Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Waar we wel nog een beetje mee zitten is school wel/niet betrekken in dit hele verhaal omtrent traumaverwerking, therapie en onderzoek. De problematiek is niet school-gerelateerd. Ze weten uiteraard wel van bepaalde situaties/gebeurtenissen in het leven van dochter. Maar stel dat er bij een onderzoek opeens contact gelegd moet worden, dan weten ze nergens van. Ik vind het lastig en wil graag dat ze haar als een normaal kind blijven zien, maar ik ben me er ook van bewust dat dat projectie van mezelf en mijn eigen opvoeding is.
Ze lijkt meer op mij dan ik altijd gedacht heb. Misschien ook deels doordat ik altijd al hoopte dat mijn kinderen niet al te veel op mij zouden gaan lijken, vooral omdat ik het ze gunde om het sociaal gezien wat makkelijker te hebben.
Maak je niet druk om school. Als ze hen iets willen vragen, zullen ze eerst je toestemming vragen. Geen beren, als er geen beren zijn.
MamaE schreef op 06-02-2023 om 20:08:
Waar we wel nog een beetje mee zitten is school wel/niet betrekken in dit hele verhaal omtrent traumaverwerking, therapie en onderzoek. De problematiek is niet school-gerelateerd. Ze weten uiteraard wel van bepaalde situaties/gebeurtenissen in het leven van dochter. Maar stel dat er bij een onderzoek opeens contact gelegd moet worden, dan weten ze nergens van. Ik vind het lastig en wil graag dat ze haar als een normaal kind blijven zien, maar ik ben me er ook van bewust dat dat projectie van mezelf en mijn eigen opvoeding is.
Ze lijkt meer op mij dan ik altijd gedacht heb. Misschien ook deels doordat ik altijd al hoopte dat mijn kinderen niet al te veel op mij zouden gaan lijken, vooral omdat ik het ze gunde om het sociaal gezien wat makkelijker te hebben.
Waarom ga je er vanuit dat als je het verteld aan school, ze je dochter niet meer als normaal zouden zien? Aan jullie uiteraard de keuze wat je wel of niet vertelt maar ga niet meteen van het negatieve uit. Voor een school kan het ook heel wenselijk zijn om wel te weten wat er speelt om zo de leerling beter te kunnen begeleiden.
Ik had vandaag een incident op mijn werk; leerling ( altijd de rust zelve) ging ineens compleet uit zijn plaat en verwondde daarbij een andere leerling ( gelukkig niet ernstig). Ouders laten komen en nu blijkt er van alles aan de hand te zijn, was echt wel handig geweest als we dit geweten hadden dan hadden we anders kunnen handelen.
Tja en wat is normaal? Je dochter is een getraumatiseerd meisje daar moet je rekening mee houden. Wellicht ook op school. Je gaf laatst aan dat je dochter bv bij pijn in een reflex kan uithalen. Zoiets kan ook op school gebeuren en dan is het voor haar juf wel handig als ze weet wat er speelt.
Ik zou het ook vertellen om je dochter juist de kans te geven begrip te ontvangen, hulp en support. Ik zou het dus omdenken: je maakt haar geen buitenstaander maar geeft haar de kans te blenden in haar omgeving.
Wat Gingergirl beschrijft is daar een voorbeeld van. Had ze het geweten, dan had ze veel beter en aangepaster kunnen reageren. En als kleine, doch heel goed bedoelde, toevoeging denk ik dat dat voor jouzelf op het werk ook zou helpen in je reacties wanneer de stress hoog is.
Sterkte met het vervolg van de hulp!
Ik twijfel over het vertellen. Sommige leerkrachten hebben nogal de neiging te gaan psychologiseren en hebben dan ergens de klok horen luiden en weten niet waar de klepel hangt. Ik zou het beperken tot: ze heeft het op dit moment een beetje moeilijk en kan misschien wat anders reageren. Verder hoeft een leerkracht niets te weten.
Bij mijn slechtziende dochter werd alles aan haar ogen gerelateerd. Ja, dat moesten we wel vertellen natuurlijk. Maar dingen die meer met haar karakter te maken hadden, werden ook ineens aan haar ogen opgehangen. Heel irritant.
Op dit moment gaat het op school prima. Dochter komt goed mee en ligt goed in de groep. Als het nodig is, zullen we het uiteraard wel vertellen. Als er eventueel een diagnose uit zou komen met handvaten, dan zullen we dat wel delen. Waar met name ik bang voor ben, is dat er te veel opgehangen gaat worden aan haar trauma's en aan haar 'anders zijn'. School weet echt wel wat er allemaal speelt/gespeeld heeft op medisch gebied. Ze is immers geregeld afwezig geweest voor bezoeken aan allerhande artsen, operaties, ziek zijn etc.
En ik denk dat het ook wel samenhangt met mijn eigen onvermogen, verdriet en weerstand m.b.t. acceptatie. Ik weet dat het op mijn werk misschien best handig is om open te zijn, maar ik durf niet. En dat vind ik heel stom van mezelf.
Maar ja, het kan op school ook een keer mis gaan. Dat had ook al eerder kunnen gebeuren. Ik begrijp echt niet waarom ik overal zo moeilijk over moet doen en waarom ik overal weerstand bij ervaar in mezelf.
MamaE schreef op 06-02-2023 om 22:02:
Op dit moment gaat het op school prima. Dochter komt goed mee en ligt goed in de groep. Als het nodig is, zullen we het uiteraard wel vertellen. Als er eventueel een diagnose uit zou komen met handvaten, dan zullen we dat wel delen. Waar met name ik bang voor ben, is dat er te veel opgehangen gaat worden aan haar trauma's en aan haar 'anders zijn'. School weet echt wel wat er allemaal speelt/gespeeld heeft op medisch gebied. Ze is immers geregeld afwezig geweest voor bezoeken aan allerhande artsen, operaties, ziek zijn etc.
En ik denk dat het ook wel samenhangt met mijn eigen onvermogen, verdriet en weerstand m.b.t. acceptatie. Ik weet dat het op mijn werk misschien best handig is om open te zijn, maar ik durf niet. En dat vind ik heel stom van mezelf.
Maar ja, het kan op school ook een keer mis gaan. Dat had ook al eerder kunnen gebeuren. Ik begrijp echt niet waarom ik overal zo moeilijk over moet doen en waarom ik overal weerstand bij ervaar in mezelf.
Misschien onbewust " zolang we niks vertellen is het er niet". Er zijn nu nog maar weinig mensen die weten van de therapie / onderzoek van je dochter, en dat voelt veilig. Het vertellen voelt voor jou onveilig want...wat als...
Begrijp ik best hoor, het is ook niet niks. Maar probeer geen beren op de weg te zien die er niet zijn.
Gingergirl schreef op 06-02-2023 om 22:17:
[..]
Misschien onbewust " zolang we niks vertellen is het er niet". Er zijn nu nog maar weinig mensen die weten van de therapie / onderzoek van je dochter, en dat voelt veilig. Het vertellen voelt voor jou onveilig want...wat als...
Begrijp ik best hoor, het is ook niet niks. Maar probeer geen beren op de weg te zien die er niet zijn.
Ik had me zo ontzettend voorgenomen om niet te worden zoals mijn ouders. Om het anders en beter te doen. En toch is het gebeurd.
Beren op de weg zien die er niet zijn is ook al zo'n erfelijk talent.
We weten natuurlijk nog helemaal niet wat er precies wel en niet is. Behalve trauma's en een moeder die daar niet mee om kan gaan. En dat is al verdrietig genoeg.
MamaE schreef op 06-02-2023 om 22:25:
[..]
Ik had me zo ontzettend voorgenomen om niet te worden zoals mijn ouders. Om het anders en beter te doen. En toch is het gebeurd.
Beren op de weg zien die er niet zijn is ook al zo'n erfelijk talent.
We weten natuurlijk nog helemaal niet wat er precies wel en niet is. Behalve trauma's en een moeder die daar niet mee om kan gaan. En dat is al verdrietig genoeg.
ik snap je gevoel hoor. Probeer echt minder hard voor jezelf te zijn. Wees trots op de stappen die je gezet hebt. Die EMDR zag je eerst ook tegen op en toch heb je het gedaan...hoe goed is dat 
MamaE schreef op 06-02-2023 om 22:25:
[..]
Ik had me zo ontzettend voorgenomen om niet te worden zoals mijn ouders. Om het anders en beter te doen. En toch is het gebeurd.
Beren op de weg zien die er niet zijn is ook al zo'n erfelijk talent.
We weten natuurlijk nog helemaal niet wat er precies wel en niet is. Behalve trauma's en een moeder die daar niet mee om kan gaan. En dat is al verdrietig genoeg.
Misschien krijg je daardoor iets meer begrip of verzachting richting je ouders door. Zij namen zichzelf ook vast het beste voor dat in hun vermogen lag. Dat dat uiteindelijk bij jou zo'n andere ervaring gaf, hoeft niet noodzakelijkerwijs te zeggen dat ze fout zaten, enkel dat ze menselijk waren, net als jij nu ervaart. Dat je zo je best deed het anders te doen, maar het lukte in jouw ogen niet. Tenminste, dat is wat je ervaart; niet per se wat een ander ziet.
Maar kijk eens naar de inzet van jullie gezin voor elkaar en de liefde die er is. Dat kan alleen maar met inzet en onvoorwaardelijke liefde. En dus kun je het echt niet snel fout doen en verknoeien.
Je mág foutjes maken en je móet het niet perfect willen doen. En je hoeft ze niet álles te vertellen en zeker niet gepaard gaande met details. Ik heb vroeger een juf ook gewoon eens verteld dat 1 van mijn kinderen sociaal-emotioneel jong was en nog niet helemaal in balans met de hogere intelligentie en leeftijd. Meer niet. Puur zodat de juf inzicht had dat het een spring in het veld was en dat als ze dat continue zou onderdrukken ( juf of kind) dat dat hun relatie niet ten goede kwam.
Het is ergens nog te vroeg; geef je dochter de ruimte om zelf ( samen met de therapeut of wie haar dan ook begeleid) een eigen wijze te vinden om met strubbelingen te leren omgaan.
‘Niet vertellen’; niet uit niet durven delen, maar om haar de kans te geven.
je hoeft op je werk bv niet precies en tot in detail uit de doeken te doen wat je diagnoses zijn. Wat wel helpt is om je collegae handvatten te geven. Zo roep ik al jaren dat ik de kubus in de ballenbak ben. Maar met een kubus, een tetraëder en wat andere vormen kun je wel als team tot grootse dingen komen.
Ik vertel dus wel dat ik liever dingen even lees omdat ik visueel info beter opneem dan dat ze me bellen en dan de tekst voorlezen. Voordeel van teams is dat ze het gelijk kunnen laten zien. Dat ik even rust nodig heb omdat ik door x,y of z overloaded ben. En dat dat idd vaker is dan bij de meesten.
En met een beetje humor en luchtigheid kun je dan een heel eind komen zonder in details te treden.
Gisteren was sessie twee van de EMDR. Dochter wilde aanvankelijk niet, want ze vond het niet fijn dat ze er zo verdrietig van werd. Gelukkig heeft mijn man haar kunnen overtuigen van het nut ervan, dat ze er uiteindelijk van leert om beter met haar emoties om te gaan. Haar reactie was wederom heftig en heel afwijzend naar mij toe. Ze wil sinds gistermiddag alleen maar bij mijn man zijn. Tegen mij doet ze boos, kijkt me niet aan, wijst me af. Dat vind ik wel lastig en verdrietig. Ja, ik heb fouten gemaakt en haar daarbij onbedoeld ook beschadigd. Ik geef haar ruimte, maar hoop enorm dat ze bijtrekt de komende dagen.
Volgende week is de laatste keer EMDR en daarna gaat de therapie verder met werken aan omgaan met emoties, spanningen, narigheid en haarzelf.
‘onbedoeld ook beschadigd’? Wil je dat niet meer over jezelf denken of schrijven aub.
Kijk naar de toekomst en hoe jullie elkaar mogen steunen ipv jezelf schuld in de schoenen schuiven. Aan die negatieve gedachte over jezelf heeft niemand baat bij.
MamaE schreef op 10-02-2023 om 16:41:
Gisteren was sessie twee van de EMDR. Dochter wilde aanvankelijk niet, want ze vond het niet fijn dat ze er zo verdrietig van werd. Gelukkig heeft mijn man haar kunnen overtuigen van het nut ervan, dat ze er uiteindelijk van leert om beter met haar emoties om te gaan. Haar reactie was wederom heftig en heel afwijzend naar mij toe. Ze wil sinds gistermiddag alleen maar bij mijn man zijn. Tegen mij doet ze boos, kijkt me niet aan, wijst me af. Dat vind ik wel lastig en verdrietig. Ja, ik heb fouten gemaakt en haar daarbij onbedoeld ook beschadigd. Ik geef haar ruimte, maar hoop enorm dat ze bijtrekt de komende dagen.
Volgende week is de laatste keer EMDR en daarna gaat de therapie verder met werken aan omgaan met emoties, spanningen, narigheid en haarzelf.
Ze wijst je niet af, ze heeft de vaardigheid (nu/nog) niet om zich te uiten. Ze zet zich af omdat ze op je lijkt. Daardoor kan ze nu meer rust of troost vinden bij haar vader, net zoals jij die rust van hem ervaart.
Dat heeft minder veel te maken met jou als persoon en daarom hoef je dat in je hoofd niet groter te maken als het is.
Gun het haar inderdaad maar even, maar creëer er niet een probleem bij; haar vader doet echt ook niet alles goed en je dochter ook niet.
EMDR is niet zielig of verdrietig, ook verdere coaching niet. Als je de emotionele lading er afhaalt voor jullie samen; de lading die het voor jou en haar heeft, wordt het vanzelf gewoner. 👍
