Tips en advies gevraagd omgaan met ex
Beste allemaal,
Ik heb mezelf vandaag geregistreerd op dit forum omdat bij mij de frustratie heel erg hoog zit en ik niet goed weet wat ik ermee aan moet.
Ik realiseer mezelf dat wat ik hier ga opsommen waarschijnlijk met een gekleurde bril gaat zijn, dus hoop dat jullie daar een beetje doorheen kunnen lezen en mij zouden kunnen voorzien van tips wat ik anders zou kunnen doen of wie ik zou kunnen inschakelen om dit beter te laten verlopen.
Het begin:
Ik en mijn ex zijn 2.5 jaar geleden uit elkaar gegaan na een huwelijk van 9 jaar (in gemeenschap van goederen)
De laatste 3 jaar van ons huwelijk verliep moeizaam, achteraf gezien (dat is vaak achteraf) was onze basis ook niet goed, onze eerste ruzie hadden we na 3 maanden en zo volgden er nog velen waarin nu ( achteraf gezien) we nooit zaken uitspraken en dus de volgende dag overgingen tot de orde van de dag.
Ik heb altijd een goede baan gehad en was ook altijd veel aan het werk (ook vaak in het buitenland).
Op seksueel / sensueel gebied hadden wij samen vrij weinig, knuffelen deden we amper (werd steeds minder destelanger we samen waren) en na geboorte van onze zoon (inmiddels 6) hadden we ook geen seks meer samen (in onze laatste 3 jaar samen).
Hoewel we in relatie therapie zijn gegaan en daarna nog een huis hebben gekocht mocht dit niet baten (ik dacht toentertijd dat momenten als dat onze basis beter zou gaan maken) maar uiteraard deed het dat niet.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Bij de verdeling van de spullen ging het mis, bij de mediator kwam ter spraken dat ze geen spullen wilden uit het huis maar een financiële vergoeding zodat ze nieuwe spullen kon kopen.
Hoevaak ik ook aan kaarten dat we de spullen 50/50 zouden verdelen bleef dit een moeizaam punt.
Uiteindelijk zijn we hier uitgekomen (ten nadele van mezelf) maar gezien ik een leuk inkomen had en ik van het gedoe af wilde zijn heb ik het laten gaan.
Ik heb haar uitgekocht en financieel gezien is ze hier heel goed vanaf gekomen.
Momenteel betaal ik partner en kinderalimentatie voor een totaal bedrag van bijna 1200 euro per maand.
Let wel, het betalen hiervan heb ik geen moeite mee, is geen discussie (en dat is het ook nooit geweest).
Tijdens de scheiding riep ik, ik blijf een jaar vrijgezel maar naar een paar weken leerde ik mijn huidige partner kennen, waarmee ik nu samenwoon in een nieuw huis en recent zijn we getrouwd.
Onze zoon kan heel erg goed met mijn nieuwe partner, zijn flexibiliteit in het aanpassen naar de nieuwe situatie is echt ongelofelijk.
Toen ik mijn partner leerde kennen eiste mijn ex dat ze haar mocht ontmoeten alvorens mijn zoon kennis mocht maken.
Hier heb ik akkoord op gegeven want begreep het belang hiervan.
Tijdens de kennismaking heeft mijn ex mijn nieuwe partner bijna gesmeekt om een half jaar tot een jaar te wachten met de kennismaking.
Ik kon hier toen geen gehoor aan geven omdat ik het heel belangrijk vond dat het zou klikken tussen die 2, anders zou dit namelijk nooit een relatie gaan worden.
Een paar maanden later vertelden mijn zoon dat er iemand bij mama was blijven eten (noteer even dat ik hier zelf nooit naar vraag! omdat ik niet wil dat hij een conflict voelt tussen de ouders!) het bleek een vriendje te zijn van mama, wat na 2 maanden stuk liep, vervolgens een maand daarna was er een andere man die kennis heeft gemaakt met mijn zoon... wat vervolgens ook stuk liep...
Toen ik haar confronteerde gaf ze toe dat er 2 relaties (kortstondig) waren maar ging ze er verder niet op in.
Tussendoor loopt ons contact alleen via de mail, en dit is zeer moeizaam.
toen ik anderhalf jaar geleden werkeloos raakte en een uitkering ontving heb ik gevraagd of we SVP een tijdelijke verlaging van de alimentatie konden doorvoeren.
Als reactie kreeg ik jou werkeloosheid is niet mijn probleem en als je dat wilt dan vecht je het maar aan.
Uiteraard heeft aanvechten weinig nut, want als ik morgen een nieuwe baan heb gevonden heeft aanvechten geen zin.
Gelukkig ben ik een maand of 3 werkeloos geweest en hebben we met passen en meten deze maanden kunnen overleven.
sinds we uit elkaar zijn is er geregeld geschermd door mijn ex met het convenant zolang het haar zo uit kwam, als er haar iets niet uitkwam gaf ze aan dat ik het maar moet uitvechten via een advocaat.
Wat ik op alle mogelijke manieren probeer te voorkomen is dat onze zoon het gevoel heeft dat hij moeten kiezen tussen 2 ouders, (ouderschapsconflict) en probeer daardoor afspraken te maken met mijn ex zodat onze zoon van 6 daar niet over hoeft na te denken.
Zoals ook zijn aankomende verjaardag, waarop hij toevallig studiedag heeft en studiedagen zijn volgens convenant voor mij.
Ik ben in deze situatie gezien convenant aangeeft dat hij bij mij is van mening dat wij als ouders elkaar moeten bevragen wat wij willen met zijn verjaardag.
Dus dat wij een keuze maken voor hem.
m.a.w. mijn ex en ik gaan in overleg over zijn verjaardag en maken daar een afspraak over.
Mijn ex dacht daar anders over en heeft mijn zoon gelijk gevraagd of dat hij zijn verjaardag bij haar wilde vieren, waarop hij zei ja dat wil ik.
Dat bericht kreeg ik via een mail binnen.
Gezien ik mijn zoon niet in een conflict wil plaatsen heb ik hem die vraag niet gesteld, echter toen ik hem 2 weken daarna ophaalde zei hij dat hij twijfelde en misschien toch zijn verjaardag bij ons wilde vieren.
Ik heb hem gezegd dat sommige dingen voor grote mensen zijn om te beslissen en daarmee was de kous af.
Ik heb dit gemeld bij mijn ex dat we ons gaan houden aan het convenant gezien we niet samen kunnen overleggen en ik niet wil dat die kleine zijn hoofd gaat breken waar die zijn verjaardag zou moeten vieren...
Ik weet bij ieder moment dat ik tegen haar in ga dat ik dit ergens terug kan gaan verwachten.
En dat deed het uiteraard deze morgen .... Onze zoon heeft maandag a.s. studie dag en dit weekend is hij bij ons.
Dus (gezien moeder en ik 45 MIN uit elkaar wonen) was mijn voorstel aan mijn ex dat onze zoon tot en met maandag hier zou blijven.
Als reactie kreeg ik in het convenant staat zondag terug, maandag ochtend ophalen maar ze zou het wel even aan hem vragen.
Inmiddels gevraagd en mijn zoon van 6!! heeft besloten dat hij bij mama wil zijn op zondag en op maandag ochtend weer opgehaald wilt worden.
Overigens voor de duidelijkheid, ik haal en breng hem dus mijn ex hoeft niks te regelen kwa vervoer, en heeft hier dus ook geen kosten aan!
(bijkomstig verhaal is dat ik een maand geleden een kapotte versnellingsbak had en daar in de ochtend achter kwam toen ik mijn zoon moest halen voor studiedag, mijn ex was furieus want ik hield me niet aan het convenant, als alternatief had ik gevraagd of ze onze zoon bij mijn ouders kon brengen (wonen op slechts 5 min afstand van haar) als noodoplossing, uiteraard was dat teveel moeite (die vraag is weleens vaker gesteld ook vanwege werk (ik werk fulltime) mijn ex werkt nauwelijks tot niet)
Ik weet ook als mijn zoon hier is dat hij aan gaat geven dat hij toch wilt blijven (en dan vraag ik er heel bewust niet eens na!)
Ik heb heel erg het gevoel dat onze zoon voor keuzes wordt gesteld waarbij ik denk dat wij als volwassenen die keuzes moeten maken gezien hij 6 is.
Als laatste bijkomstigheid heb ik goed contact met iemand die in zich in haar prive kring bevind, via die weg heb ik vernomen dat ze met een depressie / burn out thuis zit en inmiddels een label persoonlijkheidsstoornis blijkt te hebben.
Informatie waar ik uiteraard vrij weinig mee kan, maar verklaard wel een hoop waarom dingen lopen zoals ze lopen.
PS, ik heb op school gemeld wat mijn zorgen zijn omtrent event. ouderschapsconflict en of ze goed op zijn gedrag willen letten en ons svp berichten als ze het vermoeden hebben dat er iets gaande is.
Voor de beeldvorming onze zoon is 1 x per 2 weken bij ons in het weekend, tijdens studiedagen op school & 50% van alle vakanties.
Resume....
Ik hoop dat jullie door mijn frustratie heen kunnen lezen.
Vinden jullie dat je je kind van 6 deze vragen kan stellen?
En wat kan ik nog doen (of wie kan ik benaderen) om hierover te spreken om te weten wat ik hiermee kan?
Eens met Mark
Het allerbelangrijkste is dat jullie zoon zich bij beiden veilig voelt. Misschien een tip om de vicieuze cirkel te doorbreken: bedank je ex op zijn verjaardag dat ze jou zo´n prachtige zoon heeft geschonken. Kan zijn dat je daar niets positiefs mee bereikt, maar misschien opent het een objectief dialoog. Te verliezen heb je daarmee niets toch?
Pleasen
Ik blijf me erover verbazen hoe vaak het advies komt dat hij zijn ex moet 'pleasen'.
als zij verhuist moet hij haar achterna. etc.
Er is één moment waarop er enige kritiek komt op de ex, dat is als Juf ank denkt (!) dat de man de kleren wil verwisselen. Dan zegt ze: 'Dit is toch een vreselijke boodschap voor je zoon. Meteen andere kleren aan? Alsof jij niet jij bent maar een eigendom van een van je ouders.'. Pas later realiseert ze zich dat het de moeder is die de kleren wil wisselen. Oeps, foutje, dan geldt het bovengezegde niet meer.
Ik ga ervan uit dat vrouwen zelfstandige wezens zijn, die verantwoordelijkheid dragen voor hun eigen keuzes, en niet dat het onnozele wezens zijn die aan alle kanten ondersteund moeten worden, ook als ze foute beslissingen nemen.
Die veronderstelde onnozelheid en onvermogen bij vrouwen die ik soms terug zie in enkele reacties, die stoort mij.
Tsjor
Er "moet" niets
Hij moet haar niet achter na verhuizen maar het zou misschien kunnen, ook al is zij verder weg gaan wonen. Er worden tips gevraagd. En iemand terwille van je kind steunen, ongeacht man of vrouw, ongeacht goede of foute beslissingen lijkt mij alleen maar goed. En hoe elkaar steunen er uit ziet dat is zo afhankelijk van de mensen en de situatie. Ik vind het wel erg dat het nog altijd de vrouwen zijn die er het meeste op achteruit gaan, daar loopt iets heel erg scheef. Is eigenlijk een andere discussie.
Tsjor
Sorry maar ik vind je ongelofelijk seksistisch.
Ik zal een ex ALTIJD aanraden zijn/haar ex zoveel mogelijk te pleasen. Ongeacht sekse.
Omdat dat altijd ten bate komt van de kinderen.
Het kost weinig en kan je zoveel opleveren.
Gek Tsjor
'Ik ga ervan uit dat vrouwen zelfstandige wezens zijn, die verantwoordelijkheid dragen voor hun eigen keuzes, en niet dat het onnozele wezens zijn die aan alle kanten ondersteund moeten worden, ook als ze foute beslissingen nemen.'
Gek, dat haal ik echt niet uit je reacties. Daarin zet je vrouwen neer als manipulatieve heksen die zich zwakker voordoen dan ze zijn en altijd hun zin willen hebben. En mannen als slachtoffers.
Sol / Tsjor
Sol: ´'Ik ga ervan uit dat vrouwen zelfstandige wezens zijn, die verantwoordelijkheid dragen voor hun eigen keuzes, en niet dat het onnozele wezens zijn die aan alle kanten ondersteund moeten worden, ook als ze foute beslissingen nemen.'
Gek, dat haal ik echt niet uit je reacties. Daarin zet je vrouwen neer als manipulatieve heksen die zich zwakker voordoen dan ze zijn en altijd hun zin willen hebben. En mannen als slachtoffers.´
Ja dat vind ik nou ook Tsjor. Het is niet een keer, het is al jaren lang. Het valt echt op. Je lijkt mannen te moeten beschermen tegen die veile vrouwen. Laten we er dan ook maar vooral van uitgaan dat mannen zelfstandige wezens zijn die verantwoordelijkheid dragen voor hun eigen keuzes, en niet dat het onnozele wezens zijn die aan alle kanten ondersteund moeten worden, ook als ze foute beslissingen nemen.'
Na een scheiding
'En iemand terwille van je kind steunen, ongeacht man of vrouw, ongeacht goede of foute beslissingen lijkt mij alleen maar goed.'
Mijn advocaat/mediator gaf ons aan het einde van de sessies een goede tip: na een scheiding moet je je niet gedragen alsof je nog getrouwd bent. Als uitgangspunt is dat bijzonder goed. Het kan best zijn dat je later, als alles een beetje tot rust gekomen is, elkaar weer terugvindt en elkaar in bepaalde opzichten weer kunt ondersteunen. Zo heeft mij ex mij op een cruciaal moment ondersteund door een bepaald artikeltje voor te leggen, waardoor ik mijn complexe problemen op het werk plotseling begreep. En ondersteunde ik hem door een artikeltje voor te leggen, waardoor hij zinvol vrijwilligerswerk vond nadat zijn werk was afgelopen.
'terwille van de kinderen' ertussen schuiven vind ik manipulatief, want met zo'n argument kun je van alles van elkaar gaan vragen en zeer verontwaardigd zijn als je dan niet tegemoet gekomen wordt. Ik ga er liever van uit dat ieder op zijn/haar manier het beste met de kinderen voor heeft, dat ieder vervolgens dat doet binnen zijn/haar mogelijkheden.
Tsjor
Twee maten
'Je lijkt mannen te moeten beschermen tegen die veile vrouwen.'
Ik zie het natuurlijk iets anders. Ik verbaas me juist over de mate, waarin er met twee maten wordt gemeten. een vraag van een vrouw wordt hier echt volkomen anders behandeld dan een vraag van een man.
Bijvoorbeeld in dit draajde: TS mag niet zeggen dat zijn vrouw depressief is en met een burn-out thuis zit. Maar de hoeveelheid bijdrages van vrouwen waarin de man narcistisch wordt genoemd is eindeloos. Daar is dan geen enkel probleem mee.
Als iemand beschrijft dat een ex het kind manipuleert, door het kind te laten zeggen dat hij liever sinterklaas bij moeder wil vieren, dan mag dat niet, want dan wordt de vrouw als manipulatief weggezet.
Als hij na de scheiding verhuist is het zijn probleem, als zij an de scheiding verhuist moet hij haar achterna (dus dan is het ook zijn probleem).
Dat meten met twee maten staat me tegen. Ik neem mannen die iets vertellen gewoon net zo serieus als vrouwen die iets vertellen. Dat daar verzet tegen komt verbaast mij dan elke keer weer. Ik vind vragen van vrouwen anders behandelen dan vragen van mannen seksistisch.
Tsjor
Mark
een oefening.
'Ik zal een ex ALTIJD aanraden zijn/haar ex zoveel mogelijk te pleasen. Ongeacht sekse.'
Zie het andere draadje met een vraag van een vrouw over omgaan met een ex na de scheiding. Ik heb nog geen bijdrage van jou gezien, waarin je haar adviseert om ex te pleasen. Probeer het eens.
Tsjor
tsjor
je citeert een ander
Tsjor
'TS mag niet zeggen dat zijn vrouw depressief is en met een burn-out thuis zit. '
Onzin Tsjor. Wat lees je slecht. TS mag niet zeggen dat zijn vrouw een persoonlijkheidsstoornis (!) heeft. Dat is heel wat anders.
Dan
is de oefening voor Bram. Tsjor
Sol78
'Narcistisch' had wel gemogen?
Overigens vermeldde hij erbij dat het van een ander kwam. Maar ik begrijp dat hij dat niet zelf had mogen noemen. Waarom eigenlijk niet?
Tsjor
Tsjor
Omdat helemaal niet zeker is dat er daadwerkelijk een diagnose is. Het kwam via via tot hem, net als bij al die vrouwen die na een goed gesprek met tante Annie zeker weten dat hun ex narcistisch of autistisch is.
Bovendien, die persoonlijkheidsstoornis moet ze al gehad hebben toen ze nog getrouwd waren, en toen hij het prima vond dat hun zoon 12 van de 14 dagen bij haar zou wonen na de scheiding. En nu ineens is het een argument tégen haar? Dat klinkt vergezocht.
Losse opmerking
Ik lees dat als een losse opmerking. TS heeft een probleem en overziet het niet en komt er daarom mee op dit forum. Dat is geen onderbouwd betoog maar hij levert er allerlei anecdotes en details bij in de hoop dat iemand anders er iets in ziet.
Uiteindelijk is een diagnose ook niet zo interessant. Het is natuurlijk wel significant waarom er juist in deze tijd een diagnose gesteld is. Wat is daarvan de reden?
En je observeert slecht gedrag zoals het omkleden van een kind in het weekend bij de vader opgelegt door moeder.
En natuurlijk is vader ook hier en daar nogal verongelijkt omdat hij argeloos van mening is dat een ouderschapsplan gegarandeerd uitgevoerd wordt terwijl het een losse flodder is die zelfs tot veel onenigheid aanleiding kan geven.
Goed om een paar dingen af te spreken maar beperkt. En je stelt je in op slecht gedrag van de ander, maar uiteraard ook van jezelf. Doe het zelf niet. En ga er zo goed mogelijk mee om. De escalerend en neutraal om zo min mogelijk je kind te belasten, maar ook jezelf, met wrok en gedoe.
Maar het nogal wat zelfbeheersing en relativering vragen.
En realiteitstoetsing wat wel en niet werkt.
Sol78
'Omdat helemaal niet zeker is dat er daadwerkelijk een diagnose is.' Klopt grotendeels, en eigenlijk is het ook niet zo interessant. De 'diagnoses' worden niet alleen door tante Annie aangeleverd, maar ook hier op het forum.
'Bovendien, die persoonlijkheidsstoornis moet ze al gehad hebben toen ze nog getrouwd waren, en toen hij het prima vond dat hun zoon 12 van de 14 dagen bij haar zou wonen na de scheiding. En nu ineens is het een argument tégen haar? Dat klinkt vergezocht.'
Als je er middenin ziet krijg je met bepaalde dingen te maken en reageer je daar zo goed mogelijk op. Soms wordt pas als je enige afstand kunt nemen een heel plaatje duidelijker. Incidenten zijn dan geen incidenten meer, maar een patroon, waarvan een mogelijke oorzaak is.
Het kan wel zijn, dat je daarom achteraf gezien kunt denken dat het niet verstandig is om een klein kind 12/14 dagen bij de moeder te laten zijn. Er zijn nogal wat zorgelijke signalen: burn-out, depressie, mogelijk persoonlijkheidsstoornis, financieel weinig ruimte, niet bereid om kleren te kopen voor het kind, het kind 'opeisend' voor feestdagen... geen florissante situatie als je het bekijkt vanuit het belang van het kind.
Anderzijds: als er gemorreld wordt aan de zorgverdeling kan dit gevolgen hebben voor de alimentatie. Er is dus ook weinig ruimte om een andere verdeling te bekijken, zelfs al zou dat in het belang van het kind beter zijn. Het kind zit gevangen in deze situatie. Er is weinig ruimte om iets anders te bedenken.
Beslissingen uit het verleden moet je helaas accepteren. Dan rest het goede advies van AnneJ :
'Goed om een paar dingen af te spreken maar beperkt. En je stelt je in op slecht gedrag van de ander, maar uiteraard ook van jezelf. Doe het zelf niet. En ga er zo goed mogelijk mee om. De escalerend en neutraal om zo min mogelijk je kind te belasten, maar ook jezelf, met wrok en gedoe.
Maar het nogal wat zelfbeheersing en relativering vragen.
En realiteitstoetsing wat wel en niet werkt.'
Tsjor
AnneJ
'Het is natuurlijk wel significant waarom er juist in deze tijd een diagnose gesteld is. Wat is daarvan de reden?'
Misschien is er helemaal geen diagnose gesteld.
tsjor
je kraamt echt af en toe onzin uit. Ik heb nergens gezegd dat het niet erg zou zijn als het kind bij thuiskomt bij moeder de kleren moet verwisselen. Dat vul je helemaal zelf in. Ik vind het precies even erg.
Interessant
Zo bijzonder dit forum. En dan te bedenken dat dit allemaal ‘volwassen’ opvoeders zijn.
Sommige hebben zoveel moeite om hun eigen frustratie, beleving, ervaring los te koppelen van de advies vraag die er gesteld wordt.
Ik zat laatst bij een gesprek en toen zei moeder ‘ik verwacht waardering’ het klinkt heel lullig, maar vaak is dat ook de reden van een scheiding. Vrouwen verwachten waardering en mannen staan daar niet bij stil. Na de scheiding verwachten dat een man daar wel ineens bij stil staat, is een teleurstelling voor jezelf (overigens niet lullig voor de mannen bedoeld) Misschien moeten mensen eens wat meer loslaten, dus ook de moeders. Houden van, dat is ook loslaten. Een kind kiest niet tussen vader en moeder. Als hij bij zijn vader zijn verjaardag wil vieren, dan ga je niet jaloers doen als moeder. Andere momenten deel jij weer meer met je kind. Laat los! En stop met jezelf belangrijker maken voor het kind dan vader. Je bent allebei net zo belangrijk voor het kind, hoe grote hekel je ook aan elkaar hebt. Voor je kind ben je als moeder, maar ook als vader, de hele wereld. Het is funest voor een kind om daar tussen te worden gezet.
Snap de zorg vanuit Ries volkomen. Ben alleen bang dat je er weinig aan kan veranderen. Behalve wat je nu doet, zorgen dat jij je kind die druk niet oplegt. Daarbij misschien vragen aan je ex wat zij van jou nodig heeft of wat zij misschien lastig/vervelend vindt in de communicatie. Dit zonder een oordeel aan haar. Betekend wel dat jij je gaat aanpassen, maar denk ook dat je de verstandige ouder ben op dat moment.
Levensgenieter
Je zegt wijze dingen over loslaten, maar je brengt onbewust ook in waarom dat zo verdomd moeilijk kan zijn. In je laatse zin schrijf je "Betekend wel dat jij je gaat aanpassen, maar denk ook dat je de verstandige ouder ben op dat moment". En dat is precies waar het scheef gaat lopen. Als een van de twee zich gaat aanpassen is de kans groot dat die ouder over zijn of haar eigen grenzen gaat of laat gaan. Dat is vaak alleen draaglijk als er iets als waardering tegenover staat. En zo is de cirkel dan weer rond.
Loslaten, helemaal mee eens.
Aanpassen, tot op zekere hoogte
Zou een mooi nieuw draadje zijn om over de effecten van die twee en de invloeden op elkaar van die twee te filosoferen.
ElleDoris
Ja daar waren we al mooi naar op weg. Zie postings 87, 88, 91 en 92
Elledoris
Helemaal met je eens! Ik hoop dat er steeds meer ouders bewust worden van het effect op de kind(eren).
Elledoris
Ik snap dat verhaal van die grenzen niet zo goed. Juist als je uit elkaar bent. Hoe kan het dat aanpassen voor jezelf grensoverschrijdend gedrag wordt?
Als je uit elkaar bent dan lijkt het me vrij makkelijk je eigen grenzen te bewaken. Daar ga je dan ook zelf over.
Is het dan niet een eigen mindset waar het over gaat als je nog steeds meent dat het je zelf schaadt als het goed gaat met je kinderen omdat het goed (of zo goed mogelijk) gaat met je ex?
Verwacht je dan niet steeds nog iets van anderen (ex?) wat je eigenlijk jezelf zou moeten en kunnen geven?
Juf Ank
zie #49
Tsjor
Tsjor
Daarin zegt juf Ank NIET dat het niet erg is dat het kind bij moeder thuis andere kleren aan moet.
Dubbele ontkenning
Nee, daar zegt ze juist dat het wel erg is. Alleen dacht ze toen nog dat het wisselen van de kleren van vader moest. Ze is er niet meer op teruggekomen toen bleek dat het van moeder moest.
Tsjor
Bram
'Als je uit elkaar bent dan lijkt het me vrij makkelijk je eigen grenzen te bewaken. Daar ga je dan ook zelf over.'
Dat is grotendeels waar, maar het gaat schuiven als je teveel 'overleg' in de ouderschapsplan hebt staan, of als je ervan uitgaat dat de ander er is om jouw problemen op te lossen, onder het argument van 'het beste voor het kind'.
Met een beetje geven en nemen gaat het allemaal wat gemakkelijker, maar daarin zit dan ook het gevaar van grensoverschrijding. en dan wordt het lastig als je terugmoet naar 'nee' zeggen.
Tsjor
Reacties
Goedemiddag, ik zie net pas hoeveel nieuwe reacties er nog zijn gekomen..
Ik zal inhoudelijk zo goed mogelijk proberen te reageren, mocht er iemand iets missen meld me dit dan:
De diagnose is (nogmaals) via een familie van ex bij mij terechtgekomen, ex heeft zelf de hulpvraag gesteld en heeft haar eigen familie van de diagnose op de hoogte gebracht en gaat daarvoor in behandeling.
In onze tijd samen is ze depressief geweest, dus ik wist uiteraard wel dat er een historie was (voor onze tijd samen is ze dit namelijk ook geweest)
Ikzelf ben geen dokter / arts etc. maar voor mijn gevoel is dit ook een puzzelstuk die op zijn plaats valt waarom ons huwelijk liep zoals deze liep en ja daar heb ik zelf ook een aandeel in.
Het gevoel wat ik had tijdens ons huwelijk is dat er met 2 maten werd gemeten waarin ze haar eigen belang voor mijn belang zetten.
Nu we uit elkaar zijn heb ik dat gevoel nog steeds maar dan m.b.t. onze zoon.
Het convenant heb ik in het begin niet strikt ingezeten in de vorm van we kunnen over dingen overleggen zoals bijv. het ruilen van een weekend of een extra dag bij mij o.i.d. mijn ex heeft altijd naar het convenant gewezen met het bericht dat dit de afspraken zijn en ik me daar aan zou moeten houden.
Nu dit voor haar ''nadelig'' uit pakt (verjaardag volgens convenant bij ons en sinterklaas bij ons) wordt mij niks gevraagd maar onze zoon.
Het is niet zo dat ik nooit een gebaar van goodwill heb afgegeven, in de corona tijd heb ik haar gevraagd of ze moeite had met opvang voor onze zoon gezien de scholen dicht waren en zij nog parttime werkte, onze zoon is toen een week extra bij ons geweest (achteraf gezien werkte ze toen al niet meer, maar dat is een detail).
Ook met het overleggen heb ik verschillende malen voorgesteld dit telefonisch of face 2 face te doen en niet via de mail, dit is altijd afgehouden met de verwijzing dat we een convenant hebben.
Gezien dat dit altijd zo gegaan is tot aan nu ga ik exact hetzelfde doen.
Niet om mijn ex te krengen (wat sommige denken) maar om rust..
Voor mijn zoon, voor mijzelf & mijn partner.
Het is inderdaad zo dat ik (in mijn beleving uiteraard) zoveel mogelijk probeer te vertellen / details op te rakelen van het verleden om een zo goed mogelijk beeld neer te zetten van de situatie, met uiteraard het besef dat ik het schrijf! met een gekleurde bril.. want ja ik ben ook een mens met gevoel, inzichten en een blik op deze situatie..
Hoe bepaalde mensen daar dan (in mijn optiek) gekleurd op reageren krijg je het verwijt dat je alleen maar meehuilers zoekt, neemt niet weg dat je mijn situatie echt kent behalve hetgeen wat ik hier geschreven heb.
Uiteraard realiseerde ik mezelf dat er ook mensen zouden reageren die het verhaal anders zouden zien (Hulde daarvoor overigens!) want dat was precies wat ik zocht, het is een hulpvraag.
Je kan er alleen niet vanuit gaan dat het advies wat jij of jullie allemaal geven toepasbaar is voor de situatie.
En gezien ik in de situatie zit beslis ik met welk advies ik iets ga doen en met welke niet.
Dat er sommige zijn die daarbij de fatsoennormen missen en als een echte toetsenbord held denken te moeten reageren zegt meer over hen dan over mij.
Voor mijn gevoel hebben we in de tussentijd meerdere wegen geprobeerd, in zowel toegeven, begrijpelijk zijn, ondersteunend, meer overleggen etc. maar telkens komt de deksel op de neus omdat bij het eerstvolgende wat zich afspeelt er weer een discussie ontstaat waarbij het erop neerkomt dat ik moet schikken.
Dat is wat we tijdens ons huwelijk ook zo deden gezien ieder probleem altijd mijn probleem was, en daar pas ik nu voor (we zijn niet voor niks uit elkaar gegaan)
Nee Tsjor
'Nee, daar zegt ze juist dat het wel erg is. Alleen dacht ze toen nog dat het wisselen van de kleren van vader moest. Ze is er niet meer op teruggekomen toen bleek dat het van moeder moest.'
Ze heeft het nergens over de vader. Ze heeft het over de ouder. Daar valt de moeder ook onder.
JIJ vatte het op als gaand over de vader. Niet juf Ank.
Dan gaan we de exegese in
Het bericht begint met : 'denk na!! Dit is toch een vreselijke boodschap voor je zoon.'.
'Denk na' is een imperatief, zonder subject, maar het subject wordt verondersteld omdat het rechtstreeks tegen iemand wordt gezegd. In dit geval tegen degene die hier spreekt: Rien1985.
Zo ook: 'je zoon. 'Je' is bezittelijk voornaamwoord, tweede persoon, dus direkt verbonden met de andere die spreekt, in dit geval Rien1985.
Het is helemaal gericht aan Rien1985 en dat is de vader.
Wat een gedraai om ergens onderuit te komen.
Tsjor