Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Mutsje schreef: 'Maar goed, helaas is het wel herkenbaar uit mijn jeugd. Ook ik was altijd op mijn hoede in welke bui mijn vader was en dat ik mij ook druk maakte om dingen waar leeftijdsgenootjes zich niet druk om maakten. Later kwam ik erachter dat dit juist niet normaal is, terwijl ik als kind niet beter wist"
Dit is waarom ik een paar keer reageerde, bijvoorbeeld over dat gedoe met het mes. Zodat je weet: je ziet het goed, anderen vinden dit gedrag ook niet normaal. Steeds op je hoede zijn, is niet normaal.
Nu lees ik dat je dat zelf ook echt weet. Verdrietig dat je zo opgroeide. Maar je klinkt sterk, verstandig en krachtig. En ik denk dat je nu iets belangrijks meegeeft aan zijn kinderen, ook al zou je de relatie verbreken en zonder hen verder gaan:
De kinderen weten, door jou, nu al dat andere mensen, in elk geval jij, zjjn gedrag niet oké vinden. Mogelijk moeten zij het blijven ondergaan, zij kunnen niet weg. Maar ze weten wél dat het aan hun vader ligt dat er steeds heftig gedoe ontstaat. Niet aan hen. Datje ook anders zou kunnen samenleven. Dat lijkt me erg belangrijk.
Mutsje1982 schreef op 14-08-2025 om 22:31:
[..]
Daarover zei hij dat hij als alternatief zijn kinderen eigenlijk niet minder wilde zien, want hij heeft al geen co ouderschap. Dus hij wil ze even vaak als nu blijven zien met minder alimentatie. En hij heeft mij een hele poos geleden verteld dat hij co ouderschap overweegt omdat hij vindt dat zijn ex niet zo goed voor ze zorgt en ze te weinig structuur en discipline en regels biedt. Ik denk dat de situatie alleen maar erger zou worden met co ouderschap. Dan loopt hij helemaal over.
Ik weet niet wat zijn ex van deze situatie weet. Misschien dat de kinderen haar het eea vertellen, geen idee. Maar ik weet van mijn vriend is dat hun relatie is gestrand vanwege dat zijn ex slordig en koppig is, en door slechte communicatie, waardoor er vaak spanningen waren.
Deze post is een rake omschrijving van het totale gebrek aan zelfinzicht bij je vriend.
Co-ouderschap zou een ramp worden, voor hem en voor de kinderen. Hoe kan hij dat een goed idee vinden? Alleen als hij vindt dat het nu uitstekend gaat. Kun jij hem niet vertellen wat jij ziet? Namelijk dat de bezigheden, verplichtingen en drukte die automatisch gepaard gaan met (alle) kinderen te veel voor hem zijn, dat je de spanning ziet oplopen en dat hij dan onredelijk naar ze uitvalt. Dat je kinderen ziet die bang zijn voor hun vader, bang voor de volgende uitbarsting. Dat dat schadelijk is voor hun emotionele ontwikkeling. Dat wordt nog erger bij co-ouderschap.
Zijn mening over zijn ex en de scheiding, dat is bijna letterlijk wat ik ook van mijn ex te horen kreeg. Wat mijn ex bedoelde met "te weinig discipline" was dat ik niet schreeuwde naar de kinderen (en ze niet sloeg), maar dat ik uitlegde welk gedrag ik wel en niet wilde zien, complimenten gaf als het goed ging en ze even ferm maar rustig toesprak als het mis ging. Dat ik ze bij wangedrag kalm naar hun kamer stuurde om tot rust te komen. Dat ik mijn kind met ASS eerst liet ontprikkelen als hij uit school kwam in plaats van hem direct aan zijn huiswerk te zetten (dat had geen zin, dan had hij geen concentratie, soms een meltdown, dus drama met pa). Wat hij bedoelde met "koppig" is dat ik weigerde hem gelijk te geven dat zijn verbale (en soms fysieke) geweld de beste opvoedmethode was. Dat ik hem weigerde te volgen in zijn rare denkkronkels, bv dat zijn verkeersagressie terecht was want "die daar" kon niet rijden (en er waren er veel zoals "die daar"). "Slordig" betekende dat er soms een waterglas of koffiemok op tafel stond, of een krant op de bank lag, of dat er wat speelgoed lag. Dat ik aandacht aan een kind besteedde dat dat nodig had en daarom een kwartiertje later de tafel afruimde. Dat ik mijn handtas soms even op de bank zette omdat ik er iets uit zocht en niet aan een stoel of de kapstok hing. Slordig! Er werd geleefd in ons huis. Het was er netjes, maar het was ook geen huis uit een tijdschrift over woninginrichting.
De zogenaamde "slechte communicatie", daarvan heb je nu zelf al ervaren hoe dat werkt bij hem. Ik kan me indenken dat zijn ex op een gegeven moment genoeg had van zijn gemompel en heeft gezegd: ik luister pas weer als je verstaanbaar tegen me praat. Of dat hij ook tegen haar begon te roepen of dat ze slaande ruzie kregen en dat dat zij dan het gesprek beëindigde. Is dat slechte communicatie?
Ik weet natuurlijk niet wat je vriend precies bedoelt met zijn woorden, maar jij kent hem nu een beetje, hoe schat jij het in?
Mutsje1982 schreef op 14-08-2025 om 21:58:
Het waren trouwens zijn eigen woorden dat zijn ex hem autistisch had genoemd in zijn gedrag. En in een reactie van een enkele persoon had ik het ook gelezen. Weet alleen niet meer wie.
Ik ben een manier aan het vinden om met de situatie om te gaan. En ik wil de kinderen een fijne tijd geven en er voor ze zijn wanneer ze bij ons zijn.
Nou ja, er zijn ook zat niet-autisten die emotionele incontinentie vertonen. Het is tenslotte veel comfortabeler om de schuld van dingen die misgaan in je leven bij anderen te leggen en niet naar je eigen bijdrage of verantwoordelijkheid te kijken.
En er zijn ook veel autisten die geen vlieg kwaad doen. Op zich heb je aan een diagnose niet zoveel.
Misschien helpt het als je direct ingrijpt als hij uit de bocht vliegt. "Stop daarmee" zeggen. En op een rustig moment uitleggen dat je dat gedrag niet acceptabel vindt en dat je zult weglopen als hij dat doet. En dan doe je dat ook zodra hij uitvalt, je neemt het betreffende kind mee en je loopt uit de situatie. Later kom je dan weer terug, begint hij weer, dan loop je weer weg.
Die stappen zijn niet gelijk heel groot zoals relatie verbreken etc, maar door op zoń moment uit verbinding te gaan trek je wel de angel eruit en help je eventueel het betreffende kind, en geef je hem even lucht om tot zichzelf te komen en na te denken over wat er precies gebeurde. Je mag dat he, je bent niet verplicht om bij hem te blijven staan als hij ontploft. De kinderen zijn dat ook niet, maar die hebben minder macht.
Je kunt hem behandelen alsof hij autisme heeft, dus kalm blijven, duidelijk vertellen wat je wil "ik loop weg als je zo doet", "ik wil dat je stopt met boos doen" en geen alternatieven bieden ("anders maak ik het uit") want dat is alleen maar verwarrend voor hem en je wil hem helemaal geen keuze bieden, je wil dat hij zich gedraagt) .
Zijn jullie al eens op een rustig moment gaan zitten om in kaart te brengen waar hij allemaal zo druk mee is, en wat er eventueel van zijn bordje af kan? Kinderen vaker bij mama is een optie, minder hard werken, duidelijke structuur aanbrengen in alles zou rust kunnen geven, opgeruimd huis zonder zooi scheelt prikkels en zoeken. Ik noem maar wat. Misschien kan het hem wat helpen om meer grip op zijn situatie te krijgen, dat hij dan ook minder de schuld bij anderen legt en zich minder machteloos voelt.
Hij heeft ook een achtergrond, en als hij altijd te horen kreeg dat hij een sukkel is die alles fout doet (ik noem maar wat) en daar boze woorden over kreeg dan praat je toch vaak tegen een bang kind aan dat probeert de schuld naar anderen af te leiden om niet weer in de storm te staan. Hij is geen kind meer, maar dat kan wel zo voelen.
Vandaag zijn we de laatste dag op vakantie. Het inpakken etc en sleutel afgeven bij receptie etc ging goed. Alleen daarna ontstond er weer irritatie bij hem; later zei hij dat hij het enorm warm had, slecht geslapen en veel jeukende muggenbulten en een blaar.
Was hij toevallig deze keer op een normale toon met de kinderen aan het kletsen(gebeurt op zich wel vaker, maar nu dus ook), voegde ik mij gezellig en geïnteresseerd bij het gesprek, reageert hij ditmaal onaardig tegen mij, dat ik denk ‘wees blij dat er mensen interesse tonen’.
Kwam eruit dat hij weer overprikkeld was, dat toevallig ik too much was op dat moment. Ik begrijp dat iemand overprikkeld kan raken (soms heb ik dat ook) alleen dan kun je dat op een normale toon aangeven. Dat is het steeds bij hem. De inhoud is niet per se iets kus mee, maar vaak de toon waarop.
Ik voelde mij er niet zo lekker om en ging even rustig met de kinderen zwemmen om hem even met rust te laten. Ze hadden meteen door dat ik een beetje uit mijn doen en verdrietig was. Ik zei heel eerlijk dat ik dat ook een beetje ben, maar dat het zeker niet aan hem ligt. En ik zei ook heel eerlijk dat ik zijn gedrag naar ons niet oké vind en daarom maar even niet met ze in bad ben, weg van hem. Na twijfelen toch maar gezegd dat ook volwassenen weleens bang of onzeker kunnen zijn en dat ik op het moment bang ben dat hij niet van mij houdt.
Zei de oudste dat ze dat ook niet wist, dat papa ook vaak boos deed tegen mama en haar weleens uit schold.
Ze waren met mij laatst meegeweest naar mijn beste vriend (die erg aardig is tegen mij, waar ik een hechte respectvolle band mee heb, leuke gesprekken). Ik zei tegen ze dat het niet normaal is om bang te moeten zijn in welke bui papa is, of dat z’n bui snel om kan slaan, en hoe x (beste vriend) met mij omgaat in bijzijn van hun het ‘normaal’ is, dat x van mij houdt en wij fijne gesprekken en een gezellige sfeer hebben met ruimte voor iedereen om iets te zeggen, zonder angst voor irritatie. En dat hoe x met mij omgaat, zo ook hoort tussen mij en papa of mama en papa.
Ik wil ze echt meegeven dat ze later een man vinden die respectvol met ze omgaat en niet zoals hun vader met hun moeder en nu mij ook in mindere mate.
Vind ‘t ook soms vreemd (van vriend naar mij toe)op goede momenten hij op opgewekte toon tegen ze praat(dat is juist goed), zijn toon daarna tegen mij ongeïnteresseerd of afgemeten klinkt. Ik heb zelf geen kinderen, maar wat ik wel weet is dat ik tegen mijn partner net zo opgewekt en liefdevol praat als tegen mijn kinderen.
Ik ben nu wel aan het kijken hoe ik toch, al is het ivm financiën over een poosje bij hem weg kan als dit zo aanhoudt. Ik wil geen man waarbij ik mij soms op die momenten afvraag of hij wel van mij houdt. Zoiets zou je sowieso niet in een relatie hoeven af te vragen. Ik vind dat ik beter verdien. En de kinderen en zijn ex ook.
Om eerlijk te zijn, Mutsje, vind ik dat je twijfels over je relatie niet met zijn kinderen moet bespreken. Gewoon zeggen 'ik ben nu een beetje verdrietig/somber, maar dat heeft niks met jullie te maken' lijkt me genoeg.
Overigens denk ik dat hij waarschijnlijk wel degelijk van je houdt, maar hij lijkt onvoldoende in staat om zijn ongemak/stress op een nette manier te verwerken. Dus zijn gevoel kan best ok zijn, maar zijn gedrag niet
Temet schreef op 15-08-2025 om 12:19:
Om eerlijk te zijn, Mutsje, vind ik dat je twijfels over je relatie niet met zijn kinderen moet bespreken. Gewoon zeggen 'ik ben nu een beetje verdrietig/somber, maar dat heeft niks met jullie te maken' lijkt me genoeg.
Eens, belast daar deze kinderen niet mee, want zij zullen al genoeg van dit soort taferelen hebben moeten meemaken tussen hun moeder en vader. Hou het bij jezelf en vriend, straks hebben ze er nog een extra zorg bij, angst dat ook jij vertrekt!
Eens met bovenstaande schrijvers dat je dit niet met de kinderen had moeten bespreken. Je bevind je nu op glad ijs. Neem wat emotionele afstand, breng deze kinderen niet in de war. Zij hebben een vader en moeder waar ze nog afhankelijk van zijn. Waar jij de keuze hebt om de relatie met deze man te stoppen kunnen zij dat niet.
Kersje schreef op 15-08-2025 om 13:00:
[..]
Eens, belast daar deze kinderen niet mee, want zij zullen al genoeg van dit soort taferelen hebben moeten meemaken tussen hun moeder en vader. Hou het bij jezelf en vriend, straks hebben ze er nog een extra zorg bij, angst dat ook jij vertrekt!
Dank. Dat zal ik zeker doen. Ik twijfelde ook heel erg voordat ik het zei. Ik ben iig blij dat ik ze verder een fijne tijd kan bezorgen, want ik merk dat ze erg op mij zijn gesteld. En ik op hen 
Mij lijkt het juist wél goed dat je dit met de kinderen besproken hebt. Zodat zij een referentiekader krijgen; zoals papa doet vind ik (als kind) niet fijn en blijkbaar voel ik dat goed. Voelen anderen (mutsje) dat ook. De gevoelens van de kinderen worden daarmee, lijkt mij, erkent. Deze kinderen zien en voelen echt wel dat er wat speelt, ook al zou mutsje niets zeggen.
Dot alles staat los van het feit dat hij hun vader is, en zij van hem en hij van hen kan houden.
Het klinkt ook of je rustig en evenwichtig met hen hebt gepraat.
TrefleQ schreef op 15-08-2025 om 14:40:
Mij lijkt het juist wél goed dat je dit met de kinderen besproken hebt. Zodat zij een referentiekader krijgen; zoals papa doet vind ik (als kind) niet fijn en blijkbaar voel ik dat goed. Voelen anderen (mutsje) dat ook. De gevoelens van de kinderen worden daarmee, lijkt mij, erkent. Deze kinderen zien en voelen echt wel dat er wat speelt, ook al zou mutsje niets zeggen.
Dot alles staat los van het feit dat hij hun vader is, en zij van hem en hij van hen kan houden.Het klinkt ook of je rustig en evenwichtig met hen hebt gepraat.
Ondanks mijn twijfel of ik het ‘houden van’ stukje wel of niet kon uitspreken(heb dit nooit eerder tegen ze gezegd hoor) heb je zeker gelijk wat het stuk betreft dat kinderen feilloos aanvoelen als iets niet goed zit bij een of beide ouders of hun relatie. Ik heb dit ook ervaren als kind, jonger nog dan zij, dat ik voelde dat het niet goed was hoe mijn ouders, met name mijn vader deed tegen ons en tegen mijn moeder.
Het klopt, ik heb het wel op een rustige manier tegen ze gezegd. En ook er met klem bij gezegd dat het absoluut niet aan hen ligt en zij nergens schuld aan hebben.
Temet schreef op 15-08-2025 om 12:19:
Om eerlijk te zijn, Mutsje, vind ik dat je twijfels over je relatie niet met zijn kinderen moet bespreken. Gewoon zeggen 'ik ben nu een beetje verdrietig/somber, maar dat heeft niks met jullie te maken' lijkt me genoeg.
Is goed, ik zal je advies ter harte nemen. Ik heb mij ook nog nooit in zo’n positie bevonden. Gelukkig is het bij deze keer gebleven. Verder heb ik nog nooit iets met ze gedeeld hierover. Ik ben wel blij dat ze zich bij mij op hun gemak voelen en zich kwetsbaar op durven stellen. Ik merk dat ze dat bij hun vader niet doen, behalve dat de jongste uit schrik soms begint te huilen. Maar niet kwetsbaar opstellen in de vorm van ‘ik ben bang voor je als je zo snel boos wordt’.
Ze zeiden tegen mij nog ‘papa wordt heel snel boos, mama soms (dat is normaal), maar jij wordt bijna nooit boos mutsje’. Super lief hoe ze mij zien 🥰 Ben daar ook erg blij om met mijn eigen beroerde jeugd waarin ik mij niet kwetsbaar op durfde te stellen.
Mutsje, ik volg dit draadje al de hele tijd, maar was niet in staat veel te reageren.
Ik begrijp dat jij hebt gehoord dat je vriend altijd al zo deed (zeg maar simpel gezegd: zijn nare, boze gedrag en anderen daarbij de schuld geven).
Ik lees ook dat jij (nogmaals) wilt gaan aangeven aan hem dat je dat gedrag niet oke vindt en wilt kijken hoe hij dat kan veranderen, zodat hij gezelliger gezelschap wordt.
Wat maakt dat jij denkt (als hij altijd al zo deed en je eerdere opmerking naar hem toe daarover niet hielp) dat hij nog gaat veranderen?
Wat mij opvalt is dat je je identificeert met de kinderen en daarbij terugvalt op je eigen kindertijd. Maar je bent nu geen kind meer. Je bent volwassen. Je bent nu niet het kind maar de partner. Om enigszins toegang te krijgen tot die positie zou je je kunnen afvragen: wat zou ik willen dat mijn moeder toendertijd gedaan had?
tsjor schreef op 16-08-2025 om 11:03:
Wat mij opvalt is dat je je identificeert met de kinderen en daarbij terugvalt op je eigen kindertijd. Maar je bent nu geen kind meer. Je bent volwassen. Je bent nu niet het kind maar de partner. Om enigszins toegang te krijgen tot die positie zou je je kunnen afvragen: wat zou ik willen dat mijn moeder toendertijd gedaan had?
Uit welke dingen maak je dat op?
Als ik zo terugkijk zou ik hebben gewild dat mijn moeder zo voor mij opkwam als ik voor hen. Zij zei praktisch nooit wat als er iets gebeurde, stond ze erbij en keek ernaar, of ze sloot haar ogen ervoor en was ineens ergens anders in huis (vluchtgedrag).
Ook gisteren bij de terugreis ben ik nog voor ze opgekomen toen er een akkefietje tussen de twee ontstond en mijn vriend zei ‘als jullie dit nog een keer doen (elkaar een tik geven)dan doe ik mee en krijgen jullie ook een klap’. Daar zei ik zeker wat van, maar dan uit bescherming naar de kinderen toe. Toen hield het op.
Poosje terug bij een incident tussen partner en oudste, waarbij hij dreigde de oudste het gezicht te slaan zei ik nog ferm, maar kalm, waarschuwend ‘als jij x slaat, heb jij een heel groot probleem, dan ben je van mij.’
