Tips en advies gevraagd omgaan met ex
Beste allemaal,
Ik heb mezelf vandaag geregistreerd op dit forum omdat bij mij de frustratie heel erg hoog zit en ik niet goed weet wat ik ermee aan moet.
Ik realiseer mezelf dat wat ik hier ga opsommen waarschijnlijk met een gekleurde bril gaat zijn, dus hoop dat jullie daar een beetje doorheen kunnen lezen en mij zouden kunnen voorzien van tips wat ik anders zou kunnen doen of wie ik zou kunnen inschakelen om dit beter te laten verlopen.
Het begin:
Ik en mijn ex zijn 2.5 jaar geleden uit elkaar gegaan na een huwelijk van 9 jaar (in gemeenschap van goederen)
De laatste 3 jaar van ons huwelijk verliep moeizaam, achteraf gezien (dat is vaak achteraf) was onze basis ook niet goed, onze eerste ruzie hadden we na 3 maanden en zo volgden er nog velen waarin nu ( achteraf gezien) we nooit zaken uitspraken en dus de volgende dag overgingen tot de orde van de dag.
Ik heb altijd een goede baan gehad en was ook altijd veel aan het werk (ook vaak in het buitenland).
Op seksueel / sensueel gebied hadden wij samen vrij weinig, knuffelen deden we amper (werd steeds minder destelanger we samen waren) en na geboorte van onze zoon (inmiddels 6) hadden we ook geen seks meer samen (in onze laatste 3 jaar samen).
Hoewel we in relatie therapie zijn gegaan en daarna nog een huis hebben gekocht mocht dit niet baten (ik dacht toentertijd dat momenten als dat onze basis beter zou gaan maken) maar uiteraard deed het dat niet.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Bij de verdeling van de spullen ging het mis, bij de mediator kwam ter spraken dat ze geen spullen wilden uit het huis maar een financiële vergoeding zodat ze nieuwe spullen kon kopen.
Hoevaak ik ook aan kaarten dat we de spullen 50/50 zouden verdelen bleef dit een moeizaam punt.
Uiteindelijk zijn we hier uitgekomen (ten nadele van mezelf) maar gezien ik een leuk inkomen had en ik van het gedoe af wilde zijn heb ik het laten gaan.
Ik heb haar uitgekocht en financieel gezien is ze hier heel goed vanaf gekomen.
Momenteel betaal ik partner en kinderalimentatie voor een totaal bedrag van bijna 1200 euro per maand.
Let wel, het betalen hiervan heb ik geen moeite mee, is geen discussie (en dat is het ook nooit geweest).
Tijdens de scheiding riep ik, ik blijf een jaar vrijgezel maar naar een paar weken leerde ik mijn huidige partner kennen, waarmee ik nu samenwoon in een nieuw huis en recent zijn we getrouwd.
Onze zoon kan heel erg goed met mijn nieuwe partner, zijn flexibiliteit in het aanpassen naar de nieuwe situatie is echt ongelofelijk.
Toen ik mijn partner leerde kennen eiste mijn ex dat ze haar mocht ontmoeten alvorens mijn zoon kennis mocht maken.
Hier heb ik akkoord op gegeven want begreep het belang hiervan.
Tijdens de kennismaking heeft mijn ex mijn nieuwe partner bijna gesmeekt om een half jaar tot een jaar te wachten met de kennismaking.
Ik kon hier toen geen gehoor aan geven omdat ik het heel belangrijk vond dat het zou klikken tussen die 2, anders zou dit namelijk nooit een relatie gaan worden.
Een paar maanden later vertelden mijn zoon dat er iemand bij mama was blijven eten (noteer even dat ik hier zelf nooit naar vraag! omdat ik niet wil dat hij een conflict voelt tussen de ouders!) het bleek een vriendje te zijn van mama, wat na 2 maanden stuk liep, vervolgens een maand daarna was er een andere man die kennis heeft gemaakt met mijn zoon... wat vervolgens ook stuk liep...
Toen ik haar confronteerde gaf ze toe dat er 2 relaties (kortstondig) waren maar ging ze er verder niet op in.
Tussendoor loopt ons contact alleen via de mail, en dit is zeer moeizaam.
toen ik anderhalf jaar geleden werkeloos raakte en een uitkering ontving heb ik gevraagd of we SVP een tijdelijke verlaging van de alimentatie konden doorvoeren.
Als reactie kreeg ik jou werkeloosheid is niet mijn probleem en als je dat wilt dan vecht je het maar aan.
Uiteraard heeft aanvechten weinig nut, want als ik morgen een nieuwe baan heb gevonden heeft aanvechten geen zin.
Gelukkig ben ik een maand of 3 werkeloos geweest en hebben we met passen en meten deze maanden kunnen overleven.
sinds we uit elkaar zijn is er geregeld geschermd door mijn ex met het convenant zolang het haar zo uit kwam, als er haar iets niet uitkwam gaf ze aan dat ik het maar moet uitvechten via een advocaat.
Wat ik op alle mogelijke manieren probeer te voorkomen is dat onze zoon het gevoel heeft dat hij moeten kiezen tussen 2 ouders, (ouderschapsconflict) en probeer daardoor afspraken te maken met mijn ex zodat onze zoon van 6 daar niet over hoeft na te denken.
Zoals ook zijn aankomende verjaardag, waarop hij toevallig studiedag heeft en studiedagen zijn volgens convenant voor mij.
Ik ben in deze situatie gezien convenant aangeeft dat hij bij mij is van mening dat wij als ouders elkaar moeten bevragen wat wij willen met zijn verjaardag.
Dus dat wij een keuze maken voor hem.
m.a.w. mijn ex en ik gaan in overleg over zijn verjaardag en maken daar een afspraak over.
Mijn ex dacht daar anders over en heeft mijn zoon gelijk gevraagd of dat hij zijn verjaardag bij haar wilde vieren, waarop hij zei ja dat wil ik.
Dat bericht kreeg ik via een mail binnen.
Gezien ik mijn zoon niet in een conflict wil plaatsen heb ik hem die vraag niet gesteld, echter toen ik hem 2 weken daarna ophaalde zei hij dat hij twijfelde en misschien toch zijn verjaardag bij ons wilde vieren.
Ik heb hem gezegd dat sommige dingen voor grote mensen zijn om te beslissen en daarmee was de kous af.
Ik heb dit gemeld bij mijn ex dat we ons gaan houden aan het convenant gezien we niet samen kunnen overleggen en ik niet wil dat die kleine zijn hoofd gaat breken waar die zijn verjaardag zou moeten vieren...
Ik weet bij ieder moment dat ik tegen haar in ga dat ik dit ergens terug kan gaan verwachten.
En dat deed het uiteraard deze morgen .... Onze zoon heeft maandag a.s. studie dag en dit weekend is hij bij ons.
Dus (gezien moeder en ik 45 MIN uit elkaar wonen) was mijn voorstel aan mijn ex dat onze zoon tot en met maandag hier zou blijven.
Als reactie kreeg ik in het convenant staat zondag terug, maandag ochtend ophalen maar ze zou het wel even aan hem vragen.
Inmiddels gevraagd en mijn zoon van 6!! heeft besloten dat hij bij mama wil zijn op zondag en op maandag ochtend weer opgehaald wilt worden.
Overigens voor de duidelijkheid, ik haal en breng hem dus mijn ex hoeft niks te regelen kwa vervoer, en heeft hier dus ook geen kosten aan!
(bijkomstig verhaal is dat ik een maand geleden een kapotte versnellingsbak had en daar in de ochtend achter kwam toen ik mijn zoon moest halen voor studiedag, mijn ex was furieus want ik hield me niet aan het convenant, als alternatief had ik gevraagd of ze onze zoon bij mijn ouders kon brengen (wonen op slechts 5 min afstand van haar) als noodoplossing, uiteraard was dat teveel moeite (die vraag is weleens vaker gesteld ook vanwege werk (ik werk fulltime) mijn ex werkt nauwelijks tot niet)
Ik weet ook als mijn zoon hier is dat hij aan gaat geven dat hij toch wilt blijven (en dan vraag ik er heel bewust niet eens na!)
Ik heb heel erg het gevoel dat onze zoon voor keuzes wordt gesteld waarbij ik denk dat wij als volwassenen die keuzes moeten maken gezien hij 6 is.
Als laatste bijkomstigheid heb ik goed contact met iemand die in zich in haar prive kring bevind, via die weg heb ik vernomen dat ze met een depressie / burn out thuis zit en inmiddels een label persoonlijkheidsstoornis blijkt te hebben.
Informatie waar ik uiteraard vrij weinig mee kan, maar verklaard wel een hoop waarom dingen lopen zoals ze lopen.
PS, ik heb op school gemeld wat mijn zorgen zijn omtrent event. ouderschapsconflict en of ze goed op zijn gedrag willen letten en ons svp berichten als ze het vermoeden hebben dat er iets gaande is.
Voor de beeldvorming onze zoon is 1 x per 2 weken bij ons in het weekend, tijdens studiedagen op school & 50% van alle vakanties.
Resume....
Ik hoop dat jullie door mijn frustratie heen kunnen lezen.
Vinden jullie dat je je kind van 6 deze vragen kan stellen?
En wat kan ik nog doen (of wie kan ik benaderen) om hierover te spreken om te weten wat ik hiermee kan?
Tsjor
Hoezo? Is het niet meer zijn zoon als de moeder het doet?
'Wat een gedraai om ergens onderuit te komen.'
Zeg dat wel.
Kinderen
Kinderen vragen niet om een scheiding, en niet om alle gedoe. Die willen gewoon hun leven leiden en kunnen opgroeien en puberen en zelfstandig worden zonder alsmaar begrip te hoeven hebben voor de emoties van hun ouders.
Ook goedwillende ouders trappen toch nog wel eens in de val.
Ik zag het bijvoorbeeld toen een vader vertelde dat hij zijn zoon (14) vroeg wat hij voor Kerst wilde. Nou, die jongen wilde wel een controller voor de playstation. "Ja, maar die ga je dan bij je moeder gebruiken, daar ga ik die natuurlijk niet voor geven". Toen wilde de jongen geen kado meer voor kerst. Dat vond de vader typisch.
Ja, ik vond het ook typisch. Maar anders dan pa.
Want die jongen wil iets waar hij wat aan heeft, en dat is die controller. Hij wil er geen rekening mee hoeven houden dat pa het niet kan uitstaan dat de jongen daar plezier van heeft als hij bij zijn moeder is, en dat hij dus perse iets moet vragen dat hij alleen bij zijn vader gaat gebruiken.
Was een goede vader verder, die erg zijn best deed, maar daar zag ik toch hoe het misgaat tussen ouders en kinderen. Je moet geen empathie van je kinderen verwachten. Je kunt het krijgen, dan is het mooi, maar reken ze er niet op af als ze gewoon hun eigen leven willen hebben en hun eigen wensen vervuld zien. Want laten we eerlijk zijn, dat willen wij allemaal ook.
Wendelmoed
Mooie bijdrage en je hebt helemaal gelijk.
Ik hoorde laatst dat een kind van gescheiden ouders een rood huis (bij moeder) heeft en een blauw huis (Bij vader), maar dat het belangrijk is dat het kind groen kan zijn. En niet steeds moet wisselen tussen de kleur rood en blauw.
tsjor...
De vraag van Ries was of hij daar in mee moest gaan. Daarom zei ik: 'denk na'.
Ik schrijf echt nergens dat het niet erg is dat de moeder dat doet. Ik schrijf heel duidelijk dat ik dat juist heel erg vind en leg uit waarom.
En nee, daarna kom ik er niet op terug omdat daarna sowieso een tijdje niet schrijf.
Duh.
Je bent echt ongelofelijk irritant bezig en ik ga er nu verder niet meer op in. Concentreer je lekker waar het over gaat hier; het adviseren van TS. En niet het afzeiken van je forumgenoten.
Sol 78: dank je wel!
Mmmhh Tsjor
Ik snap jouw tekst over grensoverschrijding ook niet zo en vind het verder nogal gezeur allemaal.
Kinderen heb je niet voor je eigen plezier, daar zorg je voor. En als je partner, ex of niet, daarin steken laat vallen dan loop je zelf wat harder.
Zo simpel is het allemaal, vind ik.
Meta
Misschien komt het door de coronatijd, de meeste mensen zijn wat sacherijniger en met wat minder begrip maar ik denk dat het prettiger is als we wat minder 'meta' met elkaar omgaan.
Ik weet het, soms is het nodig, maar hier en daar is het ook echt onnodig gezeur.
De boodschap is allang doorgekomen en dan blijft het maar naast de lijntjes.
En ja, als ik het zelf doe hoor ik het ook graag want ik kan het ook.
beeld
Los van het gehakketak dat nu ontstaat herken ik het beeld wel dat tsjor schetst. Als vrouwen hier iets over hun ex posten (of ontrouwe echtgenoot) dan is er altijd veel begrip. En niet zelden vallen er woorden als narcistisch.
Ik heb niet alles gelezen, maar vindt niemand het raar dat ex na scheiding een eind verderop gaat wonen (reden is mij niet duidelijk, ik hoop dat een volwassen vrouw niet terug naar haar ouders verhuist? Hierdoor heeft de vader zo'n waardeloze een weekend per twee weken regeling.
Alkes
De reden is dat ze dichter bij haar familie wilde wonen dus is teruggegaan naar heet geboortestad, ik ben blijven wonen in ons huis 35 min verderop.
De betere vraag is misschien of dat ik het raar vond, maar ik vond het heel begrijpelijk dat ze dit wilde.
Ze is eerst bij een familie lid gaan wonen (paar maanden) toen dit niet bleek te werken heeft ze bij een ander familie lid gewoond tot dat haar urgentie goed gekeurd was.
overigens hadden we de afspraak dat er eigenlijk tot aan de urgentie goedkeuring ze beide (ex en zoon) in ons huis zouden blijven wonen en ik om het weekend in het huis zou verblijven met onze zoon.
Echter tijdens de zomervakantie kreeg ik een mail dat het huis leeg was en ik er kon gaan wonen....
Ries1985
Ik zie het vaker dat gescheiden vrouwen terugkeren naar hun familie. Dat is misschien best voorstelbaar, maar als zo'n verhuizing leidt tot een omgangsregeling van een weekend per twee weken ontneemt de vrouw kind/kinderen om een gewone band met hun vader op te bouwen.
Scheiden is al waardeloos voor kinderen, dan is het inderdaad wel zo fijn als je als ex-en bij elkaar in de buurt blijft wonen. Voor jou is dit mosterd na de maaltijd, maar het is een patroon dat ik vaker zie. En het lijkt een soort normaal gevonden te worden (uiteraard niet als de moeder eindigt met een weekendregeling. Daarin geef ik tsjor gelijk er wordt vaak met twee maten gemeten)
Alkes
'maar als zo'n verhuizing leidt tot een omgangsregeling van een weekend per twee weken ontneemt de vrouw kind/kinderen om een gewone band met hun vader op te bouwen.'
Waarom zou de verhuizing de reden zijn geweest dat er een weekendregeling is afgesproken? Ries zegt zelf dat hij altijd veel aan het werk was, ook vaak in het buitenland. Als dát de reden is geweest voor de omgangsregeling, is het niet netjes om de ex weer te beschuldigen.
Accepteren
Even los van de hele discussie en wat ik daar verder over denk, denk ik dat je jezelf en je zoon (en misschien ook wel je ex) vooral zou helpen als je de dingen meer gaat accepteren zoals ze zijn.
Ik bedoel daarbij niet dat je je ex in alles gelijk hoeft te geven en dat je nergens tegen in zou moeten gaan. Je schrijft dat je ex een goede moeder is voor je zoon. Dat vind ik een heel belangrijke, want dat maakt de rest toch meer tot randzaken. Verder lees ik door je posts heen eigenlijk heel veel negativiteit. Dingen die jij als vervelend ervaart of die je dwars zitten, maar waarbij je meteen zegt dat je er niet over zeurt. Ik denk dat je op die momenten eigenlijk een keuze maakt om iets te accepteren, maar toch lijkt je gevoel het niet te accepteren. Vervolgens zie je een hele opeenstapeling van relatief kleine dingen. Dingen die allemaal voor zich niet noemenswaardig zijn, maar die voor jouw gevoel een opeenstapeling zijn. Dat levert zoals ik het lees een hoop frustratie bij jou op en daardoor heb ik de indruk dat je reactie naar buiten toe veel heftiger is dan je alleen voor dat ene ding zou willen. Je zeult als het ware de hele frustratie uit het verleden mee. Ik denk dat dat het lastig maakt in de communicatie met je ex, maar ook voor jezelf en je zoon. Het zou mij daarom voor iedereen fijn lijken als je dat los kan laten.
Probeer de dingen uit het verleden te accepteren zoals ze zijn. Je bent een weekend vader. Een keuze uit het verleden, wil je die veranderen? Nee, dan moet je dat accepteren. Je ex heeft wel of geen persoonlijkheidsstoornis. Ok, moet je daar wat mee? Nee? Je wilt zoon gewoon bij moeder laten wonen omdat ze wel een moeder is? Prima, dan moet het verder ook geen issue zijn. Moeder wisselt kleren meteen? Vind je dat de moeite waard om er een punt over te maken, doe dat dan en laat het anders voor wat het is. Discussie over feestdagen? Discussie waard, ga die dan aan en zo niet accepteer het zoals het is.
In je posts lees ik misschien ten onrechte een machteloos gevoel dat je stoort en frustreert. Ik denk dat dat ten onrechte is en dat vooral jouw eigen gevoel je dwars zit.
Alkes
Ook met jou ben ik het niet eens.
Jij kunt het wel waardeloos vinden dat veel vaders een weekendregeling hebben, dat wil echt niet zeggen dat het dus waardeloos is voor dit koppel.
Het klinkt ook alsof dit stuk in goed overleg is gegaan.
Hoe dan ook is dat wat het is nu.
Maar blijven kiften, wat levert dat op dan? (behalve veel ongemak voor de kinderen, die voelen dat heus wel)
Sol78
ook bij zo'n omgangsregeling is het fijn als ouders na scheiding bij elkaar in de buurt blijven wonen. Dat is voor kinderen echt prettiger. Dus daarom snap ik niet waarom je na scheiding een stuk verderop gaat wonen. En kinderen uit hun sociale omgeving haalt.
Ach Alkes
'Dus daarom snap ik niet waarom je na scheiding een stuk verderop gaat wonen. En kinderen uit hun sociale omgeving haalt.'
Ze zijn nu 2,5 jaar gescheiden en hun zoon is 6. Het kind was 3,5 bij de verhuizing, dan is er echt nog geen sprake van een sociale omgeving.
Bovendien, mag verhuizen wel als beide ouders meegaan? Dat gebeurt om de haverklap en dan heeft niemand het over de sociale omgeving.
Verhuizen na scheiding
Ik begrijp ook wel dat het voor kinderen prettiger is als ouders dicht bij elkaar in de buurt blijven wonen. Toch kan ik me de keuze van ex van topicstarter om dat niet te doen ook goed voorstellen en ik twijfel zelfs of dat soms niet beter is.
Ooit ben ik 100 km naar het westen verhuisd naar de geboorteplaats van mijn ex. Die wilde daar in geen geval weg en voor mij maakte het niet uit. In die plaats heb ik samen met mijn ex kinderen gekregen en onze kinderen groeiden daar dus ook op. Toen ex mij verliet, vertrok hij naar zijn nieuwe partner, nog 50 km verder naar het westen. Ik heb toen de keuze gemaakt om met de kinderen te blijven wonen in de plaats waar ze opgroeiden (kinderen waren toen tussen de 8 en 12). Ik had geen mogelijkheid om nog verder naar het westen te verhuizen en dat was maar goed ook, want 2 jaar later zat ex weer in de stad waar we samen woonden.
Ik heb echter wel getwijfeld of ik niet terug wilde naar de omgeving waar ik vandaan kwam. Om de kinderen niet uit hun omgeving te rukken heb ik dat niet gedaan, maar gevolg daarvan was wel dat ik hier zonder netwerk kwam te zitten. Netwerk hier hing voor een groot deel aan ex en viel weg toen hij vertrok. Ex wilde geen enkele omgang met de kinderen en ik stond er dus echt alleen voor met 3 kinderen. Dat ik bij een ex die kiest voor een weekend in de twee weken natuurlijk vergelijkbaar. Ik denk dat het voor mijn kinderen misschien prettiger was geweest als ik iets meer steun had gehad in die periode. Als ik in de omgeving van mijn ouders was gaan wonen, hadden die bijvoorbeeld af en toe kunnen oppassen of er gewoon een keer voor me zijn toen ik het moeilijk had. Met zulke steun was het voor mij makkelijker geweest en had ik er meer voor de kinderen kunnen zijn. Die keuze om voor een netwerk te kiezen ipv een vaste plaats bij een ex die er vrijwel niet (qua tijd) voor de kinderen is, vind ik daarom niet gek.
Sol
Beide ouders ZIJN de sociale omgeving op zo'n jonge leeftijd.
Jippox
'Beide ouders ZIJN de sociale omgeving op zo'n jonge leeftijd.'
Maar de ene ouder gaat al weg bij een scheiding en de ander verhuist mee. Dus wat is dan precies het probleem bij een 3-jarig kind?
Sol78
Ok Sol je hebt gelijk. 3,5 jarige maakt het allemaal niks uit. Feit blijft dat hij straks ook niet even op de fiets bij zijn vader langs kan gaan als hij daar zin in heef