maar aan.
Uiteraard heeft aanvechten weinig nut, want als ik morgen een nieuwe baan heb gevonden heeft aanvechten geen zin.
Gelukkig ben ik een maand of 3 werkeloos geweest en hebben we met passen en meten deze maanden kunnen overleven.
sinds we uit elkaar zijn is er geregeld geschermd door mijn ex met het convenant zolang het haar zo uit kwam, als er haar iets niet uitkwam gaf ze aan dat ik het maar moet uitvechten via een advocaat.
Wat ik op alle mogelijke manieren probeer te voorkomen is dat onze zoon het gevoel heeft dat hij moeten kiezen tussen 2 ouders, (ouderschapsconflict) en probeer daardoor afspraken te maken met mijn ex zodat onze zoon van 6 daar niet over hoeft na te denken.
Zoals ook zijn aankomende verjaardag, waarop hij toevallig studiedag heeft en studiedagen zijn volgens convenant voor mij.
Ik ben in deze situatie gezien convenant aangeeft dat hij bij mij is van mening dat wij als ouders elkaar moeten bevragen wat wij willen met zijn verjaardag.
Dus dat wij een keuze maken voor hem.
m.a.w. mijn ex en ik gaan in overleg over zijn verjaardag en maken daar een afspraak over.
Mijn ex dacht daar anders over en heeft mijn zoon gelijk gevraagd of dat hij zijn verjaardag bij haar wilde vieren, waarop hij zei ja dat wil ik.
Dat bericht kreeg ik via een mail binnen.
Gezien ik mijn zoon niet in een conflict wil plaatsen heb ik hem die vraag niet gesteld, echter toen ik hem 2 weken daarna ophaalde zei hij dat hij twijfelde en misschien toch zijn verjaardag bij ons wilde vieren.
Ik heb hem gezegd dat sommige dingen voor grote mensen zijn om te beslissen en daarmee was de kous af.
Ik heb dit gemeld bij mijn ex dat we ons gaan houden aan het convenant gezien we niet samen kunnen overleggen en ik niet wil dat die kleine zijn hoofd gaat breken waar die zijn verjaardag zou moeten vieren...
Ik weet bij ieder moment dat ik tegen haar in ga dat ik dit ergens terug kan gaan verwachten.
En dat deed het uiteraard deze morgen .... Onze zoon heeft maandag a.s. studie dag en dit weekend is hij bij ons.
Dus (gezien moeder en ik 45 MIN uit elkaar wonen) was mijn voorstel aan mijn ex dat onze zoon tot en met maandag hier zou blijven.
Als reactie kreeg ik in het convenant staat zondag terug, maandag ochtend ophalen maar ze zou het wel even aan hem vragen.
Inmiddels gevraagd en mijn zoon van 6!! heeft besloten dat hij bij mama wil zijn op zondag en op maandag ochtend weer opgehaald wilt worden.
Overigens voor de duidelijkheid, ik haal en breng hem dus mijn ex hoeft niks te regelen kwa vervoer, en heeft hier dus ook geen kosten aan!
(bijkomstig verhaal is dat ik een maand geleden een kapotte versnellingsbak had en daar in de ochtend achter kwam toen ik mijn zoon moest halen voor studiedag, mijn ex was furieus want ik hield me niet aan het convenant, als alternatief had ik gevraagd of ze onze zoon bij mijn ouders kon brengen (wonen op slechts 5 min afstand van haar) als noodoplossing, uiteraard was dat teveel moeite (die vraag is weleens vaker gesteld ook vanwege werk (ik werk fulltime) mijn ex werkt nauwelijks tot niet)
Ik weet ook als mijn zoon hier is dat hij aan gaat geven dat hij toch wilt blijven (en dan vraag ik er heel bewust niet eens na!)
Ik heb heel erg het gevoel dat onze zoon voor keuzes wordt gesteld waarbij ik denk dat wij als volwassenen die keuzes moeten maken gezien hij 6 is.
Als laatste bijkomstigheid heb ik goed contact met iemand die in zich in haar prive kring bevind, via die weg heb ik vernomen dat ze met een depressie / burn out thuis zit en inmiddels een label persoonlijkheidsstoornis blijkt te hebben.
Informatie waar ik uiteraard vrij weinig mee kan, maar verklaard wel een hoop waarom dingen lopen zoals ze lopen.
PS, ik heb op school gemeld wat mijn zorgen zijn omtrent event. ouderschapsconflict en of ze goed op zijn gedrag willen letten en ons svp berichten als ze het vermoeden hebben dat er iets gaande is.
Voor de beeldvorming onze zoon is 1 x per 2 weken bij ons in het weekend, tijdens studiedagen op school & 50% van alle vakanties.
Resume....
Ik hoop dat jullie door mijn frustratie heen kunnen lezen.
Vinden jullie dat je je kind van 6 deze vragen kan stellen?
En wat kan ik nog doen (of wie kan ik benaderen) om hierover te spreken om te weten wat ik hiermee kan?
Nog even
Geef aan de school wel aan dat jullie het inmiddels goed geregeld hebben. Het kan best zijn dat je een goede leerkracht etc. treft, maar je wil niet weten hoeveel schade mensen kunnen aanrichten die denken dat een kind in de knel zit en dat zij de reddende engel moeten zijn.
Tsjor
Ppffftt
Ben ik nu de enige die dit totaal anders ziet??
Reis, ik zie nog steeds 2 vechtende mensen. En DAT is schadelijk voor je zoon, niet jouw of haar manier van doen/denken/acteren.
Zal ik je wat grappigs vertellen?? Er IS geen beste manier om hiermee om te gaan. Echt niet, al maken een hoop mensen hier je dat wel wijs.
Er zijn legio manieren om hiermee om te gaan.
Star, starrer, starrest. Voor elke mogelijke optie kan ik je boekwerken volplempen met standpunten pro en contra.
Wat het beste voor je zoon is??
Naar mijn mening toch vooral de strijd met ex stoppen en met ex samen proberen iets vorm te geven. En anders een beetje om haar heen dansen. Maar zet haar mening in godsnaam niet onder de jouwe.
Bram
Dit is daadwerkelijk een reactie waar ik niks mee kan.
Nee het liefste zou ik een kop koffie willen drinken en het hebben over onze zoon, de opvoeding resultaten op school, zelfs spaargeld voor studies in de toekomst maar het is gebleken dat er geen overleg mogelijk is gezien het contact via mail is. Overleg is afgeslagen.
In de zomervakantie heb ik voorgesteld zodra mijn zoon zijn moeder mist of er dan beeldgebeld kan worden via Whatsapp, werd afgeslagen.
Ja er zijn altijd verliezers in dit verhaal laat ik dan de weg kiezen die het minste verlies geeft en rust in de tent creëert.
Bram
'Ben ik nu de enige die dit totaal anders ziet??'
Nee hoor, ik ben het met je eens. Alleen al de ellenlange lijst met verwijten in de openingspost, met overal 'maar daar zeur ik niet over' erachter. Het vermelden van de diagnose die TS via via heeft gehoorf. En dan het stelselmatig afwijzen van alle ideeen die anders zijn dan 'moeder is slecht'.
Sol78
de via via is via een familie lid van mijn ex, een betrouwbare bron die contact opnam omdat die persoon zich zorgen maakte over de situatie.
en stelselmatig afwijzen... ik denk dat je het geheel nog eens moet lezen.
als je niks zinnigs te melden hebt ga dan SVP bij iemand anders onzinnige conclusies trekken
Ries1985
Zie je echt niet dat jouw manier van reageren mijn vermoeden alleen maar bevestigt?
Wat is nu echt in het belang van je zoon?
De strijd met je ex aan gaan, of er een gezellig iets van maken en gewoon even samen die nieuwe schoenen te kopen. Dat komt ook niet iedere maand voor.
Je doet het goed als je niet op je strepen gaat staan, maar juist de dingen naar je toe trekt waar je ziet dat het fout gaat. Daar heeft je kind echt het meeste aan.
Met Bram en Sol eens
Natuurlijk is het vanuit goede intenties Ries, maar je communicatiestijl is er niet een van verbinden. Jij doet het goed, zij niet. Zij weigert te overleggen. Maar waarom? Zij heeft misschien ook al tig keer gehoord `met dat standpunt kan ik niks´ .
Het heeft er hier de schijn van dat je alleen wilt praten met mensen die het met jou eens zijn. En anders ´kan je er niks mee´ en moet men jouw postings nog maar eens overlezen. Daarnaast doet zij het verkeerd en wil jij het zoveel beter
Begin nou eens hier, vandaag een aantal dingen op te noemen die je ex goed doet in de opvoeding.
Hmm
Ries, Ik heb toch wat moeite met jouw verhaal. Ze heeft een burnout en zorgt 80 tot 90% van de tijd alleen voor jullie kind waarbij ze geen steun wil of niet meer kan krijgen van jou, dat is zwaar. Hopelijk heeft ze andere mensen waar ze steun en hulp van krijgt. Jij kan gaan en staan waar je wil zij moet bij alles rekening houden met jullie zoon dat valt niet mee als je dan wil daten en ik kan me voorstellen dat haar nieuwe partner dan eerder in beeld komt.
Jij gaat achter haar rug om naar de school om over de situatie praten en er is een familielid van haar (!) die ook achter haar rug om tegen jou vertelt dat dat zij een persoonlijkheidsstoornis heeft en dat diegene zich zorgen maakt, dat is genoeg om boosheid en achterdocht bij haar op te wekken. Ik heb altijd moeite met mensen die roepen dat hun ex allerlei dingen fout doet terwijl ze zelf weinig tot niets doen. Je vindt het allemaal maar niks zij heeft een "vriendje" en jij heb een "partner". Het kom denigrerend over en dat voelt ze heus wel. Natuurlijk heb je gelijk dat jullie kind niet in de besluitvorming moet worden betrokken, dat sec het convenant volgen in deze situatie het beste is en dat gedoe met die kleren is ook raar maar probeer, en dat is dan mijn tip, haar te steunen in plaats van dingen te verwijten. Dan kan per mail je kan dan schrijven "Als je wil dat ik.....laat het maar weten" en dat blijven herhalen en aanbieden. Een andere tip is ga proberen dichterbij je kind te gaan wonen, op fietsafstand voor het kind, dat bespaart je over een aantal jaren veel ellende, tijd en levert heel erg veel op voor alle partijden. Succes!
Heb ik iets gemist?
'Ze heeft een burnout.... '. Heb ik ergens overheen gelezen?
'... en zorgt 80 tot 90% van de tijd alleen voor jullie kind waarbij ze geen steun wil of niet meer kan krijgen van jou, dat is zwaar.' Zwaar voor wie? Het bestaat dat vrouwen een kind echt alleen voor zichzelf wil hebben. Gewoon omdat het zin geeft aan hun leven.
Indertijd bleef hij in de oude woning en vertrok zij verderop, met kind.
Tsjor
Sol85
'Zie je echt niet dat jouw manier van reageren mijn vermoeden alleen maar bevestigt?'
Inderdaad, je hebt op voorhand al een vermoeden en daar zoek je dan 'bewijzen' voor. Kan het zijn dat jouw vermoeden gewoon een vooroordeel is?
Tsjor
Tsjor
Mijn eerste post bevatten
Als laatste bijkomstigheid heb ik goed contact met iemand die in zich in haar prive kring bevind, via die weg heb ik vernomen dat ze met een depressie / burn out thuis zit en inmiddels een label persoonlijkheidsstoornis blijkt te hebben.
Voor de rest heeft het inhoudelijk niet veel nut te reageren omdat het een wel niet verhaal dreigt te worden.
Inhoudelijk ben ik van mening dat ik meer dan genoeg heb geprobeerd hier een werkbare situatie van te maken met pogingen tot overleg tbv onze zoon.
Ik kan hier argumenten voor aandragen of op mijn kop gaan staan je neemt het aan of niet, zo niet ook prima.
Ik weet dat ik me in de spiegel kan aankijken.
Maar wat wil je nou?
Wil je het goed doen volgens jouw normen (jezelf in spiegel aan kunnen kijken) of wil je proberen je zo plezierig mogelijk aan je verantwoordelijkheden te houden? Je hebt gekozen voor deze vrouw om moeder te worden van jouw kind, met haar moet je verder. Ook als zij het allemaal fout doet en jij allemaal goed.
Tsjor
'Inderdaad, je hebt op voorhand al een vermoeden en daar zoek je dan 'bewijzen' voor. Kan het zijn dat jouw vermoeden gewoon een vooroordeel is?'
Ik denk het niet. In eerste instantie probeerde ik namelijk echt mee te denken, en de kou wat uit de lucht te halen. Pas na de zoveelste afwijzing van iedereen die niet meehuilde, vroeg ik me of het probleem niet bij TS lag in plaats van bij zijn ex.
Wat je wel als vooroordeel kunt beschouwen, is dat ik denk dat exen in het algemeen (ook) het beste met de betrokken kinderen voor hebben. Dat zou je als uitgangspunt kunnen (of zelfs moeten) nemen.
Bram
Ik kies ervoor mij te houden aan de verantwoordelijkheden die ik draag als vader met daarbij de gemaakte afspraken in het convenant zonder (vanaf eergisteren) enige vorm van discussie.
maar Tsjor
`'Inderdaad, je hebt op voorhand al een vermoeden en daar zoek je dan 'bewijzen' voor. Kan het zijn dat jouw vermoeden gewoon een vooroordeel is?'
Dat gevoel heb ik nou juist vaak bij jou. Je komt altijd zo op voor de mannen en lijkt ze altijd te moeten beschermen tegen wat jij denkt dat moeders allemaal in petto hebben voor die arme zieltjes.
Het valt echt op.
Watervrouw
Excuus, terugkomend op je post, en een rectificatie op wat je zegt.
Toen ik mijn inmiddels vrouw leerde kennen moest mijn ex haar zien alvorens er kennis werd gemaakt met mijn zoon. Dit was haar wens/eis en ik heb daar in toegestemd.
Toen ze zelf 2 maanden daarna iemand leerde kennen die ze kennis liet maken met mijn zoon nam ze niet de moeite om mij te informeren maar vertelde mijn zoon dit aan mij.
Voor de beeldvorming heb ik hier ook geen heisa over gemaakt omdat ik geen discussie wilde, toen 2 maanden erna het nog een keer gebeurde bleef de opmerking van mijn ex in mijn hoofd zitten dat ik in het belang van onze zoon moest handelen.
En de kennismaking van haar een jaar moest uit stellen.
Dit is meten met 2 maten, je eist iets van mij maar zelf handel je tot 2 x toe anders.
Nogmaals heb ik om beide gevallen geen heisa gemaakt omdat het me niet waard was om discussie te voeren.
Leg mij eens uit hoe ik dit dan anders moet zien?
Mark
Ik bekijk verhalen graag van meer kanten, dat klopt.
De arme zieltjes zijn vaak de vrouwen (hier ook) en daar heb ik een zekere allergie voor.
Ik denk dat scheiden lijden is, voor beiden, zeker als er kinderen bij betrokken zijn.
Tsjor
Arme zieltjes Tsjor?
Welke arme zieltjes?
Ries, even voor de duidelijkheid: als je ex zich hier meldt voor advies dan krijgt zij (iig van mij) hetzelfde advies hoor. Ik vind ook helemal niet dat 'het' aan jou ligt. Is voor mij ook totaal niet van belang. Ik lees alleen nog genoeg verbeteringsruimte bij jou. Wie van jullie 2 inbindt is niet van belang, meestal is het effect, zeker voor jouw kind, groot genoeg als maar 1 partij dat doet.
En wat nou als je gewoon eens uitgaat van feit dat diagnose persoonlijkheidsproblematiek klopt?
Helpt je dat niet juist wat meer ruimte te geven, minder van haar te verwachten? Hoe minder zij geeft op dat vlak, hoe meer je zoon erbij gebaat is dat jij juist meer geeft.
Burnout
Tsjor, "Ze heeft een burnout...." Heb ik ergens overheen gelezen? Ja, dat schrijft hij toch? Ze heeft depressie / burnout. Nou, dat vind ik wel zwaar.
En ja zij ging verderop wonen maar dan kan Ries toch ook die kant op verhuizen? Als hij zich zorgen maakt moet hij juist meer contact zien te krijgen en dat zou een mogelijkheid zijn.
Ries, ja dat kennismaken met nieuwe liefdes is meten met 2 maten maar ik probeerde uit te leggen dat de situatie bij jullie niet het zelfde is. Ik denk dat je geen afspraken kan maken over nieuwe partners en wanneer wat daarmee gaat gebeuren maar goed dat heb je inmiddels ervaren net zoals ik dat ook ervaren heb. Je kan alleen maar hopen op elkaars fatsoen hierin meer niet.
Maar Tsjor
'De arme zieltjes zijn vaak de vrouwen (hier ook) en daar heb ik een zekere allergie voor.'
Maar de ex van Ries is hekemaal geen arm zieltje. Ries máákt haar tot een arm zieltje, met allerlei excuses waarom ze na al die jaren ineens niet meer goed voor hun zoon kan zorgen. Er wordt zelfs een heuse persoonlijkheidsstoornis bij gehaald, die via via is opgeduikeld!
Dus Ries is hier het zielige geval, niet zijn ex-vrouw.
Sol78
Blijkbaar schort er iets aan je leesvaardigheid tevens aan je inlevingsvermogen waarbij je eerst aangeeft dat je probeerde de lucht te bekoelen (je 2 post bevatten de tekst meehuilers)
Waar haal je vandaan dat ik van mening ben dat mijn ex niet voor mijn zoon kan zorgen?
Ik weet zeker dat ze naar haar beste kunnen handelt maar alles bij elkaar geteld (het erbij halen van een stoornis is evenals lachwekkend te noemen.
Als iemand in haar kring waarin ik geen contact heb gehad in de tussentijd spontaan contact op neemt om dit te vertellen haal ik dit niet erbij, ik plaats het hier om een zo volledig mogelijk beeld te scheppen.
Ik plaats mijn post hier omdat ik er bijna dagelijks last van heb omdat er voor mijn gevoel onredelijkheid plaats vind.
Daar mag jij je mening over hebben, voor zijn of tegen zijn.
Nog altijd beter dat ik hulp vraag dan verbitterd achter de geraniums ga zitten en opgefokt met huiltermen ga gooien om aan te tonen dat alle mannen zielig zijn en de exvrouw pertinent gelijk heeft.
Toch
Als ze echt een burnout en een persoonlijkheidsstoornis (maakt nogal uit welke) heeft, dan zou je je zoon helpen door zijn moeder zoveel mogelijk te ondersteunen. Dus haar hulpvaardig en zonder verwijten tegemoet treden, hulp aanbieden, begripvol zijn etc. Ja, ze houdt er vreemde gedragingen op na, maar die ga je toch niet veranderen, dus probeer dan vanuit dit gegeven het zo goed mogelijk voor je zoon te doen.
Blijkbaar ziet je ex jou als de vijand, het kan helpen om te bekijken waarom dit zo is en wat je zelf kunt veranderen om dit beeld bij te kunnen stellen. En vooral je niet overal druk om maken, dat heeft over het algemeen toch geen enkele zin.
Ach Ries
'Nog altijd beter dat ik hulp vraag dan verbitterd achter de geraniums ga zitten en opgefokt met huiltermen ga gooien om aan te tonen dat alle mannen zielig zijn en de exvrouw pertinent gelijk heeft.'
Ik heb het niet over alle mannen, ik heb het specifiek over jou.
Top
En we gaan over tot de orde van de dag
Ries
Noem nou eens wat goede eigenschappen van je ex als moeder. Ook al zeg je ze niet tegen haar, het zal schelen voor je kind, in de zin dat je milder zal worden en hij minder de tweespalt zal voelen. Het maakt niet uit wie schuldig is of wie gelijk heeft.
Wat uitmaakt is of een kind welwillendheid voelt van de ene ouder ten opzichte van de ander. En zelfs als zij dat niet tegenover jou heeft: jij kan nu het verschil maken door bewust eens haar goede eigenschappen, die ook heeft, hier op te schrijven.
Mark
Hi Mark,
Ik ben er van overtuigd dat ze naar beste kunnen onze zoon opvoed.
Ik geloof 100% in haar onvoorwaardelijke liefde voor hem.
Tevens denk ik dat we kwa waarde en normen op hetzelfde niveau zitten (buiten haar christelijke geloofsovertuiging).
Ze is veel meer attent dan dat ik ben, zorgt dat Sinterklaas veel meer Sinterklaas is (d.w.v. versieren van ramen met Sint stickers).
Zal meer samen doen met zoon dan dat ik doe, spelletjes, kleuren etc.
Geen wonder
'Ze is veel meer attent dan dat ik ben, zorgt dat Sinterklaas veel meer Sinterklaas is (d.w.v. versieren van ramen met Sint stickers).'
Dan snap ik dat je zoon bij haar Sinterklaas wil vieren. Sterker nog, ík zou bij haar wel Sinterklaas willen vieren!
Sol78
Ik denk dat jullie prima samen thee zouden kunnen drinken.
Prettige dag verder Sol78
Ries
Mooi man dat je hier oprecht op antwoordt. Ook al gaat de onderlinge communicatie dan wat stroef, ik zie toch oprecht twee ouders die hun kind het beste gunnen. En misschien is de beste tip je daar op te focussen.