Wraak

Moederkareltje schreef op 11-12-2023 om 12:38:

ik ken genoeg thuisblijvende moeders met een man die fulltime werkt. Het is inderdaad waarschijnlijk maar net in welke kringen je verkeerd Elpisto.

Dat is toch de discussie niet? Dat die vrouwen (gedeeltelijk) thuis blijven, daar valt toch niet aan te ontlopen? Dat zeg ik ook helemaal niet. Sterker nog, om dan maar het voorbeeld te nemen: Rondom mij blijven alle vrouwen een gedeelte van de werkweek thuis. Om de doodsimpele reden dat manlief een betere baan heeft. 

Ik stel enkel dat er wel daadwerkelijk een verschil zit tussen pakweg 30 jaar geleden, toen men de mond nog vol had over 1 recht het aanrecht bij wijze van, en de weloverwogen keuze die vrouwen vandaag de dag hebben, die vaak een financiële drijfveer heeft.

Dan kunnen we natuurlijk een discussie gaan voeren waarom de vrouwen dan minder verdienen en of dat terecht is, dat is een evengoed belangrijke, maar irrelevante discussie voor mijn punt: Ik verdien met 40 uur 70k op jaarbasis, mijn vrouw 40k als we het terugrekenen. Dan is het dus enkel een kwestie van financien dat ik 40 uur werk en mijn vrouw 24/28. En staat er niks mijn vrouw in de weg, om bij een scheiding, waarin we de zorg 50/50 verdelen, meer te gaan werken. Hoe de regeling omtrent die partneralimentatie nu geregeld is, kan mijn vrouw dat gewoon lekker weigeren en moet ik betalen. Omdat mijn vrouw " zoveel ingeleverd heeft om er voor te zorgen dat ik fulltime kan werken". Terwijl de realiteit is dat ze dit 1. niet wil en 2. er op deze manier voor kiest om meer geld te hebben.  

Daar is die regeling niet voor bedacht en zeker niet voor bedoeld. Maar het is, zeker in mijn generatie, wel de uitwerking die er ligt. Daarmee houd je dus indirect in stand dat vrouwen part-time gaan werken. Stel je toch voor dat we het risico gaan lopen om die PA mis te lopen. 

Over emancipatie en vrouwenrechten gesproken zeg. 

@TO, waar zit nu de pijn; in het feit dat ze niet werkt waardoor je volledige bedrag kan blijven overdragen of uit het feit dat als jullie twee jaar later gescheiden waren, je met vijf jaar (2025) klaar zou zijn met de partneralimentatie ipv de 12 jaar die pas in 2030 stopt?
Met andere woorden; als je van deze wetswijziging op de hoogte was geweest, had je dan gewacht met scheiden?

Elpisto schreef op 11-12-2023 om 12:55:

[..]

Dan kunnen we natuurlijk een discussie gaan voeren waarom de vrouwen dan minder verdienen en of dat terecht is, dat is een evengoed belangrijke, maar irrelevante discussie voor mijn punt: Ik verdien met 40 uur 70k op jaarbasis, mijn vrouw 40k als we het terugrekenen. Dan is het dus enkel een kwestie van financien dat ik 40 uur werk en mijn vrouw 24/28. En staat er niks mijn vrouw in de weg, om bij een scheiding, waarin we de zorg 50/50 verdelen, meer te gaan werken. Hoe de regeling omtrent die partneralimentatie nu geregeld is, kan mijn vrouw dat gewoon lekker weigeren en moet ik betalen. Omdat mijn vrouw " zoveel ingeleverd heeft om er voor te zorgen dat ik fulltime kan werken". Terwijl de realiteit is dat ze dit 1. niet wil en 2. er op deze manier voor kiest om meer geld te hebben.

Nee, dat is juist niet het irrelevante aan deze discussie, dat is de kern ervan, waarom verdienen vrouwen gemiddeld minder omdat ze onbewust nog steeds te horen krijgen dat technische beroepen niet bij ze passen want wiskunde, dat leidinggeven niet kan in een deeltijdbaan want die deeltijdbaan is als er kinderen zijn nog steeds wel de norm omdat de maatschappelijke druk aangeeft dat 3 dagen opvang toch wel de max is.
Er wordt nog steeds over vrouwelijke en mannelijke beroepen gesproken, de beroepen waar mannen de overhand hebben worden financieel beter beloond en maatschappelijk meer gewaardeerd. Zelfs bij bedrijven die zeggen gelijke beloning voor gelijk werk toe te passen zie je die verschillen, mannen gaan sneller door de salarisschalen dan vrouwen. Mannen krijgen wel de mogelijkheid die stap omhoog te doen, vrouwen niet, want ze werken deeltijd of zijn er lang uit vanwege zwangerschap. Vrouwen moeten zich meer bewijzen dan mannen om die extra periodiek te krijgen. 
Waarom kunnen vrouwen niet groeien omdat ze nog steeds ook de zorg hebben voor ouders en schoonouders en ook voor stomme dingen als het onthouden van de verjaardagen, de buurtfeesten en de verjaardag van de juf. 

Het is gewoon krom en dat probeer je recht te praten. Typisch mannelijk.

RoodVruchtje schreef op 11-12-2023 om 12:40:

[..]

Helemaal mee eens, overigens met je andere reacties ook!

En dat het niet zo makkelijk is om het UWV om de tuin te leiden, ben ik het ook niet eens. Mijn vriendin werkt als uitkeringsdeskundige bij het UWV en als je die verhalen soms hoort……

Binnen mijn naaste omgeving sowieso al 2 voorbeelden van (ex) vrouwen die zelf hun partners hebben verlaten voor een ander, maar het vertikken (meer) te gaan werken, want ‘ze hebben er recht op’. Sta je lekker als man zijnde, welke beiden 12 jaar lang hun vreemdgaande ex kunnen blijven betalen. Snap deze vrouwen overigens ook totaal niet, het zou mijn eer te na zijn om hem wél te verlaten, maar maandelijks mijn handje open te houden. (Gratis) geld doet rare dingen met een mens!

Omdat emancipatie 1 kant op werkt. En dat moet altijd de positieve kant zijn. Terwijl er voor vrouwen ook nadelen aan emancipatie kan zitten. Maar dat willen we liever niet, dus als het even kan moeten we vooruit, modern denken, behalve als dat in het nadeel werkt: Dan roepen we gewoon net zo lang dat er nog steeds zoveel ongelijkheid is en dat we nog ver moeten komen.

Ik chargeer dat natuurlijk wel een beetje, lang niet alle vrouwen staan daar zo in. Het is uiteindelijk ook een reflectie van je eigen situatie en zolang er nog veel vrouwen rond de 40/45 en ouder zijn die vast zitten in een dergelijke verdeling van hun relatie en/of leven, zullen deze geluiden ook wel blijven duren. Maar de werkelijkheid is wel dat het in de jongere generatie niet meer op deze manier werkt. En dan kom ik nog uit een boeren gehucht waar je juist zou verwachten dat dat wat minder snel zou gaan dan in bijvoorbeeld de randstad.

Het is ook een beetje hoe je het wil zien: Hier zijn het de papa's die vaak de kinderen van school halen, omdat die makkelijker thuis werken kunnen vanaf de middag bijvoorbeeld, in tegenstelling tot de vrouwen, die vaak banen in de zorg/school/ noem het maar op hebben. Als ik dat dan zeg, dan durf ik je te garanderen dat er zometeen iemand komt die zegt: Zie je nou wel, die ongelijkheid is er nog steeds: Vrouwen moeten makkelijker kunnen thuis werken, net zoals mannen!!!!

Ja, dan houd discussie voeren op niveau wel op denk ik.

Ysenda schreef op 11-12-2023 om 13:09:

[..]

Nee, dat is juist niet het irrelevante aan deze discussie, dat is de kern ervan, waarom verdienen vrouwen gemiddeld minder omdat ze onbewust nog steeds te horen krijgen dat technische beroepen niet bij ze passen want wiskunde, dat leidinggeven niet kan in een deeltijdbaan want die deeltijdbaan is als er kinderen zijn nog steeds wel de norm omdat de maatschappelijke druk aangeeft dat 3 dagen opvang toch wel de max is.

Er wordt nog steeds over vrouwelijke en mannelijke beroepen gesproken, de beroepen waar mannen de overhand hebben worden financieel beter beloond en maatschappelijk meer gewaardeerd. 

Oh ja? Ik zou zeggen: zet jij het loon van een metselaar, timmerman, stratenmaker, wegenbouwer eens weg tegen het loon van een overbevolkte beroepsgroep door vrouwen, ala de zorg, ala leraren? Vrij domme opmerking dit. Wederom probeer je de top % aan te pakken om je punt te maken, maar weiger je in te gaan op wat ik aangeef.

Zelfs bij bedrijven die zeggen gelijke beloning voor gelijk werk toe te passen zie je die verschillen, mannen gaan sneller door de salarisschalen dan vrouwen. Mannen krijgen wel de mogelijkheid die stap omhoog te doen, vrouwen niet, want ze werken deeltijd of zijn er lang uit vanwege zwangerschap. Vrouwen moeten zich meer bewijzen dan mannen om die extra periodiek te krijgen.

Draai dat eens om dan? Ik zeg overigens niet dat er HELEMAAL geen ongelijkheid meer bestaat tussen mannen en vrouwen. Je moet wel de nuance erkennen en ik breng hem daarom expres nog even voor je aan. Als een man full time werkt, en een vrouw werkt part time, dan per definitie bewijst die man zich toch meer dan die vrouw? Immers verzet hij, als het goed is, veel meer werk?   
Waarom kunnen vrouwen niet groeien omdat ze nog steeds ook de zorg hebben voor ouders en schoonouders en ook voor stomme dingen als het onthouden van de verjaardagen, de buurtfeesten en de verjaardag van de juf.
Op het moment dat je dit soort onzin als argument moet gaan gebruiken, kun je echt beter stoppen.
Het is gewoon krom en dat probeer je recht te praten. Typisch mannelijk.

Het is helemaal niet krom: Jij zit vast in je mannen vs vrouwen stramien die je waarschijnlijk op een of andere manier de afgelopen jaren en in je relatie zelf ervaren hebt. Dat is vervelend, maar vreselijk ouderwets. Dat heeft niks met mijn bubbel te maken, dat heeft te maken met om je heen kijken. Ofwel: Ben je wat ouder waarschijnlijk, dan is het echt een generatie dingetje. 

Maar blijf er vooral zo in staan. Draai het vooral niet om. Dan zul je die slachtofferrol blijven passen. Het is hilarisch dat PA eigenlijk precies in stand houd waar jij mannen eigenlijk van beschuldigd: Het is onze schuld dat vrouwen part-time werken, terwijl er eigenlijk een wezenlijke beloning ligt die het voor vrouwen aantrekkelijk maakt om part-time te werken.

Dat is een beetje de omgekeerde wereld. 

Elpisto schreef op 11-12-2023 om 12:27:

[..]

Oh eens. Maar dat maakt de invulling van een dergelijke regeling natuurlijk niet minder ridicuul in de huidige tijdsgeest. Enig maatwerk zou imo wel op zijn plek zijn i.p.v. een regeling die zo in beton gegoten is.

Eigenlijk houd die regeling de situatie ook in stand. Ik weet nu al dat ik bij een eventuele scheiding, om het zo te stellen, de lul ben vwb partneralimentatie. Dat terwijl mijn vrouw ABSOLUUT niet meer werken wil. Ik kan hoog springen, ik kan laag springen. Dat wil ze niet. Dan zou het enigzins gek zijn als er dan vervolgens aan mij een financiele verplichting uit vloeit, om er voor te zorgen dat ze dat op die manier vol kan houden.

Maar goed, laten we wel zijn: Mannen en vrouwen hebben daar in tegenstrijdige belangen en die zullen in dat opzicht niet snel bij elkaar komen.

Gescheiden mensen kunnen idd tegenstrijdige belangen hebben. Zo kende ik een echtpaar dat beiden wisseldiensten draaiden, waarbij zij parttime werkte. Zij raakte verliefd op een ander en hij kon het huis uit omdat zij ook voor de kinderen zorgde. Ze bleef  parttime werken. De man heeft 12 jaar PA betaald  terwijl zijn ex en haar vriend een lat- relatie hadden. In het 12e jaar zijn die twee alsnog getrouwd. 
De man had absoluut niet verwacht dat ze hem zo zou behandelen. Dus wees voorzichtig met het woordgebruik ‘absoluut’.

Flanagan schreef op 11-12-2023 om 13:21:

[..]

Gescheiden mensen kunnen idd tegenstrijdige belangen hebben. Zo kende ik een echtpaar dat beiden wisseldiensten draaiden, waarbij zij parttime werkte. Zij raakte verliefd op een ander en hij kon het huis uit omdat zij ook voor de kinderen zorgde. Ze bleef parttime werken. De man heeft 12 jaar PA betaald terwijl zijn ex en haar vriend een lat- relatie hadden. In het 12e jaar zijn die twee alsnog getrouwd.
De man had absoluut niet verwacht dat ze hem zo zou behandelen. Dus wees voorzichtig met het woordgebruik ‘absoluut’.

Het woordje absoluut duid op hoe het nu is, mocht dat niet duidelijk zijn. Dat was eigenlijk ook het punt: Ik kan gaan betalen voor het feit dat mijn partner nu niet meer werken WIL, niet omdat ze dat niet KAN. En daarin schuilt natuurlijk in de huidige tijdsgeest wel het probleem met PA.

PA ziet toe op een situatie die niet of nauwelijks meer van toepassing is. Vrijwel iedereen die Part-time werkt, kan morgen besluiten dat ze fulltime willen gaan werken en dan werken ze met een maand, bij wijze van, fulltime. Als we dan met elkaar de mond vol hebben over dat het ongelijk is dat vrouwen per definitie meer part-time werken dan mannen, dan zou het vrij gek zijn als je een regeling die dat stimuleert in stand houd. 

Dat is wat ik bedoel met "emancipatie is alleen een issue als het positief uit pakt" dat geld niet voor iedereen, maar aan iemand als Ysenda zie je wel dat er nog mensen zijn die daar op die manier in staan. Wil je verandering, dan moet je ook accepteren dat een verandering kan betekenen dat iets negatief uit pakt. En dan kun je gaan discussieren of dat een kip-ei verhaal is: Moeten we eerst van die PA af om op die manier gescheiden vrouwen te stimuleren meer te gaan werken, of werkt het andersom. 

Qua werk is meer werken vaak wel mogelijk, maar dat geldt natuurlijk niet in elke tijd want er is ook wel eens crisis. 
En qua opvang kan het niet altijd, want opvang zit vaak overvol, wachtlijsten etc. Dus als jouw vrouw twee extra dagen gaat werken, wil dat niet zeggen dat de opvang dan ook die dagen zomaar plek heeft voor drie extra kinderen.

Elpisto schreef op 11-12-2023 om 10:13:

[..]

Maar het is toch ook vrij "ouderwets"? Ik heb geen idee over welke generatie we hier praten, maar ik als begin 30er, zie echt bijna niet deze verhoudingen terug.

Of laat ik het anders zeggen: dikwijls zijn het wel de vrouwen die part time gaan werken, maar dat is puur uit financieel oogpunt: de man verdient meer dan de vrouw, dus is het financieel voordeliger om als vrouw die 1,5 / 2 dag per week minder te gaan werken. Zo ook hier: ik wil best wel die 1,5 dag per week thuis blijven, maar financieel schieten we er dan bij in tov de huidige situatie. Dat is gewoon in overeenstemming en conform de wensen van mijn vrouw, die überhaupt niet fulltime wil werken.

Partneralimentatie is een gedrocht van een regeling die in de huidige maatschappij zijn doel compleet voorbij schiet.

Als wij zouden scheiden, dan kan partner bij wijze van spreken morgen 40 uur gaan werken.

Partneralimentatie is vreselijk ouderwets en niet meer van deze tijd. Goed dat het is aangepast hoewel het van mij nog strakker mag. Ik bedoel je handje ophouden bij iemand waar je tegelijkertijd ook vanaf wilt. Of die jou niet meer wil? Daarnaast is het een bron van ellende bij veel scheidingen omdat mensen toch verbonden blijven en invloed op elkaar kunnen houden. 

MamaE schreef op 11-12-2023 om 13:37:

Qua werk is meer werken vaak wel mogelijk, maar dat geldt natuurlijk niet in elke tijd want er is ook wel eens crisis.
En qua opvang kan het niet altijd, want opvang zit vaak overvol, wachtlijsten etc. Dus als jouw vrouw twee extra dagen gaat werken, wil dat niet zeggen dat de opvang dan ook die dagen zomaar plek heeft voor drie extra kinderen.

Precies en nu komt het: Als ik dan vervolgens zeg: Weet je wat, ik laat 4 uur vallen om die 2 dagen van 14:30 tot 17:00 de kids op te vangen, dan mag dat, verlies ik inkomen, maar moet ik nog steeds die PA betalen. Dus hoezo kun je dan met droge ogen beweren dat deze regeling dat part-time werken van de vrouw niet gigantisch in stand houd?

Elpisto schreef op 11-12-2023 om 13:29:

[..]

Het woordje absoluut duid op hoe het nu is, mocht dat niet duidelijk zijn. Dat was eigenlijk ook het punt: Ik kan gaan betalen voor het feit dat mijn partner nu niet meer werken WIL, niet omdat ze dat niet KAN. En daarin schuilt natuurlijk in de huidige tijdsgeest wel het probleem met PA.

PA ziet toe op een situatie die niet of nauwelijks meer van toepassing is. Vrijwel iedereen die Part-time werkt, kan morgen besluiten dat ze fulltime willen gaan werken en dan werken ze met een maand, bij wijze van, fulltime. Als we dan met elkaar de mond vol hebben over dat het ongelijk is dat vrouwen per definitie meer part-time werken dan mannen, dan zou het vrij gek zijn als je een regeling die dat stimuleert in stand houd.

Dat is wat ik bedoel met "emancipatie is alleen een issue als het positief uit pakt" dat geld niet voor iedereen, maar aan iemand als Ysenda zie je wel dat er nog mensen zijn die daar op die manier in staan. Wil je verandering, dan moet je ook accepteren dat een verandering kan betekenen dat iets negatief uit pakt. En dan kun je gaan discussieren of dat een kip-ei verhaal is: Moeten we eerst van die PA af om op die manier gescheiden vrouwen te stimuleren meer te gaan werken, of werkt het andersom.

Jij zegt dat het in jouw omgeving zo is dat vrijwel alle vrouwen minder werken dan de mannen omdat ze minder verdienen. Vindt je dat zelf dan geen raar patroon? Vrouwen doen het tegenwoordig beter in het onderwijs, maar verdienen minder en gaan minder werken zodra er kinderen zijn. Nou denk ik zelf dat daar ook wel een biologisch tintje aan zit. Maar even los van de oorzaak waarom jouw vrouw niet meer wil werken, dan nog ben je er zelf bij dat dit patroon ontstaat. En dat heeft consequenties die samenhangen met dat minder werken. Jouw vrouw doet minder ervaring op, bouwt minder aan haar professionele netwerk, bouwt minder pensioen op, komt, doet minder snel een extra interne of door het werk gefinancierde opleiding en krijgt ten gevolge van dat alles minder snel promotie.

Dus tja, dat gat in inkomens is reël en ze kan dit niet dichten door fulltime te gaan werken na een scheiding. Sterker nog, ze haalt dat nooit meer in. 

Dat is het resultaat van jullie keuze. Als je dat niet wilt, dan moet je zorgen dat dit patroon verandert. 

Elpisto, dat jouw vrouw absoluut niet meer wil werken, vertoebelt de discussie (en jouw visie) behoorlijk vind ik. Ik proef hier ook behoorlijk wat frustratie in aan jouw kant. In mijn ogen kiest zij er dus wel zelf voor om minder te werken en minder te verdienen, en zal ze na een eventuele scheiding daar de consequentie van moeten dragen. In mijn/ons geval was dat anders, man wilde heel graag voor zichzelf beginnen en ons kind deed het niet goed op de opvang. Daarom ben ik minder gaan werken. Dat was dus niet helemaal mijn eigen keus, maar ik gunde mijn man de vervulling van zijn droom. Ik vond het bij onze scheiding daarom niet terecht als ik het voortaan maar uit moest zien te zingen op mijn salaris. Dat is nu namelijk een stuk lager dan het had kunnen zijn als ik destijds voor mijn/ook een carrière had gekozen.

Het is natuurlijk bij een scheiding, waar toch al veel emoties bij komen kijken, heel lastig om dan neutraal en rechtvaardig het geld te verdelen.

Ik zou daarom (in jouw geval) pleiten voor een document waarin jullie nu al vastleggen hoe jullie het bij een eventuele scheiding gaan regelen. Ik zou afdwingen dat je vrouw afziet van PA. Zeker gezien jullie historie. Want ik ben geheel met je eens dat het op zijn zachtst gezegd zuur is als iemand bij je weggaat maar je daar wel nog jaren aan mag betalen. Zo had ik het nogal zuur gevonden als man mij had laten zitten, zonder zijn mede dankzij mijn inzet nu zo riante salaris. Gelukkig heeft de mediator mij destijds gelijk gegeven. Man had in zijn eigen bedrijf reserves opgebouwd, o.a. om crises op te kunnen vangen maar ook als pensioenvoorziening. Omdat het bedrijf op zijn naam staat vond hij dat het ook zijn geld was. Nou, mooi niet dus.

Mijn tip voor TO: zie die PA als vaste lasten zoals ook je huur/hypotheek/gas etc. en bouw weer een leuk leven op. Wees blij met elke promotie/salarisverhoging die je kunt krijgen, want die is helemaal voor jou zelf. Probeer het wat positiever te benaderen en zie het als de prijs die je betaalt voor een fijner leven (je bent tenslotte toch gescheiden omdat je al 20 jaar aan een dood paard trok…had je verwacht dat jullie na de scheiding door een wonder ineens een betere dynamiek zouden krijgen?) Verpest dat nieuwe fijnere leven wat je voor ogen had nou niet door verbitterd te raken om de euro’s. Ga dat leukere leven nu eens leiden, laat je ex lekker gaan, betaal en leef!

Pief schreef op 11-12-2023 om 14:29:

[..]

Jij zegt dat het in jouw omgeving zo is dat vrijwel alle vrouwen minder werken dan de mannen omdat ze minder verdienen. Vindt je dat zelf dan geen raar patroon? Vrouwen doen het tegenwoordig beter in het onderwijs, maar verdienen minder en gaan minder werken zodra er kinderen zijn. Nou denk ik zelf dat daar ook wel een biologisch tintje aan zit. Maar even los van de oorzaak waarom jouw vrouw niet meer wil werken, dan nog ben je er zelf bij dat dit patroon ontstaat. En dat heeft consequenties die samenhangen met dat minder werken. Jouw vrouw doet minder ervaring op, bouwt minder aan haar professionele netwerk, bouwt minder pensioen op, komt, doet minder snel een extra interne of door het werk gefinancierde opleiding en krijgt ten gevolge van dat alles minder snel promotie.

Een keuze die ze zelf maakt, waarin ik geen enkele druk en/of keuze voor haar neer leg. Ik snap dan de relevantie van al die punten niet zo: Zij kiest hier voor. Niet ik. Dat patroon "ontstaat" niet, maar is een keuze van mijn vrouw. Een keuze die ik heb te respecteren. Daar heb ik part nog deel aan, evenals dat ik niet kan afdwingen dat ze fulltime gaat werken: Zij heeft blijkbaar niet de intentie om een professioneel netwerk op te bouwen. Denk je dat die intentie anders was geweest als ik haar man niet was geweest? Of is dit inderdaad een biologisch, of misschien persoonlijk tintje?

Overigens vind ik dat in die zin geen raar patroon, omdat daar alle partners de hogere opleiding genoten hebben. Dan zou je een discussie kunnen gaan voeren over het hoe en waarom de mannen daar een hogere opleiding hebben dan de vrouwen, of dat een persoonlijk iets is of dat daar onderliggend een soort ontmoedigingsbeleid, ik weet niet hoe je dat ziet, aan ten grondslag ligt. 

Dus tja, dat gat in inkomens is reël en ze kan dit niet dichten door fulltime te gaan werken na een scheiding. Sterker nog, ze haalt dat nooit meer in.

Dat gat in inkomen is er, omdat ik nou eenmaal een hogere opleiding en daarmee samenhangend een hogere functie heb. Niks meer, niks minder. Met alle respect naar mijn vrouw toe: Daar heeft ze geen enkele invloed op gehad. Die opleiding was al afgerond voordat wij samen waren. Jij ( en met jou best wat meer vrouwen) doen net alsof de vrouwen die part-time werken " De drijvende feer" achter die functie zijn. Die maken dat allemaal mogelijk, met het part-time werken en het zorgen voor de kids, of het nog gekker maken zoals YSenda doet en de ouders/schoonouders/slaapfeestjes van de kids er bij betrekken, terwijl, en nogmaals: Dat hoor en zie ik in mijn omgeving, op mijn werk, op het schoolplein, mijn generatie dat helemaal niet op die manier heeft ingevuld. Het zijn vooral de vaders die de zorg van zieke kinderen op zich nemen, het zijn de vaders die flexibel zijn en daardoor vaak thuis werken, en tegelijkertijd klusjes in huis doen. Nogmaals: PA ziet toe op een situatie die in onze generatie gewoon niet of nauwelijks meer van toepassing is. Dat die situatie voor de eind 40ers onder ons anders kan liggen, dat zal. 

Dat is het resultaat van jullie keuze. Als je dat niet wilt, dan moet je zorgen dat dit patroon verandert.