Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Anoniemvoornu schreef op 01-08-2025 om 12:28:
[..]
Heb je zelf eigen kinderen? hier zijn we beide bekaf en na 9 uur wordt er weinig gekletst / gesekst en is het echt netflix en chill ... als je nu 4 maanden meedraaid is alles nog leuk en nieuw met de kids. Ik gaf juist aan dat spanningen tussen jou en je vriend niet goed zijn voor de kinderen, zoiezo lijk je best selectief te reageren voor iemand die communicatie heel belangrijk vind. Jullie hebben 2 jaar pas een relatie en wonen nu al een aantal maanden samen en sinds het samenwonen is er spanning. Er is een zorgenkind bij betrokken , vind je niet dat het voor die kinderen niet ok is dat ze nu een huis vol spanning hebben ze voelen dat echt wel aan ook al zet je een leuk gezicht op. En nee samenwonen hoeft niet altijd zo moeizaam te gaan sterker vaak heb je juist een roze wolk voor de irritaties komen . Jullie lijken wel heel snel te zijn gegaan. Heb je een plan voor als het toch niet beter wordt?
Deze had ik volgens mij nog niet beantwoord, sorry🫣
De roze wolk hadden we voor het samenwonen en eerste 2 a 3 mnd van het samenwonen. Alleen viel het in werkelijkheid(ivm mijn vermoeidheid, prikkelgevoeligheid)nogal tegen. Meer werk, huishouden, drukte. Nog geen eigen plekje om terug te trekken (wordt al aan gewerkt, dat wel).
Behalve ingeschreven staan bij de woningcorporatie, een eigen bankrekening en spaarrekening en een sociaal netwerk dat ik probeer te houden, heb ik geen ander plan. Ik zou niet weten wat ik anders nog moet doen als back up. Door mijn beperkte belastbaarheid is meer inkomen genereren geen optie.
Anoniemvoornu schreef op 03-08-2025 om 21:30:
[..]
Hij heeft toch ogen? Ziet toch ook wel of er was ligt of dat er vaat op het aanrecht staat enz of ben je nu jij er woont hoofdverantwoordelijk daarvoor?
Als het goed is wel 
Ik heb in een overmoedige bui toen we net gingen samenwonen/ik bij hen introk aangegeven dat ik het huishouden wel wilde doen, zodat hij ook weer wat tijd voor z’n hobby kreeg, aangezien hij daarvoor het huishouden, alles alleen deed. Dus liet hij het aan mij over en als ik z’n hulp nodig heb, ik het maar hoef te zeggen, en dan helpt hij. Meer in dat straatje. Alleen pakte het anders uit, viel het tegen met van alles.
Mutsje1982 schreef op 04-08-2025 om 09:58:
[..]
Als het goed is wel
Ik heb in een overmoedige bui toen we net gingen samenwonen/ik bij hen introk aangegeven dat ik het huishouden wel wilde doen, zodat hij ook weer wat tijd voor z’n hobby kreeg, aangezien hij daarvoor het huishouden, alles alleen deed. Dus liet hij het aan mij over en als ik z’n hulp nodig heb, ik het maar hoef te zeggen, en dan helpt hij. Meer in dat straatje. Alleen pakte het anders uit, viel het tegen met van alles.
Dan is het zaak dat je dat bespreekt: dat je overmoedig was en dat het in de praktijk tegenvalt. Dat is niks om je voor te schamen, je kon vooraf niet overzien hoeveel werk een groot huis met kinderen en een tuin zou zijn.
Mutsje1982 schreef op 04-08-2025 om 09:58:
[..]
Als het goed is wel
Ik heb in een overmoedige bui toen we net gingen samenwonen/ik bij hen introk aangegeven dat ik het huishouden wel wilde doen, zodat hij ook weer wat tijd voor z’n hobby kreeg, aangezien hij daarvoor het huishouden, alles alleen deed. Dus liet hij het aan mij over en als ik z’n hulp nodig heb, ik het maar hoef te zeggen, en dan helpt hij. Meer in dat straatje. Alleen pakte het anders uit, viel het tegen met van alles.
Dan is het zaak dat je dat bespreekt: dat je overmoedig was en dat het in de praktijk tegenvalt.
Dat is niks om je voor te schamen, je kon vooraf niet weten hoeveel werk een groot huis (met kinderen en een tuin) zou zijn.
Eens met de vorige post. En doe het snel, voordat het idee dat jij al het huishouden doet, ingesleten raakt.
Het is heel begrijpelijk dat je te overmoedig was, maar nu is het tijd om bij te sturen.
Ik zou wat betreft dat huishouden inderdaad zo snel mogelijk dingen vereenvoudigen. De wasmachine maar één dag in de week draaien. Ik doe het altijd op zondagavond en maandag overdag (sorry, dat is dus één avond en een dag). Meestal twee wassen achter elkaar, soms drie, en dan is het klaar voor de rest van de week. Het zijn dan echt volle machines. Ik gooi zoveel mogelijk in de droger, behalve mooie en nieuwe kleding. Het gewone spul gaat erin. Inmiddels weet ik wel (na twintig jaar) welke spullen de droger prima doorstaan en welke niet.
Op maandagavond vouw ik alles op, dat doe ik op het grote bed met de tv aan. Strijken doe ik zelden. Dat ene overhemd dat eventueel gestreken zou moeten worden, hang ik gekreukeld in de kast. Wil ik het een keer aan, dan strijk ik het dan wel. Dus na maandagavond is dat hele wasgedoe voor de rest van de week klaar. Ik vind dat heel rustig, niet elke dag weer zo'n terugkomende taak.
Boodschappen doe ik ook maar één keer in de week. Dat scheelt heel veel tijd. Ik haal ze zelf, maar ik heb ook vrienden die het online doen en alles laten bezorgen, via bijvoorbeeld Picnic of AH. Qua prijs valt het mee, zeker als je huismerken en aanbiedingen neemt. En je hebt geen last van impulsaankopen die je soms ineens doet in de winkel.
Dus ja, ik bedoel ermee te zeggen: probeer dingen zo te doen dat het minder tijd en energie kost. En misschien kun je toch nog één dag minder in de week werken, als het je teveel energie kost. Tenzij je er energie van krijgt natuurlijk.
En o ja, je hoeft het natuurlijk niet allemaal alleen te doen. Je man of vriend kan ook best een deel van het huishouden op zich nemen, en zijn kinderen net zo goed. Het is niet alleen jouw verantwoordelijkheid.
_Anoniem_ schreef op 04-08-2025 om 11:48:
Ik zou wat betreft dat huishouden inderdaad zo snel mogelijk dingen vereenvoudigen. De wasmachine maar één dag in de week draaien. Ik doe het altijd op zondagavond en maandag overdag (sorry, dat is dus één avond en een dag). Meestal twee wassen achter elkaar, soms drie, en dan is het klaar voor de rest van de week. Het zijn dan echt volle machines. Ik gooi zoveel mogelijk in de droger, behalve mooie en nieuwe kleding. Het gewone spul gaat erin. Inmiddels weet ik wel (na twintig jaar) welke spullen de droger prima doorstaan en welke niet.
Op maandagavond vouw ik alles op, dat doe ik op het grote bed met de tv aan. Strijken doe ik zelden. Dat ene overhemd dat eventueel gestreken zou moeten worden, hang ik gekreukeld in de kast. Wil ik het een keer aan, dan strijk ik het dan wel. Dus na maandagavond is dat hele wasgedoe voor de rest van de week klaar. Ik vind dat heel rustig, niet elke dag weer zo'n terugkomende taak.
Boodschappen doe ik ook maar één keer in de week. Dat scheelt heel veel tijd. Ik haal ze zelf, maar ik heb ook vrienden die het online doen en alles laten bezorgen, via bijvoorbeeld Picnic of AH. Qua prijs valt het mee, zeker als je huismerken en aanbiedingen neemt. En je hebt geen last van impulsaankopen die je soms ineens doet in de winkel.
Dus ja, ik bedoel ermee te zeggen: probeer dingen zo te doen dat het minder tijd en energie kost. En misschien kun je toch nog één dag minder in de week werken, als het je teveel energie kost. Tenzij je er energie van krijgt natuurlijk.
En o ja, je hoeft het natuurlijk niet allemaal alleen te doen. Je man of vriend kan ook best een deel van het huishouden op zich nemen, en zijn kinderen net zo goed. Het is niet alleen jouw verantwoordelijkheid.
Wat voor jou werkt hoeft niet te werken voor een ander .... een was draaien kan vaak tussendoor je kan letterlijk tijdens je tanden poetsen hem aanzetten en hem bij wijze van spreken uitruimen en ophangen als je je eigen omkleed na het werken ....op jouw manier ben je een hele dag kwijt van je week..
Voordat jullie gingen samenwonen deed hij het huishouden zelf. Ik denk dat het heel belangrijk is om niet zijn huishoudster te worden. Natuurlijk help je mee maar je neemt het niet over. Je hebt ook niet voor niets een wia uitkering. Als je de energie zou hebben om de hele dag een huis schoon te houden op peferectionistische wijze dan zou je ook kunnen werken. Dat is geen optie. Dat mag hij mooi zelf weer gaan doen.
Jij hebt tijd en energie nodig om een sociaal leven in je nieuwe woonplaats op te bouwen en te wennen aan het wonen in een huis met kinderen.
Hebben jullie het samenwonen besproken? Weet hij welke beperkingen jij hebt en wat dat betekent voor hem (en het samenwonen). Realiseert hij zich wat jij hebt opgegeven om voor jullie zo'n eind te verhuizen en wat dat nu betekent voor jou qua wennen?
Ik zou ook minder afhankelijk willen zijn van de ex. Kan er niet kleding bij jullie in huis neergelegd worden? Koop wat setjes zodat er ook bij jullie spullen liggen. Ook leuker voor de kinderen denk ik.
Voor wat betreft het huishouden; de meeste mensen hebben geen tijd om daar een dagtaak van te maken, omdat ze nog moeten werken. Als je niet werkt omdat je ziek bent, heb je dus ook niet de energie om heel de dag aan het huishouden te besteden.
Voor wat betreft spullen voor de kinderen; op zich is het logisch dat dat bij ex is en ze wat meenemen voor als ze bij hem zijn. Een paar basic dingen als onderbroeken en sokken en wat setjes kleding bij hem vind ik op zich logisch, maar als ze in de zomervakantie drie weken komen is het natuurlijk onzin om voor die ene periode per jaar 20 setjes kleding per kind te hebben, dat het jaar erop niet meer past.
Als de kinderen ouder worden, kunnen ze ook meer zelf verantwoordelijkheid nemen voor het meenemen van hun spullen.
Verder staat of valt alles met communicatie. Niemand wordt een leuker mens van stress. Onuitgesproken verwachtingen leiden 99% van de tijd tot teleurstelling. Dus, als je iets wil of vindt of nodig hebt; spreek het uit en maak het concreet. Geldt overigens ook voor hem.
Mutsje1982 schreef op 03-08-2025 om 20:48:
[..]
Ik vind alles prima. Naar mijn weten was het slechts een reactie op wat jij volgens mij schreef. Nee, dat is mijn intentie niet. We blijven dezelfde wassen draaien. Met een broek meer of minder heb je echt niet beduidend minder was. Ik draag ze ook twee a drie dagen. Als ik vraag of hij was wil doen, doet hij het zonder wanklank. Meestal vraagt hij het, of hij nog iets kan doen voor mij. Nu moet ik leren dingen te vragen. Daar heb ik soms moeite mee.
Misschien moet je hem dan eens vragen meer verantwoordelijkheid te nemen voor het huishouden. Laat hij maar in de gaten houden wat er gebeuren moet en jou af en toe vragen om iets te doen. Het is net zo goed zijn huishouden; het zijn in elk geval zijn kinderen. Waarom zou jij die verantwoordelijkheid moeten dragen met jouw chronische vermoeidheid???
Anoniemvoornu schreef op 04-08-2025 om 12:10:
[..]
Wat voor jou werkt hoeft niet te werken voor een ander .... een was draaien kan vaak tussendoor je kan letterlijk tijdens je tanden poetsen hem aanzetten en hem bij wijze van spreken uitruimen en ophangen als je je eigen omkleed na het werken ....op jouw manier ben je een hele dag kwijt van je week..
Voor mij is het juist géén hele dag kwijt zijn, want terwijl de was draait doe ik bijvoorbeeld de boodschappen of werk ik gewoon verder. Ik werk vanuit huis, dus het voelt niet alsof ik ervoor thuis moet blijven. Ik vind het gewoon prettig om alles op één moment te doen, zodat ik er de rest van de week niet meer aan hoef te denken.
Natuurlijk werkt niet alles voor iedereen hetzelfde, maar dit is een forum, dus ik deel gewoon hoe ik het aanpak. Het zijn geen regels, maar tips waar je uit kunt halen wat bij jou past. Zo leer je juist van elkaar.
Sorry dat ik nu pas reageer 
Ik had een paar heel drukke, vermoeiende maar wel leuke dagen, waarbij ik met de kinderen na tm woensdag naar m’n vrijwilligerswerk ben geweest en gezellig bij een vriend van mij heb gegeten met ze, waardoor mijn reactie verlaat is.
Wat betreft de was; het is niet mogelijk om dat een dag in de week te doen.Daar is het teveel was voor, helemaal met z’n vieren. Daarom doe ik iedere dag of om de dag was(elke dag wanneer de kinderen er zijn), zodat het tussendoor kan en verdeeld is over de dagen.
Ik heb in dat gesprek aangegeven dat het mij niet lukt(vooral als we met z’n vieren zijn)om alles rond te krijgen dat alles ook enigszins schoon is, een huis met drie woonlagen is simpelweg te veel voor mij icm vrijwilligerswerk erbij. We hebben afgesproken dat hij de zolder en de trap bijhoudt en evt de slaapkamers wanneer dat mij ook teveel is. En dat hij bv de was ophangt of meehelpt met koken/vaatwasser. Of de verschoonde bedden van de kinderen weer opmaakt/schoon beddengoed op doet. Die dingetjes schelen al enorm.
Het was best al wat beter, ook de stemming, tot vandaag. We zouden gezellig met de fietsnaar de speelgoedwinkel gaan een dorpje verderop, daar mochten ze dan voor de vakantie iets uitzoeken van ons waar ze zich dan in de auto en op vak mee konden noden vermaken, om daarna bij de ijssalon een ijsje te gaan eten. Omdat de oudste binnen twee weken naar de middelbare gaat, zouden we ook nog even langs de nieuwe school fietsen. Tussen de twee kinderen ontstond een akkefietje toen ze met de fietsen tegen elkaar kwamen bij het stoplicht, daar gedoe ‘welles nietes’. Ik suste de boel om de rest niet op te houden, het was immers groen. Mijn vriend was geërgerd hoe het tussen hen ging, sprak de oudste erop aan en toen op naar school. Daarbij ontstond er een miscommunicatie tussen oudste en mijn vriend over hoe ze het beste naar school kon fietsen. Ze praatten volkomen langs elkaar heen, ik zag hoe de oudste overstuur raakte, overprikkeld, ze elkaar niet begrepen,dat raakte mij ook. En mijn vriend raakte zwaar gefrustreerd en geïrriteerd door dit gebeuren en draaide zich gefrustreerd om met de woorden ‘weet je wat, zoek het lekker uit, ik ga naar huis.’
Ik had zo met de kinderen te doen, werd er zelf ook verdrietig van en troostte ze, terwijl papa al weg was gefietst. We zijn toen maar met z’n drieën naar school geweest, om de oudste school te laten zien en heb ze alsnog iets bij de speelgoedwinkel uit laten zoeken. Daarna maar terug gefietst.
Thuis kreeg ik te horen dat mijn vriend er helemaal doorheen zat en dit daarom zo gebeurde, er iets in hem knapte.
Hij ligt nu al op bed. We zitten er beide doorheen, blijkt nu.
Het is weer een lange lap tekst geworden 🙈
Is hij er nog op teruggekomen? Zo'n reactie kan echf niet, als je kinderen hebt. Je mag jonge kinderen dat niet aandoen, dat is emotioneel onveilig. Zo beschadigt hij ze.
Heeft je vriend zich ooit op autisme laten testen? Het is nl wel erfelijk. Als het geen autisme is, dan moet hij toch verder kijken, want zijn gedrag is onveilig voor de kinderen.
Heeft je vriend ooit therapie gehad, bv in de aanloop naar of na zijn scheiding?
Hij moet met zichzelf aan de slag. Het kan best zijn dat hij overbelast is en daarom kortaangebonden, maar anderen hebben daar last van, onder wie zijn kinderen. En hij lijkt ten eerste geen concrete stappen te willen zetten om hier iets aan te doen, en ten tweede verontschuldigt hij zich niet voor dit soort -sorry- kleutergedrag. Hij is de volwassene, hij kan niet meteen stampvoetend weglopen als hem iets niet aanstaat.
Dit soort gedrag kan een hoop vervelende gevolgen hebben. Dat je allerlei dingen maar niet meer zegt of doet, want straks wordt de ander boos. Dat je van alles maar niet vertelt om dezelfde reden. Dat je bij elk plan een plan B achter de hand hebt voor het geval hij ineens de kolder in de kop krijgt en alles laat klappen. En dat de kinderen zich meer van hem gaan verwijderen want papa doet om de haverklap narrig. En ze gaan straks puberen, dus makkelijker gaat het niet worden.
En dan kan hij straks gaan lopen mekkeren dat zijn kinderen niet meer zo vaak willen langskomen en dat het aan zijn ex ligt, maar dan heeft hij het er toch echt zelf naar gemaakt.
Dit is echt niet normaal. Je wordt gewoon gebruikt als vervanger; als huishoudster en als 'moeder'. Hij maakt zich er zo vanaf bij zo'n klein ruzietje: jij moet het eerst al sussen en vervolgens gaat hij er vandoor. Hij legt op die manier de verantwoordelijkheid bij jou en dat KAN gewoon echt niet. Hij is de vader; hij moet de ruzie sussen en hij moet niet zo kinderachtig er vandoor gaan en zijn kinderen zo bij jou achterlaten. Hij dwingt je om dat op te vangen vanuit jouw verantwoordelijkheidsgevoel. En voor zijn kinderen creeert hij een hele onveilige situatie. Dit is echt slecht vaderschap; dit mag en kan je niet maken.
En dan het volgende: ook het huishouden blijft jouw verantwoording. Hij neemt een lullig klusje zoals de zolder en de trap (waar nooit iemand komt) en 'misschien de kamers als het jou te veel wordt'. Maar dat werkt niet!!! Je moet het omdraaien: jij moet veel minder belast worden en hij veel meer. Zijn huis, zijn kinderen; hun was. Zie je niet dat de huiskamer en de slaapkamers het leeuwendeel is ? Daar wordt echt geleefd en liggen de zware klussen. En de was; alles doe jij? Waarom? Hebben jullie trouwens al eens bedacht of de kinderen meer in huis kunnen gaan doen?
Je bent niet voor niets afgekeurd voor werk momenteel. Je werkt in feite voor hem nu, tegen kost en inwoning en zonder salaris. Zo ga je nooit beter worden ook. Je moetje vermoeidheidssyndroom ook zien als iets wat geen toeval is dat jij dat krijgt. Jij hebt iets te leren. Je moet echt beter voor jezelf op gaan komen en met hem in gesprek gaan dat de afspraken waarmee jullie in zee zijn gegaan niet blijken te werken. Jullie moeten terug naar af en opnieuw beginnen. Hij moet meer respect voor je krijgen en jou minder laten opdraaien voor zijn kinderen en zijn huishouden. Ik benoem respect omdat het hier om jouw gezondheid gaat. Maar hij is meer bezig met dat hij het zelf niet aankan. Als dat laatste echt het punt is dan zal hij dat op een andere manier moeten gaan oplossen. Iemand uit zijn familie of vriendenkring misschien die bij kan springen. Maar niet jou alles in schoenen schuiven.
Echt hoor, je gaat hier aan onderdoor en dan sta je uiteindelijk alleen en met lege handen. Alles wat je opgebouwd had naar de knoppen voor hem. Daar sta je; in een onbekende omgeving, huurhuis opgezegd, geen baan, hoe ga je dat doen?
