Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Miekemieke

Ik heb niet zoveel met het quoten van bijbelteksten zonder enige context. Veel christenen binnen mijn kerk doen het ook maar ik vind dat je de bijbel alleen kan begrijpen als je de context ook meeneemt. De historische context en de theologische context alsmede de grondteksten. Ik kan in elk geval niet zoveel met een losse bijbeltekst.

Kerkgang gaat niet om uiterlijkheden. Als het mijn man alleen daarom zou gaan dan zou ik er minder moeite mee hebben. ik vind gezamelijk naar de kerk gaan en als gemeenschap bijeenkomen heel belangrijk. Soms heb ik geen zin maar elke keer als ik uit de kerk kom dan voel ik me weer helemaal herniewd van energie. Het is zeker niet alleen omdat het zou 'moeten' . Als mij man nu zou zeggen dat hij niet meer naar de kerk zou willen omdat hij daar het geloof niet ervaart zou ik dat wel moeilijk vinden maar veel minder moeilijk dan wat hij nu zegt. Hij zegt namelijk dat hij niet meer in het Christelijke geloof gelooft. Als het alleen maar ging om niet meer meer naar de kerk gaan zou het echt een andere kwestie zijn. Naar de kerk gaan is wel een deel van mijn geloofsbeleving maar het is niet de basis.

Mijn eerste plicht zie ik nog altijd aan God maar ik wil ook zeker ons huwelijk redden. ik hoop dat het samen kan. In elk geval kan ik niet voor mezelf allemaal dingen gaan veranderen alleen maar om mijn man een plezier te doen.

Moeder

Hoewel de kerk vrouwen discrimineert vind ik toch dat je God mag zien als een 'moederfiguur'. Een moederfiguur gaat toch liefdevol om met haar kroost, laat toch vragen toe bij haar kinderen. God zou toch nog liefdevoller omgaan met 'zijn' kroost als een gewone doorsnee ouderfiguur !

Mooi om te lezen hoe jullie daarmee omgaan.

Jij staat dus wel redelijk neutraal in het geloof als je zelf ook voorleest uit de bijbel? Het is natuurlijk wel fijn dat je niet erg anti bent zodat jullie dit compromis hebben kunnen bereiken.

Ik hoop dat wij ook kunnen bereiken dat we ons beiden gehoord voelen. Ik denk dat het voor ons zo lastig is omdat we allebei vrij heftig er in staan. Misschien zoals een roker die nu erg anti is. Daar vergelijk ik mijn man maar mee.Het is mooi als je in alle rust en respect een compromis kan vinden. Voor ons lijkt dat ver weg te zijn.

Annej

Mooi stuk. Je verwoord het inderdaad heel goed. Het voelt inderdaad aan als een soort bedrog en veraad van wie we zijn. Ons hele leven is op een bepaalde manier opgebouwd en daarom is het ook zo ingrijpend. Wat je schrijft geeft me zeker wat om over na te denken. Het zou inderdaad mooi zijn als ik de link zou kunnen vormen tussen hem en de kerk. Het is ook een afscheid van een droom in zekere zin, van hoe ik ons gezin had voorsteld en mijn leven. De realiteit is anders en ik zal een manier moeten vinden om daar mee om te gaan.

Nee je bent geen monster. Waarom zou ik dat denken?

Ik heb door de jaren heen wel meer mensen gesproken die vroeger christelijk waren en wat me opvalt is dat ze soms heel fel zijn inderdaad. Ze hebben het inderdaad over indoctrinatie in hun jeugd. Ik heb dat zelf nooi zo ervaren. Als kind was het geloof voor mij al iets moois en vanzelfsprekends en het is nog steeds iets moois. Mijn ouders waren veel strenger dan ik en meer op de regels maar ik heb dat nooit als zwaar ervaren. Mijn man nu blijkbaar achteraf wel. Hij spreekt nu ook over zaken als indoctrinatie. Ik vind dat zo onzin want er bestaat niet iets als neutraal opvoeden. Je maakt altijd een keuze, ook geen keuze maken is een keuze maken. Maar goed hij heeft het er nu moeite mee.

Mijn kinderen mogen later natuurlijk zelf kiezen. Je kan mensen niet dwingen om te geloven. Dat snap ik ook wel. Ik wil ze alleen wel die basis meegeven. Voor mij is dat net zo vanzelfsprekend als ademhalen. Het geloof is niet alleen maar zwaar, het maakt juist alles licht en zonnig. Zo werkt het althans voor mij en dat wil ik graag op de kinderen overbrengen.

Niet alles gelezen...

Je begeeft je in een wereld waarin je geloof centraal staat. Familie, vrienden, school, vrijwilligerswerk: allemaal hebben ze waarschijnlijk een relatie tot jullie geloof en kerk. Ik zou dat vreselijk beklemmend vinden. Zeker ook voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft zou ik het helemaal niet zo'n gek idee vinden dat je kinderen kennismaken met iemand met een andere inbreng. Zo zorg je er ook voor dat je kinderen leren dat er meer manieren zijn om met geloof of zelfs niet-geloof om te gaan.

Onze ouders zijn katholiek en vinden het soms moeilijk dat wij ons afkeren van het geloof. Wij vinden het belangrijk dat onze kidneren zelf kunnen kiezen. Ook voor hun eigen geloof. Of kiezen om niet te geloven.

Mijn kinderen geef ik mee dat alle geloven eigenlijk op dezelfde principes gebouwd zijn. Met geloven is niets mis. Prima, je mag voor mij zelfs in marsmannetjes geloven. Het is iets persoonlijks waar niemand invloed op kan uitoefenen. Het geeft mensen kracht, troost, hoop, vertrouwen.

Ik geef mijn kinderen wel mee dat wij grote moeite hebben, en steeds meer, met het instituut Kerk. En ik denk dat dat bij je man ook meespeelt. Wat je man voelt begrijp ik daarom heel erg goed. De kerkelijke principes worden veelal uitvergroot en daarbij wordt voorbij gegaan aan die dingen waar het echt om gaat. Als ik het met jouw situatie vergelijkt: de liefde voor je man (die duidelijk voelbaar is) is ondergeschikt aan de regels van de Kerk. In mijn ogen is dat bizar. Zo heeft God of andere grote krachten het nooit bedoeld!

Geloven

Als je zelf niet gelooft of gelovig bent opgevoed is het denk ik moeilijk voor te stellen hoe ingrijpend en hoe vanzelfsprekend het geloof is voor je. Ik ben zelf gelovig opgevoed en voor mij is het nooit een issue geweest of God nou wel of niet bestaat. Dat was (en is) mijn basis. Net zoals ik weet dat de aarde draait. Dat is zo. En ja, ik weet dat hetgeen ik van God ervaar een 'geloof' is, toch voelt het voor mij als werkelijkheid. En dan is het heel moeilijk als je partner die altijd diezelfde werkelijkheid heeft ervaren, dat nu anders gaat zien. Dan kan je zoveel respect hebben als je wilt, maar je eigen waarheid zit zo diep verankerd en ingebakken dat je je zelf niet kunt voorstellen dat het bij anderen niet zo is. Beetje lastig uitleggen wat ik precies bedoel. Wat ik wil zeggen is dat het niet mee zal vallen voor Asha om begrip op te brengen voor haar man, omdat het bij haar zo vanzelfsprekend is. En natuurlijk is het goed om daar af en toe kritisch naar te kijken, maar als het basisgeloof bij haar zo diep zit, kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om te zien dat je man dat niet (meer) gelooft.
Overigens zou ik mijn man hiervoor niet verlaten. Asha, weet je zeker dat de twijfel bij je man 'alleen' om het geloof gaat of is er meer aan de hand in jullie huwelijk? Is het niet een oorzaak zoeken voor iets dat misschien een midlifecrisis is? Ik merk bij mezelf dat als ik niet zo lekker in mijn vel zit, het geloof ook op een lager pitje komt te staan.

Het aantal kerkgangers daalt duidelijk ! En met rede, maar blijkbaar blijft de kerk liever een hand voor de ogen houden. Iets wat ook bij jou merkbaar is. Je bent zo overtuigd en vol van je eigen visie dat je eigenlijk blind blijft voor wat je man wilt zeggen. Je doet alsof je luistert en meegaat in wat er gezegd wordt, maar in feite geef je geen milimeter toe, want enkel jijzelf kan het uist voor hebt. Met die houding breekt de kerk zichzelf af.
Wetenschappers, ze durven veel in vraag stellen, wetenschap is een gevaar voor de kerk want wetenschappers luisteren ook naar de woorden van Darwin,
Ok; jij vind dat sprookje mooi (komt er echt geen angst in voor?) Er bestaat zeker wel een meer neutrale opvoeding als deze indoctrinatie ! Doe die oogkleppen eens eventjes af als je durft, laat het eens niet op angst en verdoemenis rusten. Ik geloof er NIETS van dat jouw kinderen later zelf gaan mogen kiezen, net zoals iedereen zich tegen je man keert. Ik wens je man veeel sterkte toe. Jouw geloof maakt het je man alles behalve licht en zonnig, de liefde voor hem is bij jou van ondergeschikt belang aan de angst voor de duivel, en dat klinkt meer als bliksem dan als zonneschijn....

Devoot

Maar Asha, als het toch zou kunnen dat je man eigenlijk devoter is, waar gaat het je dan eigenlijk om? Dan lijkt het dus niet te gaan om zijn verhouding met het goddelijke maar om het sociale gebeuren van de kerk waartoe jullie behoren eromheen. Religie en een kerk zijn twee aparte dingen. Het lijkt me zinvol voor jullie relatie (en misschien ook voor jouw relatie tot God) als je daar voor je zelf duidelijkheid in krijgt. Ik hoop dat je daar voor open staat maar meen toch ook iets te horen van 'zoals mijn kerkgenootschap religie invult is het goed'. Sorry ik denk echt dat God zo kinderachtig is. En als Hij zo kinderachtig zou zijn dat Hij maar een kergenootschap goedkeurt, dan is het volgens mij God niet maar een stelletje mensen dat hun eigen angsten met de hand op de bijbel op iets heel puurs projecteert.
Dat kan toch niet de essentie van de geloofsbeleving zijn?

Asha

Allereerst: ik zie wel nuance,geen radicaal verschil. Je man gelooft maar wil dit kennelijk niet tot uiting brengen op de manier die jij kent. Met wat ik verder schrijf bedoel ik de overeenkomsten zoeken in jullie geloofsbeleving. Kinderen een eenduidige opvoeding geven ljkt meer succes te hebben dan het kinderen zelf uit te laten zoeken? Het leven is niet zwart wit, ik mis enorm de grijstinten in jouw manier van denken. En verder:volgens mij buurvrouw ( zeer gereformeerd) blijven veel mensen bij de kerk omdat ze anders hun hele sociale leven kwijtraken. En dat zie je nu al gebeuren bij jouw man, want iedereen staat achter jou.

Kerk en sociaal leven - beetje o.t.

niet te ontkennen is dat kerk en sociaal leven met elkaar verweven kunenn zijn, in meer of mindere mate. Sommige kerken verwachten veel betrokkenheid, andere kerkgenootschappen stellen zich vrijblijvender op en hebben een grotere 'rand' van leden die zich minder druk maken op dat gebied. De kerk van vraagstelster is kennelijk van het eerste type en haar man voelt zich daar nu niet meer zo bij thuis.

Dat sociale leven zou ik niet vooral als beklemmend en negatief willen betitelen. Het brengt voor veel mensen iets goeds op het gebied van zingeving en verder kun je bij de (diakonie van de) kerk aankloppen als de nood aan de man is - pas nog meegemaakt dat iemand zonder familie en zelf zeker geen fanatiek kerkganger fantastisch is geholpen bij een verhuizing.

Chippie

Ja, ik hoor wel vaker dat mensen het als beklemmend ervaren als hun leven zich binnen bepaalde kaders afspeelt. Ik heb daar zelf geen last van. Ik ervaar het juist als heel warm en vanzelfsprekend wat Tonny ook al aanhaalt.

Ik snap ook wel dat je ouders er moeite mee hebben dat jullie je afkeren van de kerk. Natuurlijk kan je ook buiten de kerk geloven maar als je zelf bij een kerk zit waar je helemaal voor gaat dan is het natuurlijk pijnlijk als je kinderen zich daar van afkeren.

Ik zie geloof waarschijnlijk minder ruim dan jij want voor mij doen 'regels' er wel degelijk toe. Daar is natuurlijk over te praten maar ik vind tot een gemeenschap behoren en samen het geloof delen heel belangrijk. Daarnaast denk ik dat veel leefregels van het geloof alleen maar positief zijn. Maar goed mijn man denkt daar nu dus ook anders over.

Ppc

Dank je wel voor je reactie. Zo als jij het omschrijft ervaar ik het precies.

Of er meer aan de hand is weet ik niet. Voor mij niet in elk geval. Voor mijn man speelt ook wel mee dat hij nu dus moeite heeft met bepaalde dingen in zijn jeugd. Daar worstelt hij mee. Misschien is er ook wel iets van een midlife crisis bij hoewel hij daar nog wel erg jong voor zou zijn

Ik zal er eens over nadenken wat er nog meer is gebeurd of aan de hand zou kunnen zijn.

Het is vooral in de meer grote 'main stream' kerken dat het aantal leden daalt. Kleine kerken en strengere kerken zijn beter in staat hun leden te behouden.

Hel en verdoemenis heb ik nooit gepreekt of haal ik ook nooit aan tegenover de kinderen. Ik weet niet hoe je daarbij komt.

Jij ziet geloof als een sprookje maar voor mij is het de waarheid. Ik kan dus inderdaad wat dat betreft niet toegeven aan mijn man. Ik kan niet tegen hem zeggen dat zijn visie voor mij prima is want dat is gewoon niet zo. Als ik dat tegen hem zou zeggen zou hij mij ook niet geloven want hij precies hoe ik er over denk. Hij zou het ook niet fijn vinden als ik tegen hem zou liegen.

Ik wil hem echt wel de ruimte geven om zelf alles te onderzoeken maar ik wil niet dat hij hierbij ons gezinsleven betrekt.

Meriam

Ik doe geen uitspraken over het geloof in iemands hart. Ik weet niet hoe diep het geloof van een ander zit. Ik zal daarom ook geen enkele uitspraak doen over mijn mans devotie. Hij zegt echter zelf dat hij steeds minder vast is gaan geloven. Dat neem ik dan maar voor waar aan.

Ik geloof ook niet dat mijn kerkgenootschap het enige juiste is. Ik geloof wel dat het Christendom de waarheid is. Ik denk dat je in elke christelijke kerk wel iets van die waarheid tegen zal komen. Ik vind mijn kerk inderdaad een hele fijne kerk waar ik me goed thuis voel,

Fiorucci

Overeenkomsten zoeken in de geloofsbelevenis is wel een mooie gedachte. Ik ben alleen zo bang dat die er zo weinig zijn. Ik weet het niet. De afgelopen weken hebben we hier weinig over gehad. Ik moet echter wel met hem in gesprek blijven dus het wordt inderdaad tijd dat we daar weer over gaan praten.

Ik vind het toch wel een radicaal verschil als ik geloof dat we door het offer van Christus gered worden en mijn man dat niet meer gelooft. Dat vind ik echt een hele andere visie geven.

Tonny

Dat klopt! Zo ervaar ik het ook. Onze kerk is inderdaad vrij betrokken en er wordt ook wel van de leden verwacht dat ze redelijk actief zijn. Niet iedereen is dat hoor. Er zijn ook mensen die alleen af en toe op zondag een keer komen. Dat is jammer omdat ik dan denk dat ze zich niet helemaal thuisvoelen maar het is wel fijn dat ze toch af en toe terug blijven komen. Kennelijk zijn ze toch ook op zoek naar iets of vinden ze toch iets van waarde in de kerk.

Gesprek

Ik ga vanavond met mijn man praten als we tijd hebben. Ik zal voorstellen dat we tijdens de vakantie wat serieuze gesprekken gaan voeren. Ik ga voorstellen dat hij met mij in gesprek blijft over zijn ideeen.

Plezier maken in de vakantie

Is het wel goed om serieuze gesprekken te gaan voeren tijdens de vakantie?
Ga fijn vakantie houden, ga samen met man en de kinderen genieten van al het moois dat er op aarde is. Lekker licht en luchtig, juist dan kunnen jullie samen als gezin de verbondenheid voelen. Laat het los tijdens de vakantie! Laat jouw geloof geen splijtzwam zijn, in ieder geval niet tijdens de vakantie.

Asha

"Ik wil hem echt wel de ruimte geven om zelf alles te onderzoeken maar ik wil niet dat hij hierbij ons gezinsleven betrekt."
Het is ook zijn gezin. Ik denk dat je niet van hem kan eisen dat het gezin er niets van merkt. Daarmee doe je hem - en zijn zoektocht, of hoe je het ook wilt noemen - tekort.
Maar waarom ben je er zo bang voor dat de kinderen hier iets van mee krijgen? Het valt mij op dat je aan de ene kant zegt dat jullie kinderen 'natuurlijk zelf mogen kiezen', maar aan de andere kant aangeeft dat de kinderen alleen maar jouw waarheid mogen horen. Waarom niet wat meer vertrouwen?
In jouw berichten lees ik een aantal keren dat de families aan jouw kant staan. Hoewel ik mij daar zeker iets bij kan voorstellen, vind ik het erg bijzonder dat je dit noemt. Hoezo 'staan ze aan jouw kant'? Wat hebben zij hiermee te maken? En bovendien: hoezo partij kiezen? Jouw man is een volwassen vent, die geen toestemming van zijn familie nodig heeft om al dan niet te geloven. Hij heeft wel met jou te maken, jullie zijn nu eenmaal getrouwd. Nu jullie inmiddels verschillend in het leven staan, komt jullie relatie onder druk te staan. Daar moeten jullie samen uit zien te komen. Dat is geen kwestie van 'de familie vindt dat ik gelijk heb'. Er is geen gelijk. Jullie hebben beiden gelijk. Ja echt Asha, je man heeft ook gelijk. Zijn gelijk namelijk. Aan jullie de uitdaging om met respect en liefde toch een gezin in stand te houden, waarin jullie je beiden prettig voelen.
Als jouw insteek is dat alles moet blijven zoals het was, dat hij best mag twijfelen, maar dat anderen daar niets van mogen merken, dan denk ik dat je net zo goed direct de echtscheiding kunt gaan aanvragen. Dat gaat niet gebeuren.
Je gaat je man niet veranderen. Het enige dat je kunt veranderen is de manier waarop jij hier mee omgaat.

Verandering

Met oprechte verbazing het hele draadje gelezen. Wat ik me afvraag Asha, je schrijft dat jij en je man beiden zijn veranderd ten opzichte van het geloof. Waarom is jouw verandering beter? Ik snap hier echt helemaal niets van.

Rosa van der Zanden

Tonny ot

Ik wil het sociale leven binnen de kerk echt niet vooral negatief betitelen. Maar de eneorme sociale cohesie heeft echt keerzijdes soms, weet ik van mijn buurvrouw,want doe maar eens iets wat not done is, dan merk je de gevolgen wel degelijk.

Crisis

Naast alle goede dingen die er al gezegd zijn, denk ik dat er in een huwelijk nooit één van de huwelijkspartners een crisis kan beleven, zonder dat het een flinke impact op het gezin heeft. Dit is voor een geloofscrisis niet anders. Je man worstelt al een tijdje met zijn geloof en ik heb de indruk dat hij jou daarin niet heeft meegenomen. En nu "ineens" in jouw beleving wordt je met grote veranderingen geconfronteerd. Door zijn crisis wordt er ook flink aan jouw overtuigingen gemorreld. Scheiden is voor jou geen optie en je hebt er ook een heel realistische kijk op; het lost het probleem niet op, maar zal het alleen maar ingewikkelder maken.
De beste tip is om hulp te zoeken bij een pastoraal werker in wie jullie beiden vertrouwen hebben. Maar het zal ook enorm helpen als jij voor jezelf kunt accepteren dat de situatie is veranderd en dat jij ook zal moeten veranderen. En dat is niet makkelijk omdat er nu wordt gemorreld aan je diepste overtuigingen. Dit is eng en bedreigend, maar voor jullie allemaal (ook voor de kinderen) een enorme kans om te groeien als mens en in je geloof. Voor je kinderen (ook als ze niet alle details meekrijgen) kan dit een mooie levensles zijn hoe je met elkaar een crisis tot een goed einde kan brengen en zelfs naar elkaar toe kunt groeien. Maar daar ben je nog lang niet en op dit moment lijkt je leven met haar zekerheden op zijn kop te staan.
Ik weet niet tot welke kerk je behoort en als heiden heb ik daar ook niet veel verstand van, maar ik kan mij voorstellen dat je als gelovige ook groeit in je geloof en dat dit rijper wordt. Ik kan mij voorstellen dat je je geloof anders beleeft als een 25 jarige (als je ongeveer een partner kiest) als een 45 jarige (met puber-kinderen) of 75 jarige. Bij de één zal dit een proces van gestage verandering zijn en bij de ander zal er "ineens" een geloofscrisis zijn. Of zeg ik nu iets heel geks? Er zijn binnen de kerk (niet perse binnen jouw eigen kerk) vast mensen die dergelijke processen kunnen begeleiden. Zoek contact met een dergelijk persoon en probeer dit als een episode in jullie huwelijk te zien, vertrouw op een goede uitkomst (ook al zie je nu niet hoe). Stel je open voor het proces waar je man nu inzit, dat is moeilijk voor jou, maar vraag hem ook jou te betrekken in zijn veranderingen en onzekerheden (misschien ook eng voor hem). En ga hiermee samen (met hulp) aan de slag, voordat de buitenwereld betrokken wordt met hun overtuigingen en oordelen.

Tja

Er liep hier laatst een draadje met de vraag of je als politiek correct persoon een relatie zou aangaan met een overtuigd PVV'er. De meeste reacties kwamen erop neer dat bij groot verschil in politiek inzicht er ook een verschil in moreel kompas komt kijken, en dat die verschillen een relatie moeilijk zouden maken.
Jij hebt iets dergelijks nu in de praktijk aan de hand. Je man deelt niet (meer) wat in jouw kijk op het leven en de wereld essentieel is. Zoals jij het beschrijft doe je vrijwel niets zonder God, kerk en familie in je achterhoofd, en hij wil weten hoe de wereld er zonder die bril uitziet. Dan moet jullie liefde van goeden huize komen willen jullie daarbij niet in conflict komen.
Ik begrijp jouw man wel. Als je zoals jullie in zo'n hechte gemeenschap van gelijkdenkenden bent opgegroeid, kun je je een keer gaan afvragen wat je zelf denkt en wilt en wat een geconditioneerde reflex is. Ik vind het moedig van hem dat hij die geborgenheid en vanzelfsprekendheid wil achterlaten om te zien waar hij zelf staat. Je weet het niet, misschien besluit hij ooit om uit zichzelf weer terug te komen.
Jouw angst begrijp ik ook, zij het andersom. Als mijn man in een jaar tijd zou uitgroeien tot devoot christen, met alle overtuigingen, regels en gewoontes die daar bijhoren, zou ik ook niet weten waar ik het zoeken moest. Ik zou zeker op hem inpraten, denk ik, ik zou willen weten waar het vandaan komt, hoe hij mij in dat nieuwe wereldbeeld wil passen. En dan moet ik bepalen of ik dat wil.
Uiteindelijk zijn jullie met elkaar getrouwd als mensen, niet als christenen. Jij zal nu wel zeggen dat je eerst een christen bent, maar voor hem ben je echt in de eerste plaats een mens. Behandel hem ook zo, als de man op wie je verliefd werd in plaats van als afvallige christen. Daar kunnen jullie elkaar nog werkelijk 'ontmoeten'.
Dat draadje vind je hier: http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?actueel=0&archief=1&thread=174076&forum=28&post=2863603

Krin, ander verhaal

Een relatie beginnen met iemand met een andere politieke overtuiging is van een heel andere orde dan het probleem van Asha. Asha is al getrouwd en heeft kinderen en haar man groeit een andere kant uit. Een scheiding lost haar probleem maar niet op, want nog steeds zal haar man de vader van haar kinderen blijven. Haar droom van samen de kinderen opvoeden in de geloofsovertuiging van haar jeugd is aan stukken.
Daarnaast is een politieke voorkeur voor mij van een geheel andere orde dan een levensovertuiging waarin je bent op gegroeid en die vergroeit is met iedere stap die je in je leven hebt gezet.

Compliment (beetje ot)

Hallo Asha,

Ik wil je even complimenteren op de wijze waarop je op iedereen reageert. Je neemt echt de tijd om op iedereen te reageren. Petje af voor jou.

Ondanks dat ik zelf niet gelovig ben en mijn man ook niet kan ik me heel goed voorstellen dat jij grote moeite hebt met het proces wat je man nu doormaakt. Het is ook wel een verschil als je vanaf het begin al weet waar een ieder staat dan dat je zoals jou bent getrouwd met allebei dezelfde geloofsovertuiging. Het klinkt in de theorie allemaal heel mooi om wat ruimdenkender te zijn etc. maar in de praktijk lijkt me dit toch een stuk anders. Vooral als je in de situatie zoals jou nu zit. Daat komt ook een hoop emoties bij te kijken. Op zich is er niks mis mee om in een gemeenschap te leven waarin jij nu zit. En als je je er goed bij voelt waarom dit dan doorbreken. Ook voor je kinderen. Het is heel makkelijk om de keuze aan je kinderen over te laten wat geloven betreft maar zo werkt het vaak niet in de praktijk. Iedereen maakt keuze voor zijn kinderen. Jij ook. Ik hoop i.i.g. dat het je lukt om je man de ruimte te geven die hij nodig heeft zonder jezelf te verlochenen. Want jij bent er natuurlijk ook en je man kan niet van jou verwachten dat jij dit alles niet zo voelt. Begrip over en weer is heel belangrijk maar ook hier geldt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid en ik zou idd. ook de vakantie gebruiken om alles even los te laten en lekker te genieten van elkaar en de kinderen. Wie weet wat dat jullie brengt. Serieuze gesprekken komen er vast nog genoeg.

Sorry

voor al mijn typfouten

Natuurlijk, marieke

Het is van een andere orde. Ik dacht eraan omdat daar de meeste mensen vonden dat het niet samen kon gaan. Als dat al voor politiek geldt, geldt het hier nog meer.
Uit Asha's berichten klinkt voor mijn gevoel door dat ze haar man moeilijk kan respecteren zonder zijn geloof.
En een scheiding lost dit probleem niet op, nee.