Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Mooie draad!

Dit even tussendoor

Asha, het lijkt me goed om nu eerst relaxed vakantie te gaan houden. Zoals ik eerder al aangaf is het wijs heel voorzichtig om te gaan met verschillen in geloofsovertuiging, het komt soms makkelijk tot hete woorden en koude harten en daarmee maak je veel kapot, in het onderlinge vertrouwen en in het vertrouwen van je kinderen. (ik herinner me de hoogoplopende theologische gesprekken tussen ooms, vroeger. Vreselijk vond ik dat als kind!)

Zoek na de vakantie een pastoraal geschoold persoon en ga daar samen mee praten. Oprecht en openhartig.

Dan nog wat. Het zou best kunnen dat er in jullie kerk meer mensen zoals jouw man zijn, die bij nader inzien anders zijn gaan denken, anders gaan geloven. Maar omdat ze weten hoe moeilijk het ligt, houden ze die gevoelens voor zich.

Eerder heb ik al genoemd ' het gaat bij geloven niet om gelijk hebben'. Om de ' ware leer'. Dan verlies je uit het oog dat wij allemaal kleine mensen zijn, kinderen van hun tijd. Omderweg onder Gods hemel en aan elkaar gegeven als reisgenoten, alles is voorlopig.

We zijn kostbaar voor elkaar. Kwetsbaar ook.

Een goeie vakantie!

Pastorale hulp

Het beste advies hier vind ik het zoeken van pastorale hulp. Dat kan eenvoudig zijn maar ook een zoektocht. Zoek iemand die jullie allebei vertrouwen en die voor jullie beider situatie oog heeft en die in staat is om je man te steunen in de verwarring die hij voelt maar die ook jou kan steunen in de verwarring die jij voelt.
En dan zou ik inderdaad ruimte geven aan de mogelijkheid dat er allerlei zaken aan de orde kunnen zijn die nu zorgen dat je man zich niet meer thuis voelt in zijn gemeenschap en de manier waarop jullie je geloof belijden.
Dat kan eenvoudig zijn. Iemand groeit eruit, ontwikkelt zich en heeft behoefte aan een grotere vrijheid om zelf vorm te geven aan zijn/haar geloof. Een geloof dat minder letterlijk wordt maar meer aan diepgang kan winnen als dat de ruimte krijgt. De regeltjes in een gemeenschap kunnen dan een hindernis gaan betekenen voor het geloof van jezelf.
Maar er kunnen ook andere zaken aan de orde zijn.
Iemand kan een geaardheid hebben die niet geaccepteerd wordt in een orthodoxe gemeenschap. En aanvankelijk lukt dat nog wel, sommigen blijven altijd in de kast, maar soms wordt het onhoudbaar en daar kan iemand nogal levensmoe van worden en onder lijden, wat de andere geaardheid ook is, want homosexualiteit is niet de enige reden om uit zo'n orthodoxe gemeenschap te vallen.
Er kan ook sprake zijn van misbruik binnen de gemeenschap op jongere leeftijd wat verdrongen is omdat het nooit naar boven is gekomen of erkend is. Dat kan ook onhoudbaar zijn en veel wrok opleveren als het niet meer weg te stoppen is.
Dan is het zaak om dat vertrouwen en die veiligheid te bieden dat dit aan de orde kan komen in een gesprek met een veilige begeleider.
En dan kun je kiezen, wil je je man die veiligheid bieden en daarin biddend met hem mee gaan of laat je hem los in levenssituaties die voor jouzelf misschien ondenkbaar of onleefbaar zijn.
En dan kan het ook nog zijn dat je man mogelijk verliefd is geworden op iemand anders, binnen of buiten de gemeenschap en dat hij niet meer ziet hoe hij zijn plaats in de gemeenschap en in jullie gezamenlijke geloofsrelatie om die reden kan behouden.
Mogelijk dat je eens om je heen kan vragen, en je man vragen te zoeken naar iemand die jullie hierin beiden zou kunnen steunen.

Hier

Asha, laat ik nadrukkelijk beginnen met te zeggen dat ik nu niet weet of het geloof van mijn man (of mijn ongeloof) ons nooit voor het blok zal zetten. De kinderen zijn nu nog heel jong. Ongetwijfeld komen er momenten waarop we het fundamenteel oneens zijn over de opvoeding. Vooralsnog echter loopt het hier goed. Ten eerste hebben we bepaalde dingen afgesproken voor we kinderen kregen. Zo is onze zoon besneden omdat dat heel belangrijk is voor mijn man. En de kinderen zullen te zijner tijd op Arabische les gaan, dat hoort er ook echt bij. Ik heb dan weer bedongen dat ik de kinderen vertel hoe ik erover denk. We waren het erover eens dat we de kinderen de ruimte zullen geven om hun eigen weg te zoeken. Dat was voor mij de belangrijkste voorwaarde.
Ik ben zelf trouwens orthodox opgevoed en heb er geen nadelen van ondervonden. Maar ook mijn ouders lieten ons vrij om te denken en te lezen wat we wilden. Dat wil niet zeggen dat ze blij waren toen meer dan de helft van de kinderen het geloof de rug toekeerden, maar ze hebben ons altijd die vrijheid gegeven. Daarvoor ben ik ze eeuwig dankbaar - dat ze ons grote, hechte gezin niet uit elkaar lieten vallen om het geloof. Blood proved thicker than the water of baptism, om even wat metaforen door elkaar te smijten.
Ik hoop vooral dat jullie elkaar kunnen blijven horen, dat jullie in gesprek blijven, dat jullie allebei veel tijd besteden aan de liefde tussen jullie en binnen het gezin. Dan kom je er wel uit.

Tonny

"Eerder heb ik al genoemd \' het gaat bij geloven niet om gelijk hebben\'. Om de \' ware leer\'. Dan verlies je uit het oog dat wij allemaal kleine mensen zijn, kinderen van hun tijd. Omderweg onder Gods hemel en aan elkaar gegeven als reisgenoten, alles is voorlopig."

Wat zeg je dat mooi. Bij mij kwam een soort van dezelfde gedachte op, alleen als afvallige katholiek kan ik dat natuurlijk nooit zo mooit verwoorden.

Ik denk dat als je onder ogen houdt wat jij net zegt, discussies over of Jesus zich nu wel of niet heeft opgeofferd om de mensheid te redden niet meer van belang zijn. Juist door over dit soort zaken te discussieren zoek je de verschillen op en niet de overeenkomsten. En dat heeft verder geen nut.

Grappig genoeg herken ik de hoog oplopende theoretische discussies ook. En dat heeft bepaald niet bijgedragen aan mijn geloofsbeleving.

@ AshaEn verder krijg ik ook het idee dat je man gebukt gaat onder een midlifecrisis. Dat wordt ook ingegeven doordat hij nogal drastische maatregelen (verhuizen etc.) overweegt. Ik denk dat je elkaar de ruimte moet geven, maar ik vind ook dat je voor de kinderen alles hetzelfde moet laten. Dat zijn de afspraken die jullie vroeger gemaakt hebben en dat is wat ze tot nu toe gewend zijn. Het is niet fair van je man om te verwachten dat dit nu allemaal zomaar gaat veranderen omdat hij verandert.
En verder denk ik dus dat je opzoek moet gaan naar een manier van samenleven waar jullie beiden tot je recht kunnen komen. Gesprekken over het verschil in beleving gaan je daar m.i. niet bij helpen. Jullie gezin en jullie kinderen bindt jullie. En daar zou je tijdens de vakantie tijd in moeten steken. Niet in discussies over geloofsbeleving. Dat lijkt mij nu namelijk een dood spoor.

Tijdens het spel de regels veranderen

Toen mijn lief en ik elkaar 24 jaar geleden leerden kennen waren we beiden niet religieus. 16 jaar en 4 kinderen later is dit voor mij plotseling en radicaal veranderd. Religie ging een grote en bepalende rol in mijn leven spelen, in mijn levensvisie, maar ook mijn vriendenkring veranderde en het ging ook een belangrijk deel van mijn vrije tijdsbesteding uitmaken. Na van de eerste verbazing bekomen te zijn heeft mijn man mij steeds vertrouwen en ruimte gegeven om hierin mijn weg te vinden. Achteraf zie ik ook dat dit voor hem vaak best heel vreemd en bedreigend moet zijn geweest.
Enige tijd geleden toen wij in een rustig gesprek de stand van zaken in ons leven zaten te bespreken heb ik hem eens gevraagd wat hij ervan vond dat ik zo'n verandering doormaakte. Hij zei toen dat hij niet het idee had dat ik wezenlijk veranderd was, maar dat ik meer mezelf was geworden. Ik zie dit als een groot compliment.
Maar het vereist van beide kanten flexibiliteit en inlevingsvermogen om zo'n verandering door te komen. Ik kan goed begrijpen dat je man de eerste tijd alleen nodig had om uit te zoeken waar hij stond, maar nu is het punt gekomen om elkaar weer op te zoeken en samen hierin op te trekken.
Volgens mij was het Tonny die schreef dat er binnen de kerk waarschijnlijk meer mensen zijn in een vergelijkbaar proces, maar iedereen denk voor zichzelf hier helemaal alleen in te staan. Voor mij is de kern van religie verbinden (dit is ook waar het woord religie vandaan komt), jezelf verbinden met het goddelijke en met de mensen om je heen. Laat het jullie niet uit elkaar drijven. Het is niet makkelijk, maar je hebt er veel bij te winnen.

Asha

Dit is iets waar jullie niet op hadden gerekend toen je trouwde. Allebei niet. Maar... jullie zijn allebei mensen, en een mensenleven is lang.

Je hebt al heel veel goede adviezen gekregen.

Zelf heb ik ook een huwelijk waarin de religieuze overtuigingen niet overeen komen. Ik denk dat dat goed kan. Sterker nog, kwa overtuiging zijn we zelfs verder uit elkaar komen te staan dan toen we elkaar leerden kennen, nu bijna 25 jaar geleden. Ik ben kerkelijk weer veel actiever geworden.

Ik zal er geen doekjes om winden, het is anders dan als je allebei op dezelfde pagina bent, figuurlijk gezegd.

Maar met wat vaste afspraken gaat het prima. Voor de kinderen vallen we elkaar niet af. Leggen uit dat de overeenkomsten groter zijn dan de verschillen. Zoals Tonny het zo mooi zei. Verder geven we elkaar de ruimte. En heel belangrijk, en hier ook al gezegd, blijf in gesprek en zie en zoek het gezamenlijke. Want dat is er ook.

Echt, vind die weg. Bid samen. Hij ligt voor je open.

Uiteindelijk verrijkt dit ook je eigen geloofsbeleving, omdat je er zoveel bewuster in komt te staan. Dat toelaten, dus dat naar jezelf kijken, het tot op zekere hoogte betrekkelijk maken van je overtuigingen, kan moeilijk zijn binnen de orthodoxie. Maar de weg ligt er.

He(i)l (beetje lang)

Hoi Asha en anderen.
Mooi draadje ja, wat veel oproept. Mijn man en ik zijn rond ons 25e getrouwd, in de kerk. Niet lang erna, vlak voor ons eerste kind eraan kwam, besloot hij niet meer te geloven. Ik heb daar eerst erg over ingezeten - hoe moest dat nu, nu zouden we het slechter doen als stel, zou ons kind elly en rikkert niet beluisteren zoals ik.. En niet met de warnte van de blijde boodschap opgroeien..
Tot ik me door (en oiv) het proces van mijn man ging realiseren, dat ik bar weinig vreugde en vervulling aan het geloof overhield en ik mezelf kwalijk nam dat ik mijn eigen verwachtingen tov een goed geloofsleven niet kon waarmaken en bovendien de felbegeerde 'vrede van' en persoonlijke relatie met God / Jezus totaal uitbleef. En toen was ik dat slechte gevoel zat en heb ik er ook een punt achter gezet. Een grote opluchting bleek dat en die duurt nog voort!
Nu zijn we denk ik een soort agnosten. En ons kind denkt en praat en zegt wat hij vindt en bedenkt- en daarin komt alles terug wat wij hem vertellen. Pure conditionering. Voor mij wel een eye opener.

Dus ik ben braaf mijn man gevolgd.. Ik vraag me wel af wat er zou zijn gebeurd als hij totaal evangelisch was geworden - of ik dan ook had meegedaan.

Ik weet wel dat niemand van mijn naasten die nog wel overtuigd christen is, gelooft dat wij - en/ of de kindertjes - nu naar de hel gaan. Of ze zeggen het niet.

Het is lastig om beide kanten van de medaille te hebben ervaren. Asha, voor jouw man geldt ook: hij kan niet zomaar besluiten 'terug' te gaan. Ik wil niet zeggen dat jij je geloof ook maar overboord moet gooien. Maar je man mag aan zijn kinderen vrij vertellen wat hij ervan denkt. Je kunt wel bang zijn dat ze een andere weg gaan dan jij bent gegaan maar je zult ze toch een keer moeten loslaten en hun vader mag daarin zichzelf zijn. Vind ik..

Als loslaten betekent je kinderen misscjhien aan de hel te verliezen, dan kan ik me goed voorstellen dat je ervan wakker ligt...

Succes in ieder geval..

Exodus

Bij alles wat ik gelezen heb in dit draadje moet ik steeds denken aan exodus: het volk moet het vertrouwde, bekende(maar knechtende) gaan verlaten, op weg. En er is op dat moment niets, geen enkel houvast, alleen en grote groep mensen die met elkaar gaan trekken. Er komen wel leiders, en er komen wetten, maar op vele momenten is er vooral onzekerheid, niet-weten. En sms, op cruciale momenten, dan grijpt Go in. Als vuur, als brood, als water, net genoeg om weer verder te gaan.
Het is een prachtig verhaal.
In de schitterende vertaling van de Naardense Bijbel wordt de Naam altijd aangeduid met ik-zal-er-zijn of die-er-zal zijn.
Ik zou je toewensen, Asha, al is het geen gemakkelijke wens, om samen met je man op weg te gaan. Weg uit het land van je zekerheden, op weg naar een land dat je nog niet kent. Nieuwe regels zullen er komen, nieuwe wetten, naar ook duistere dagen, onzekerheid, angst. Als je dat kunt doen met het vertrouwen dat die-er-zal-zijn er ook altijd zal zijn, wat er ook gebeurt, wat je man en kinderen ook beslissen, waar ze ook naartoe gaan, hoe donker het voor jou soms ook zal zijn, dan maak je de weg vrij om Gods wegen te begaan en nieuwe wegen te vinden.
Als het kon zou ik je adviseren om samen met je man een andere vertaling te gaan lezen, bijvoorbeeld die van de Naardense bijbelvertaling. Maar ik ben bang dat je alles leest alsof het wetten zijn, met de angst dat het niet goed gaat als je je niet aan die wetten houdt. Ik ben bang dat je het niet kunt lezen als het verhaal van de Levende die een relatie aangaat met het volk, een levende relatie, waarin dingen gebeuren, waarin verwijdering komt en God en mensen elkaar opnieuw vinden.
Het is goed om met je man te praten. Wellicht kun je ook samen andere gemeenschappen en kerken bezoeken. Misschien kun je in de vakantie Taizé bezoeken. Als jij het besef hebt dat er heel veel meer 'waarheden' zijn, dat God groter is dan wat één mens ook maar kan vermoeden. Dat elk mens, en elke gemeenschap een klein puntje van de sluier op kan lichten. En, om het in nieuw-testamentische termen te zeggen, dat de grootste verschoppeling, de zondaar, degene die we aan de kant hebben gezet, dat zij de grootste dragers zijn van het Rijk van God dat naar ons toekomt.
Het zal voor jou een lange en moeizame weg zijn, omdat je veel van je vastigheden achter je lijkt te moeten laten. Maar wat je echt dierbaar is kun je voor jezelf houden. Als jij naar die ene kerk wil gaan en dat werk wil blijven doen, doe dat dan. Alleen wel met het besef, dat het slechts één van de vele mogelijkheden is om God te dienen. Ik-zal-er-zijn geeft je de vrijheid om heel veel andere mogelijkheden te verkennen en om mensen te accepteren die andere wegen bewandelen.
Wee niet bang, dat je niet meer weet wat je moet zeggen tegen je kinderen. Je zult zelf de woorden vinden, Of je zult opnieuw gaan nadenken en je denken zal dieper zijn dan het ooit was. Heb geen angst voor die diepte. Ik-zal-er-zijn is er dan ook voor jou.
Als de wijze waarop mensen hun geloof belijden een gevangenis wordt (zoals je man nu ervaart) dan moet je gaan. Ik zou zeggen: ga mee, dat wil zeggen dat je open staat tegenover zijn vragen en zijn zoektocht; terwijl je blij kunt zijn met wat jou nog houvast geeft. Als de basis is het wederzijdse respect en besef dat niemand de Levende ooit gezien heeft en hooguit een tipje van de sluier kan oplichten, of de wind kan horen die voorbij gegaan is, als je dat besef zelf ten diepte hebt, dan kun je vol vertrouwen vele manieren van geloven met elkaar delen. In vreugde.

Tsjor

Wat prachtig verwoord tsjor

Bemoedigend!

Ik denk dat asha inmiddels met vakantie is, hopelijk vindt ze na die tijd deze dan waarschijnlijk verplaatste draad terug.

Tsjor

Ik ben het helemaal met je eens. En ik deel je liefde voor de Naardense vertaling. Adembenemend.

Wat ik zo moeilijk vond (en vind) is, als je uit de vrijzinnige hoek komt, om dan de woorden te vinden voor mensen die meer uit de orthodoxe hoek komen.
Ik voel me daarin geremd. Soms lijkt het alsof het niet meer op elkaar lijkt.

Annej geheel o.t.

Ik haak even in op de titel van jouw reactie. Ik heb op de Vaste Burchtschool gezeten in Buitenveldert. Totaal oninteressant eigenlijk in dit draadje, maar ik vond het een mooi toeval.

Eh... kaaskopje

Als je gaandeweg merkt dat het basisprincipe dat al je hele leven alles bepaalt - hoe je wordt opgevoed, hoe je wordt geschoold, hoe je in je huwelijk staat, hoe je je leven indeelt - niet meer voldoet, niet meer bij je past, dan is dat niet zomaar een feit, maar een aardverschuiving. Een geloofscrisis, zeg maar.
Alsof jij binnen nu en een half jaar onder ogen moet zien dat de wereld plat, de mens onsterfelijk, Roefel een marsmannetje en de tijd een illusie is.

Kaaskopje ot

Die Vaste Burchtschool is, of was, vast een christelijke school.

Tsjor

Prachtig gesproken en geïllustreerd met een Bijbels randje.

Asha, je houdt vast aan 1 waarheid. Ik ben ervan overtuigd dat er vele waarheden zijn. Tsjor heeft dat prachtig beschreven. Daarom heet het ook 'geloof'. En die hele grote kracht (God, Allah, oerkracht etc) kunnen wij simpele mensen niet bevatten, niet in een hokje stoppen. Dat proberen religies wel, het ene hokje is dan beter dan het andere hokje, etc.

Ik geloof dat geloof in een grote kracht veel voor mensen kan betekenen. Maar dat hokjesdenken, religieuze regels, religieuze leiders leiden, etc leiden alleen maar af van het geloof in die grote kracht. Dat hokje, regels, religieuze leiders zijn jouw wereld. Jouw man wil verder kijken dan dat hokje, juist misschien wel op zoek naar die oerkracht. En ik voel met hem mee... ik kan het me zo goed voorstellen.

Asha

Ik heb bij je probleem meer herkenning bij en begrip voor de ontwikkeling van je man dan voor die van jou. Wat niet wil zeggen dat ik me niet in kan leven in jouw kant van het verhaal. Ik ben opgegroeid in een gezin waar het geloof wel telde, maar niet heel erg aanwezig was. Mijn ouders gingen vroeger wel naar de kerk, maar zijn daar weggeraakt door meningsverschillen met hun kerk. Ik weet nog dat er wel uit de bijbel gelezen is, maar ook dat viel weg. Maar omdat het geloof heel normaal was, ben ik daar wel in meegegaan. Wat in de bijbel stond was waar. Maar toen ik er echt goed over na ging denken, is mijn mening hierover drastisch veranderd. Dan heb ik het over een periode van zo'n beetje 15 jaar. Voor mij betekent dit dat ik niet meer mee kan gaan in welk geloof dan ook. Ik heb ook nog even een fase gehad waarin ik dan maar even aannam dat er toch iets moest zijn en betitelde mezelf als agnost, maar dat was van korte duur. Ik begrijp wel de behoefte aan een geloof, omdat ik begrijp dat mensen antwoorden zoeken voor alles waar zij mee te maken hebben, zoals de zin van het leven, de wereld waar wij in leven en het ontstaan van leven.
Mijn man en ik zijn ook in de kerk getrouwd. Voor mij had dat meer traditionele waarde dan dat ik er echt heel erg religieuze gedachten over had. Het hoorde er gewoon bij. Omdat ik niet heel erg aan de geloofsrichting van mijn ouders hing, vrijgemaakt gereformeerd, vond ik het geen punt om in de katholieke kerk te trouwen, de kerk van mijn man. Ik zou dat nu niet meer doen. Ik sta inmiddels te ver af van het geloof zoals Christenen dat ervaren om de liedjes te zingen en teksten te moeten aanhoren die ik wel mooi vind, maar niet meer op mijzelf kan betrekken. Meezingen zou voor mij als liegen voelen. (Misschien ook voor je man?)
Wat voor mij positief is, is dat mijn man zo goed als dezelfde denkwijze over het geloof heeft als ik. Wij kunnen ons samen niet meer voorstellen dat iemand alles uit de bijbel voor waar aanneemt. Ik begrijp heel goed hoe moeilijk het moet zijn als je niet samen naar zo'n punt toegroeit, maar juist uit elkaar groeit door andere opvattingen. Het is voor beide kanten moeilijk. Jij betrekt het (begrijpelijk) van jouw kant heel erg op jouw opvattingen, terwijl je man dat proces naar minder gelovig heeft doorgemaakt en volgens mij uit zijn voegen moet barsten omdat hij zijn leven daar niet mee mag voortzetten als het aan jou ligt. Jij hoopt tenslotte dat het overwaait, of dat je man tenminste bij de oude normen en waarden blijft zoals je gewend was.
Een opmerking tussendoor: je geeft min of meer aan dat beide families zich ermee bemoeien. Net als jij, hebben ze geen begrip voor het feit dat je man anders over het geloof is gaan denken. Ik kom hierover in het draadje het woord afdwalen tegen, dat is een woord dat graag door gelovigen gebezigd wordt als iemand niet meer zo gelovig is als men zou willen. Om eerlijk te zijn, dat zal niet zo aardig klinken, vind ik dat beide families geen klap in te brengen hebben in hoe jullie dit op hopen te lossen. Jullie gezin is júllie eilandje in deze wereld, waarop júllie opvattingen en regels tellen en niet die van 'de familie'. Als jij er met je man uit denkt te komen door bepaalde afspraken te maken, dan is dat alleen maar iets wat aangemoedigd moet worden en niet óntmoedigd door onbegrip van de familie. Ik hoop dat je dat zelf ook zo ziet.
Om eerlijk te zijn weet ik niet goed hoe ik dit zou oplossen. Ik zou het denk ik best moeilijk vinden om de opvoeding te moeten delen met een strenggelovige partner, als ik zou merken dat bewezen feiten worden ontkend 'omdat dat nu eenmaal niet zo in de bijbel staat'. Onze kinderen weten dat wij de evolutie als waarheid zien, maar hoe doe je dat met ouders waarvan de een de evolutie (waarschijnlijk) ontkent en de ander het juist als waar ziet? Ik denk dat je dan niet anders kunt doen, dan telkens de kanttekening te maken dat 'pappa dit gelooft en mamma dat'. En dat je dan zo sterk moet zijn om elkaars standpunt niet belachelijk te maken of uit te maken voor 'onzin', of verdrietig, of gevaarlijk. Ben je daartoe bereid en kún je dat? Het kan verwarrend zijn voor je kinderen, maar het kan ze ook meegeven dat beide keuzes gerespecteerd moeten worden en dat je met beide opvattingen gelukkig kunt worden. Niemand kan de enige echte waarheid claimen. Iedereen heeft wel recht op zijn waarheid. Dat is een mooi gegeven voor je kinderen.
Hoewel ik ook niet op een scheiding aan zou willen sturen, vraag ik mij daarnaast net als jij af of een scheiding jullie probleem zou verlichten. Ik vraag me zelfs af of dat het probleem kan verergeren. Waarom is het in die situatie logisch dat jij de kinderen met jouw standpunten zou mogen opvoeden. Je man heeft daar net zo'n grote stem in. Als je het tijdens het huwelijk niet eens kunt worden over zo'n belangrijk punt, dan kan dat na een scheiding nog meer problemen opleveren. Hoever wil jij gaan om de invloed van je man op de kinderen in te perken? Zou je man jouw invloed dan willen verkleinen?
Wat ik mij afvraag is hoe het kan dat jij juist orthodoxer met het geloof omgaat. Is dat een reactie op hoe je man het is gaan beleven? Wil je steeds meer bewijzen dat je man ongelijk heeft? Heb je steeds meer behoefte aan houvast, omdat je dat bij je man niet meer vindt? En: heb je je wel eens serieus verdiept in of wat je man denkt écht zo verkeerd is?

Annej o.t.

Ja absoluut. Ik weet niet wat ervan over is, ik kan er niet zoveel over vinden.

Kaaskopje- geloofscrisis

'Ik zie het als een proces waarbij je op een gegeven moment tot de conclusie móet komen dat het geloof niet meer bij je past. Dat is geen crisis, dat is een gegeven'

Zoals je al zegt: dat zie jij zo, dat is jouw geloof. Blijkbaar nog geen crisis in gehad

Ik geloof dat een van de mooie dingen van het/een geloof is dat het op verschillende manieren een plaats in je leven kan innemen en jij ook een verschillende manieren het een plaats kan geven. Soms is daar een herverdeling in, wordt eea door elkaar geschud om een nieuw evenwicht te vinden. Dat hoeft toch niet dan gelijk 'klaar' te zijn? Het geloof neemt een nieuwe vorm aan. Maar dat is wel een pittige reis voor de meesten (voor zover ik weet), vandaar crisis...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Krin

Ik was terwijl jij dit schreef met een weldoordachte reactie aan Asha bezig
Ik heb deze wijziging van denken niet als crisis ervaren. Hooguit als een beetje verwarrend en misschien ook een beetje eng om het bekende los te laten. Voor de rest eigenlijk alleen maar als ontdekkingstocht naar waar ik mij goed bij kon voelen. Een positief proces wat mij betreft.

Ely

Ik heb er echt een flinke tijd over gedaan om mijn houding te bepalen. Ik ben er nu uit en dat gaat zeer waarschijnlijk niet meer veranderen.
Een crisis is een acute noodsituatie. Ik denk niet dat de man van Asha van het ene op het andere moment van mening is veranderd. Volgens mij verkeerd hij niet in een crisis, maar heeft hij zijn standpunt langzaam maar zeker bepaald.

Asha

Hoe de toekomst er uit gaat zien voor jullie weet ik niet. Maar hou in gedachten dat je man eenzaam is in zijn weg. Niet alleen de relatie met jou en jullie kinderen verandert. Maar ook die met zijn familie en de sociale contacten die hij nu toe had. Maar bovenal, hij is zijn basiszekerheid kwijt. Compassie is hier op z'n plaats. Vraag hem hoe het met hem gaat.

Eerste reactie

Bedankt voor alle reacties. Ik zal alles nu zorgvuldig door gaan lezen en op iedereen proberen te reageren. De kinderen zijn nu naar dagkamp van de kerk dus ik heb nu de tijd.

Ik kon het onderwerp eerst niet terug vinden maar ik zie dat het is verplaatst. Ik vond dat eigenlijk niet zo logisch omdat het niet echt een inhoudelijke geloofskwestie is maar meer over relaties gaat.

Mieke

Misschien moeten we inderdaad tijdens de vakantie niet al te veel gaan spreken over alles. Misschien is het inderdaad beter om er dan juist minder mee bezig te zijn. Het is alleen altijd zo lastig om de tijd te vinden om echt samen te spreken. Nu het vakantie is gaan de kinderen ook laat naar bed dus er is sowieso minder tijd maar dat laatste zal tijdens de vakantie ook zo zijn. Misschien is het inderdaad beter om een paar weken rust te hebben.

Ijsvogeltje

De reden dat ik 'bang' ben dat de kinderen er wat van meekrijgen is ze dat ze dan moeilijke vragen gaan stellen waarop ik geen eerlijk antwoord kan geven zonder mijn man te kwetsen. Onze oudste is wel op een leeftijd dat hij dingen al goed begrijpt en hij zal dan zijn eigen conclusies trekken. Misschien zal dan bang zijn dat papa verloren is of zo. Kinderen denken vaak nog veel zwart/witter dan volwassenen. Ik denk niet dat de kinderen gelijk van hun geloof zullen vallen hoor. Misschien kan ik de oudste ook wel uitleggen dat papa nu een moeilijke tijd doormaakt. Wat ik alleen niet wil is dat mijn man nu keihard tegen de kinderen gaat zeggen dat alles onzin is. Dat lijkt me heel verwarrend voor ze.

Ze zullen er trouwens wel achter komen want mijn man is van plan om na de zomer niet meer mee naar de kerk te gaan zegt hij nu al een paar weken.

Dat de familie aan mijn kant staat haal ik aan omdat de familie ook uiteraard hier zich mee bemoeit. Dat had van mij niet gehoeven maar mijn man is zelf naar zijn ouders gegaan met allerlei verhalen over zijn jeugd. Zijn ouders waren daardoor erg gekwetst en hebben toen contact met mij gezocht. Samen willen we proberen hem te helpen. Mijn familie houdt zich er buiten verder. Ze geven mij uiteraard morele steun maar ze praten hierover niet met mijn man.

Mijn man heeft uiteraard geen toestemming van zijn ouders nodig om niet naar de kerk te gaan of zo maar zijn ouders en broers en zussen spelen wel een grote rol in ons leven dus zij bemoeien zich er uiteraard ook mee.

Mijn insteek is inderdaad dat ik alles wil houden zoals het is. Misschien inderdaad onrealistisch. Ik hoop dat het meevalt. Ik wil mijn man wel die vrijheid gunnen maar niet ten koste van onze kineren.

Rosa

Mijn geloof is niet zo radicaal veranderd. Ik ben wat strenger geworden. Vroeger zag ik nooit het belang in van veel leefregels en dat belang zie ik nu veel beter. Ik zeg niet dat die regels nodig zijn om een goed Christen te zijn maar ik ben er van overtuigd dat door het volgen van veel regels je een prettiger bestaan hebt.
Ik had er ook niet zoveel moeite mee gehad als mijn man wat liberaler was geworden dan ik zolang de kern maar hetzelfde was gebleven. Zijn verandering is veel radicaler dan die van mij.
Ik vind het normaal dat mensen soms anders over bepaalde zaken gaan denken maar als het zo enorm radicaal anders is dan wordt het voor mij (te?) moeilijk om me daar aan aan te passen. Misschien voor hem trouwens ook wel.

Marieke

Ik ben inderdaad bang dat het niet mogelijk zal zijn om dit langdurig tussen ons te houden. Dat is het natuurlijk al niet omdat de wederzijdse ouders en broers en zussen wel op de hoogte zijn. De kinderen zullen er vast wat van meekrijgen uiteindelijk.

Het advies om contact op te nemen met een buitenstaander die pastorale begeleiding kan bieden is misschien wel een goed idee. Het moet dan inderdaad niet iemand van onze kerk zijn want dat zal mijn man niet willen. Misschien zou hij een min of meer neutrale buitenstaander wel accepteren. Ik zal dat zeker met hem gaan bespreken.

Met hem spreken hierover is vaak moeilijk omdat ik vaak de neiging heb om in de verdediging te schieten. Ik zie wat hij zegt misschien iets te vlug als aanval op mijn geloof. Aan de andere kant zou hij ook zijn best kunnen doen om dingen wat meer respectvol te zeggen. Misschien doet hij dat niet expres. Het is misschien ook een manier voor hem om zich te onderscheiden van zijn omgeving. Hij heeft nu ook echt niet iemand om hierover mee te spreken.

Hier:ongelijk span

ik ben gelovig en mijn man niet. Ook dan kun je respectvol met elkaar omgaan, ook in de opvoeding! Maar dat valt of staat denk ik, met het gegeven of je van elkaar houdt?! Uit liefde heb ik respect voor zijn mening, en hij voor mij. Hij steunt mij in de opvoeding naar de kinderen, die we beide kanten willen laten zien. Sommige mensne geloven wel anderen niet, sommigen gaan geloven en anderen verliezen hun geloof. Dat zien we ook wel om ons heen. Daar kun je over praten.Je kan toch de mening van hun vader aan hun ader over laten? Hij kan het het beste verwoorden, zonder termen als ''belachelijke onzin'' enzo te gebruiken? Jij kan toch de bijbel erbij pakken en laten lezen wat er over staat, je man gelooft niet méér, maar je houdt hoop voor de toekomst?Geef hem nooit op, dat doet God ook niet. Geef hem de ruimte die hij nodig heeft.Benoem de twijfel van hun vader, maak hem niet belachelijk, niemand weet overal n antwoord op toch?! Als je van hem houdt, en hij van jou, dan is scheiden geen optie, ook niet als hij ongelovig is geworden! Dat staat toch in de Bijbel ook!
Liefde, ik denk dat het daar om draait....maar wat zal je verdrietig zijn, je zal het moeilijk hebben, als je niet meer sámen in het geloof bent. Je zal momenten eenzaam zijn. Ik herken dat wel,alleen wist ik waar ik aan begon, mijn man heeft nooit geloofd. Maar God draagt je, je weet niet hoe het verder gaat.
Praktisch gezien kun je afspraken maken: bij ons bidden ik en de kinderen, papa niet. Ik ga altijd naar de kerk, de kinderen soms wel/soms niet. Als ik het wil, en dit ook zeg, dan steunt papa mij hierin. Papa gaat ook mee, met kerst enzo, niet uit geloof,maar uit respect en om mij een plezier te doen. Ik geniet, al weet ik dat het niet uit geloof is, ik bid natuurlijk of hij ook tot geloof mag komen! De kinderen weten ervan, we gaan er in álle openheid mee om. Je kan je kinderen toch niet tot geloof opvoeden, dat doet alleen onze God. Geloof krijg je. Je kan de kinderen t vast in bedekte termen wel uitleggen, sámen met je man?! Dat papa het niet meer zo voelt, ervaart, gelooft of twijfelt. Zoekende is. Zekerheid wil. Mss boos ismop God? Geen zin in de regels heeft, weet ik wat? Jij kan toch eerlijk zijn en ook je kant vertellen? Dat je er verdriet van hebt, maar bidt en hoopt dat papa toch weer bij God wil komen? Kinderen mogen zélf kiezen wat ze daarbij voelen, bij ons. Ze kiezen met hun mening niet voor/tegen papa of mama. Er is geen absoluut gelijk. Niemand praat onzin en niemand mag de ander belachelijk maken.Ik zeg idd eerlijk dat in de Bijbel staat dat als je niet gelooft je verloren gaat, maar zover is het helemaal nog niet, en alleen God kan in zijn hart kijken, tot op het láátste miment van zn leven! Mss dat de laatste sec. hij toch weer bij God uitkomt? En als hij idd verloren gaat, zou je dat veel verdriet geven. Ook dat mogen kinderen weten, maar nogmaals: zover is het helemaal nog niet! Wees hoopvol, geef nooit op!Ik kan me niet voorstellen dat scheiden hier de oplossing is! Wel zal je veel moeten overleggen en ook je verdriet met hém moeten kunnen delen, net als dat hij zijn twijfels gewoon op tafel moeten kunnen leggen. Wat ik al zei, liefde zal de sleutel moeten zijn of dat een succes kan worden, daarbij zal God jullei (jou) hierbij dragen.
Natuurlijk ''bemoeit'' familie zich ermee, iedereen is begaan als iemand gaat twijfelen, of van God afgaat, iedereen wil graag dat hij een kind van God wil blijven. Dat is terecht, maar scheiden, dwingen etc. is iemand de ándere kant op kunnen jagen, liefde en geduld, luisteren waarom hij twijfelt, anders is gaan denken, dát geeft ruimte aan hem. En aan jou.
Ik wens je wijsheid, kracht en zegen toe. Ik zal voor jullie bidden, sterkte!
(sorrie dat ik zo doorratel, maar ik weet dat een huwelijk tussen een ongelovige en gelovige toch heel GOED kan werken, en ik gun je dat zo! ls er maar liefde is!)

Krin

Ik zal dat draadje zeker gaan lezen als ik tijd heb. Ik kan me voorstellen dat dit ook een dillemma is inderdaad.

Ik heb altijd geleefd vanuit de gedachte dat mijn geloof op de eerste plaats staat en dat was voor mijn man ook altijd zo. We wilden samen een leven opbouwen met God daarvan als de basis. Het klinkt heel hard maar als hij toen geen Christen was geweest dan was ik nooit met hem getrouwd. Ik was me er juist best bewust van dat met iemand trouwen van een ander geloof problemen op kon leveren. Natuurlijk ben ik verliefd geworden op hem als persoon maar ik ben alleen met hem getrouwd omdat hij Christen was en omdat ik het idee had dat hij dezelfde wensen had voor zijn leven als ik.

Natuurlijk hoop ik dat hij terug zal keren. Zijn moeder heeft ook tegen me gezegd dat ik bij hem moet blijven zodat ik hem in elk geval zijdelings bij de kerk betrokken kan houden en een weg terug kan zijn. Dat hoop ik ook.

Mooi bellefleur idd liefde

wat mooi gezegd Bellefleur! Ik denk dat hij idd heel eenzaam zal zijn. Hij dreigt alles te verliezen, en kan niet meer bij God terecht in zijn beleving. Het kan zijn dat hij juist meer dan ooit de behoefte heeft om serieus genomen te worden en niet moet worden afgedaan met dat zijn mening fout is...en niet telt.
Dus wederom: liefde is wat jullie allebei nodig hebben/moeten geven om er samen uit te komen?!