Dochter, logopedie. Wat moet je ermee??
Dit verhaal zal ongetwijfeld in het verkeerde forumonderdeel staan, zo ja: excuus
Onze dochter, 4,5 jaar, heeft een kleine "historie" waar derden meer moeite mee hebben dan ik.
Destijds op de kinderopvang dachten ze dat ze doof was, later autistisch en weet ik wat niet meer.
Reden: kind speelde niet, observeerde alleen maar en meer van dat soort zaken wat blijkbaar niet echt normaal is.
Ik lig er gelukkig niet wakker van, ook nooit gedaan!
Afijn, praten deed ze ook niet...ze kan het wel en praat thuis ook veel, alleen (nog steeds) in een ellendig snel tempo waardoor ze vrijwel onverstaanbaar is. Op school en bij anderen praat ze weinig tot niet.
Om die reden is, "dankzij" o.a. consultatiebureau, een jaar of 1,5 terug al besloten: logopedie.
(In alle eerlijkheid: ik zie dit soort dingen dus niet zitten.
Sowieso al die "hulpverlening", er zullen echt wel een paar goeien bij zitten, maar mijn ervaring is dat 99% zakkenvullers zijn met matige kennis. Mijn vrouw daarentegen is wel gevoelig voor zulke lui.)
Afijn, logopedie.
We zijn nu ca. 1.5 jaar verder, ik ben een paar keer mee geweest en het was dramatisch en absoluut niet wat ik er van verwachtte.
Zit daar een dame, vijftiger, elke keer een spelletje te spelen met zo'n kind. Geen idee wat dat met logopedie te maken heeft, maar goed.
Feit is dat die logopedist om de zoveel tijd weer met iets nieuws op de proppen komt.
Meest recent: logisch beredeneren kan dochter niet.
Maar we hebben ook al diverse soortgelijke mogelijke(!) "problemen" mogen aanhoren, selectief mutisme was er ook één van.
Het doet mij sterk denken aan: verzin om de zoveel tijd maar weer iets om de continuiteit van de handel te waarborgen
Daarnaast: wat heeft "logisch beredeneren" met logopedie te maken??
We zitten bij zo'n figuur omdat dochterlief destijds niet sprak.
Inzake het logisch beredeneren: er was een A4 met een paar afbeeldingen, w.o. een eend op een fiets. De vraag: wat klopt er niet.
Mijn visie: áls logopedie al iets met "logisch beredeneren" zou moeten doen...het kind is 4, op tv zie je bijv. eenden (Donald Duck e.a.) die praten, autorijden, met een hengeltje vissen, op een vliegend tapijt rondvliegen etc.
Auto's die praten, zelfstandig rijden, handen hebben...mensen die vliegen.
En dan moet een eend op een fiets niet kunnen?!?!?
Oke, wij als volwassenen snappen dat, een kind van 4...die leeft nog in een iets andere wereld.
Of zie ik dat verkeerd??
(mijn vrouw blijft er overigens bij dat logopedie wel effect heeft, ze praat nu wel beter etc. etc.
Ik heb zoiets: logopedie helpt geen moer, dat kind is nu ca. 1.5 jaar verder én dus ook ca. 1,5 jaar ouder...bij het ouder worden wordt de spraak vanzelfsprekend beter, de woordenschat groter etc.
Logopedie van 1 x p/w een half uur zet m.i. geen zoden aan de dijk, zeker niet als ze domweg spelletjes doen. (laatst was ik weer mee naar logopedie, weer spelletje, na 15 minuten ging dochter met arm voor de ogen zitten, kwam geen woord uit en ze deed niets. Dit duurde zo'n 10 minuten. Logopedist vroeg nog 2 x of ze door wilde spelen...geen reactie en logopedist ging ook maar met de armen over elkaar zitten. 10 minuten niks doen. Sja, tijd was toen voorbij, tot ziens en tot volgende week. )
Kortom: wat moet je er nou mee...
logopedie, ja of nee
Zinvol? Zinloos?
/edit: aldus de logopedist is de woordenschat goed, niet slecht, niet bovengemiddeld...
Bijzonder, dit gezien ze bij de logopedist weinig praat. De woordenschat is het probleem in elk geval niet.
Poezenmeisje schreef op 02-04-2023 om 09:22:
Heb je wel eens gehoord van "selectief mutisme"?Hier wel logopedie gehad omdat dochter "te hoog ademhaalde" en daardoor stotterde op de eindklank -ank -ank. Een zanglerares hoorde dit direct bij de buurtbbq. Toen was ze 14 jaar. Tot die tijd dachten we dat haar hoofd te snel ging voor de mond.
Het observerende gedrag dat je in de openingspost beschrijft, herken ik wel. De meeste juffen zagen dat als "jong in gedrag".
Eén invaljuf signaleerde dit als dat onze dochter zich de hele tijd afvroeg "wat doe ik hier in vredesnaam en wat is de bedoeling hiervan?"De zoektocht kan lastig zijn, maar als er met deze logopedist geen klik is, kun je een andere zoeken. Of contact opnemen met een gediplomeerd zangdocent. Een andere invalshoek kan verrassen.
Inzake een andere invalshoek: daar ben ik 't wel mee eens, alleen welke invalshoek.
Zanglerares kan inderdaad helpen, maar ik krijg toch sterk het idee dat, zoals u aangaf, het hoofd te snel ging voor de mond.
Dat probleem had ik vroeger nml zelf ook wel.
Even simpel gezegd: bij mij in de kop gaat het, tot op de dag van vandaag, ook 24/7 en met 180 km/pu door.
Nu kan ik, na al die jaren 
, wel vrij rustig praten.
Maar ik denk dat het ook bij haar in het hoofd 180 per uur gaat en daarmee ook snel praat en niet echt uit haar woorden komt.
Dáár kan een logopedist volgens mij ook weinig aan veranderen
Henricus schreef op 02-04-2023 om 11:06:
[..]
Inzake een andere invalshoek: daar ben ik 't wel mee eens, alleen welke invalshoek.
Zanglerares kan inderdaad helpen, maar ik krijg toch sterk het idee dat, zoals u aangaf, het hoofd te snel ging voor de mond.
Dat probleem had ik vroeger nml zelf ook wel.
Even simpel gezegd: bij mij in de kop gaat het, tot op de dag van vandaag, ook 24/7 en met 180 km/pu door.
Nu kan ik, na al die jaren
Maar ik denk dat het ook bij haar in het hoofd 180 per uur gaat en daarmee ook snel praat en niet echt uit haar woorden komt.
Dáár kan een logopedist volgens mij ook weinig aan veranderen
Je gunt het je dochter toch wel om dat jaren eerder dan jij te kunnen? Daar is die logopedie goed voor.
Henricus schreef op 02-04-2023 om 11:06:
[..]
Inzake een andere invalshoek: daar ben ik 't wel mee eens, alleen welke invalshoek.
Zanglerares kan inderdaad helpen, maar ik krijg toch sterk het idee dat, zoals u aangaf, het hoofd te snel ging voor de mond.
Dat probleem had ik vroeger nml zelf ook wel.
Even simpel gezegd: bij mij in de kop gaat het, tot op de dag van vandaag, ook 24/7 en met 180 km/pu door.
Nu kan ik, na al die jaren
Maar ik denk dat het ook bij haar in het hoofd 180 per uur gaat en daarmee ook snel praat en niet echt uit haar woorden komt.
Dáár kan een logopedist volgens mij ook weinig aan veranderen
Aan het snel denken niet maar wel aan hoe het eruit komt. Dat is gewoon aan te leren. Maar jij zet jezelf als standaard neer voor je dochter. Je dochter is jou niet. Je dochter is zichzelf niet als ze in een andere situatie is dan thuis. Daar is die hulp voor. We hebben nu eenmaal taal als communicatiemiddel dus behoorlijk essentieel dat dat goed gaat. Als mensen steeds aan je moeten vragen “wat zeg je” word je daar heel onzeker van. Het is fijn dat je haar neemt zoals ze is, anderen doen dat vaak niet. Dus een beetje conformisme is wel op zijn plaats.
Mija schreef op 02-04-2023 om 11:05:
Het is geen wedstrijd met de wereld en al helemaal niet met je partner. Jouw probleemanalyse moet je met een loep zoeken tussen de tirades over professionals en die analyse is: er is niks aan de hand. Je partner denkt daar kennelijk anders over. Weet je waarom zij daar anders over denkt? Je kind praat voor de buitenwereld onverstaanbaar, wat natuurlijk gewoon een heel groot probleem is als dat niet verbetert. Maar jij denkt dat dit vanzelf zal verbeteren en dus geen probleem is. Op basis waarvan denk je dat?
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar spelen. Je ‘niks aan de hand’-houding maakt dat je geen serieuze gesprekspartner bent voor je partner die zich wel zorgen maakt. Daardoor komen je overwegingen over wel of niet bij deze logopedist blijven helemaal niet meer over. Ik zou dus eerst het gesprek met je partner voeren en dan grote interesse tonen in wat ZIJ ziet en denkt en je eigen ideeën vooralsnog helemaal voor je houden. Weersta de verleiding om los te gaan op de ondeskundigheid in de wereld en focus helemaal op de zorgen en de gedachten van je vrouw. Zeg geen ‘Ja maar’ en ga haar niet uitleggen ‘hoe het wel zit’. Stel je ten doel er helemaal achter te komen hoe het probleem volgens je partner in elkaar zit en wat er volgens haar allemaal mee samenhangt. Als je dat gedaan hebt zonder haar de hele tijd te vertellen dat ze het verkeerd ziet, kom dan nog eens terug hier en dan kunnen we zien wat de volgende stap kan zijn.
Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat je vrouw gelijk heeft en jij niet. Maar om samen een koers uit te stippelen, moet je bereid zijn om de zorgen van de ander te leren kennen en ze serieus te nemen. Ik zie dat bij jou nu niet. Je weet het zelf allemaal beter. Maar zelfs als dat zo zou zijn, werkt dat niet als je met z’n tweeën een gezamenlijk pad moet lopen met je kind.
Het is voor mij écht geen wedstrijd, met niemand.
"Maar jij denkt dat dit vanzelf zal verbeteren en dus geen probleem is. Op basis waarvan denk je dat?"
Kom ik toch even terug op wat ik eerder aangaf: waarom wordt er niet eerst gekeken naar de ouders. Het kind is een product van beiden, er zal ook echt wel wat van beide ouders in zitten.
Dat gezegd hebbende: ik was vroeger ook een snelle, maar ook vrij late prater.
Het is gebleken dat dat bij ons in de familie wel een dingetjeis/was. Trage starters dus.
Zo was een oom van mij ook een late prater, uiteindelijk niet de minste docent Nederlands voor o.a. diverse ambassade's wereldwijd geworden
Op basis van onze familie, bijhorende euvels én hoe iedereen terecht is gekomen voorzie ik weinig tot geen problemen.
Mijn vrouw daarentegen, aardige vrouw hoor maar ze is op dat vlak het tegenovergestelde van mij.
We willen beiden het beste voor de kinderen, alleen onze visie daarop verschilt nogal.
Een voorbeeldje: onze zoon, 1 jaar, blijkt redelijk doof te zijn aan 1 oor. (onder de 60 db hoort ie niet.)
Ik lig er niet wakker van, ik weet het en houd er wat rekening mee als je tegen hem praat.
Mijn vrouw schoot redelijk in de paniekmodus, dit nog wat verergerd door die lui van dat testcentrum. Daar kwamen ze gelijk met allemaal potentiele problemen waar hij in de toekomst tegenaan zou lopen enz.
Kijk, ik weet dondersgoed dat als je van de ene op de andere dag je gehoor verliest, een arm moet missen of wat dan ook, dat dan je leven op de kop staat en het bijzonder veel aanpassingsvermogen vergt!
Maar als je ermee geboren bent...dan weet je niet beter, je leert er mee leven.
Dat kind weet niet beter, dit in tegenstelling tot het abrupte verlies van gehoor of anderzijds.
Mijn vrouw trekt eerder naar de verhalen van dat testcentrum, ziet de potentiele problemen en creëert nu al problemen die er (nog) niet zijn en wellicht nooit zullen komen.
Zo ook met dochterlief.
Er wordt tal van onzin verkondigt (selectief mutisme, autisme etc.) en mijn vrouw neemt veel daarvan aan, soms neemt ze er ook weer afstand van als blijkt dat het nergens op slaat.
Ik filter de onzin er wel uit, zij blijft er lang in hangen.
Net als die hulpverlening dame met de dikke Audi V8: ik luister aandachtig (ja echt) en ik hoor alleen maar nietszeggende onzin. Mijn vrouw was wél onder de indruk van haar. (daarom praatte die dame ook niet tegen mij, ze wist dat ze niks met mij kon bereiken)
Niks ten nadele van haar, maar ze is van het type vrouw die 2 maand voor de vakantie al in de stress zit om wat ze moet meenemen. Wellicht zegt dit iets over het karakter
En dan is het lastig om samen tot een compromis te komen.
Let wel: ik houd niemand tegen.
Als mijn vrouw naar logopedie wil, prima.
Als ze ergens anders heen wil: prima, ik houd haar niet tegen.
Als zij zich er goed bij voelt en van mening is dat het helpt: het zij zo.
Of ik er achter sta is een tweede.
Ik vind het tot zover allemaal zonde van de tijd, het geld en de energie.
Henricus schreef op 02-04-2023 om 11:06:
[..]
Inzake een andere invalshoek: daar ben ik 't wel mee eens, alleen welke invalshoek.
Zanglerares kan inderdaad helpen, maar ik krijg toch sterk het idee dat, zoals u aangaf, het hoofd te snel ging voor de mond.
Dat probleem had ik vroeger nml zelf ook wel.
Even simpel gezegd: bij mij in de kop gaat het, tot op de dag van vandaag, ook 24/7 en met 180 km/pu door.
Nu kan ik, na al die jaren
Maar ik denk dat het ook bij haar in het hoofd 180 per uur gaat en daarmee ook snel praat en niet echt uit haar woorden komt.
Dáár kan een logopedist volgens mij ook weinig aan veranderen
Oooh, het raakt een persoonlijke snaar bij jezelf. Eigenlijk zit je jezelf te verdedigen, dat je goed bent zoals je bent en dat het vanzelf goedkomt. En dat het ‘normaal’ is want ‘zo ben jij ook’. Echter: het kan best zijn dat de binnenkant van jouw hoofd niet het gemiddelde is en daar is niks mis mee. Het is alleen anders. En dat is nu gesignaleerd. En er is toch niets op tegen als jouw kind zich gesteund voelt in de problemen die ze ervaart. Dan kun jij haar steunen in het aanvaarden van hoe ze is, namelijk net iets anders dan anderen. Dat lijkt mij een prima rol voor jou als vader.
Man, man, man, ik wordt moe als ik je lees. En zoals eerder gezegd, ik herken dit precies zo van mijn familielid. Gelukkig wordt hij nu iets milder, hij nadert de 60...
Jij bent steeds aan het vechten tegen de wereld, maar eigenlijk tegen jezelf. Je grote onzekerheid ben je aan het overschreeuwen. Natuurlijk weet ik dat je niets van mij aanneemt, van niemand eigenlijk. Je voelt je superieur aan de wereld, slechts een enkeling krijgt je respect.
Ik weet zo wel hoe je relatie is want ook dat is herkenbaar. Jij bent iemand die alles denkt te weten, veel mensen zul je afschrikken met je meningen en gedrag, maar dat boeit je niet.
Wat denk je te krijgen met dit topic?
Henricus schreef op 02-04-2023 om 10:08:
Ik ben van mening dat e.e.a. zelf zal bijtrekken. Daar zit ik eigenlijk helemaal niet over in.
Just my two cents: stel nu even dat het NIET bij zal trekken. Dus stel dat ze -- zeg -- 12 jaar is en dat ze dan nog steeds heel erg is achtergebleven in haar ontwikkeling. Je zult misschien zeggen: dan handelen we op dat moment en niet nu. Maar het zou zomaar kunnen zijn dat het DAN een hele tour wordt om de achterstand nog in te lopen.
Leeft er bij jou niet ergens een gevoel dat "iets is beter dan niets" ? Een soort van: maar dan hebben we als ouders wel gedaan wat we konden doen.
Ergens voel ik met TO mee: we leven in een tijd waarin iedereen bijna perfect moet zijn en zo niet dan 'fixen' we dat. Ergens vind ik dat soms ook overdreven, maar 30 jaar geleden werden zulke kinderen vooral aan hun lot overgelaten want "dat trekt wel bij". En in 99% van de gevallen trekt het NIET bij of voelen ze op hun 30ste dat er in hun jeugd wel het nodige is misgegaan.
Mijn advies: leg je er bij neer. Baadt het niet, schaden doet het zeker niet. Ga vooral op 1 lijn met je vrouw staan. Je huidige stellingname (het is onzin, maar vooruit dan maar) doet op langere termijn meer schade dan je lief is. Op relatie-gebied en op je dochter.
Ik kom even terug op het slechtere gehoor van je zoontje. Ik heb zelf een aangeboren afwijking. Voor mijn ouders was dat schrikken en ze zullen zich zeker zorgen om de toekomst gemaakt hebben. Zij hebben vooral gedacht in oplossingen voor problemen.
Jij houdt rekening met het slechtere gehoor van je zoontje, maar mensen die dat niet weten, kunnen daar geen rekening mee houden. Dat kan lastig voor zoon worden, dus goed om daarop voorbereid te zijn en in oplossingen te denken en te monitoren hoe zijn gehoord ontwikkeld. Dat is niet iets dat vanzelf goed komt. Klasgenootje van dochter heeft ook gehoorprobleem en zij heeft een vaste plek in de klas.
Henricus schreef op 02-04-2023 om 10:26:
[..]
Is het "zeuren" of is het gewoon realiteit?? Wees eerlijk: er lopen ontiegelijk veel prutsers rond. De meeste mensen accepteren een titel/diploma en gaan er van uit dat het goed is en kijken niet verder. De mens wil belazerd worden, ook een feit.
Als je even kritisch kijkt dan zijn er weinigen die goed werk leveren.
Ah, dus jij verwacht je kind af te leveren bij een hulpverlener die vervolgens een probleem even 'fikst' en dan is het klaar. Tja, zo werkt dat in de hulpverlening aan kinderen dus niet. Als je zo lineair beredeneert dan zijn er inderdaad veel prutsers.
De meeste verandering gaat via de ouders, omdat die thuis bv oefeningen doen en hun eigen gedrag afstemmen op de behoefte van hun kind. Ouders die echter hier niet in mee willen/kunnen (en daar kunnen 1001 redenen voor zijn, in mijn geval probeer ik juist daar meer zicht op te krijgen), vragen tegelijkertijd iets van hun kind+hulpverlener wat ze zelf niet kunnen opbrengen. Beste wat de hulpverlener kan doen is die weerstand bespreken, maar soms durft de hulpverlener dat niet wegens allerlei redenen. Hier laat ik het even bij.
En hulpverleners zakkenvullers, daar kan ik alleen maar heel hard om lachen. De meesten krijgen gewoon betaald vanuit loondienst en dat is geen vetpot. En wachtlijsten zijn zo ongelooflijk enorm, geloof mij, als het niet echt nodig is, worden dossiers het liefst zsm gesloten. Aan werk geen gebrek.
Ik herken je redenering van een bekende. Het enige wat werkt is dit soort dingen bij je vrouw te laten. Gewoon niet mee bemoeien.
Af en toe kan je je schouders ophalen of met je ogen draaien, maar laat het daar bij.
Geen discussie aangaan met je vrouw, want je zal het daar vast niet over eens worden en je plaatst je vrouw in een onmogelijke positie.
Hulpverlening voor je kinderen is niet jouw sterkste kant. Als jouw vrouw daar wel goed in is, laat haar het dan lekker regelen. Zo zijn er ook vast dingen waar jij beter in bent.
Niet de beste oplossing, wel de minst slechte.
wel zielig, twee kinderen met communicatieve problemen en vader vindt alles maar onzin.
@Henricus, ik heb niet alles gelezen, maar hierboven schrijf je:
‘Ik vind het tot zover allemaal zonde van de tijd, het geld en de energie.’ Dat verbaast mij; deze logopedische hulp wordt toch vergoed daar er sprake is van een ‘medische hulpverlening in belang van ontwikkeling kind.
Ik heb ook jaren energie gestoken in de begeleiding van de kinderen en het samen oefenen van de huiswerkopdrachten van de logopedisten. Ik wist dat als ik dat niet deed, de kinderen in hun ontwikkeling geremd werden door gebrek aan training. De trainingen lieten ook progressie zien.
Ik had ook een goed gevoel bij de beide logopedisten; ze waren motiverend, luisterend en gaven goede opdrachten mee. Als jij niet dat gevoel hebt, kan je overwegen van logopedist te veranderen.
M Kinderen die te snel praten, leren bij de logopedist hun ademhaling af te stemmen op hun manier van praten. Of eigenlijk andersom; snelheid praten afstemmen op rustige ademhaling. Dat vergt wat tijd om iets dat erin geslopen is, te vervormen. Maar je dochter heeft daarin begeleiding nodig. Kunnen jullie, de ouders, haar in de ademhaling/ praten sturen? Zijn jullie op de hoogte van goede ademhalingstechnieken al dan niet in combinatie met zangtechnieken waardoor je dochter eerder leert rustiger te praten zodat mensen haar beter kunnen verstaan? Lijkt mij toch een activiteit die je beter kan neerleggen bij iemand die hierin gespecialiseerd is dan afwachten tot dit uit zichzelf verbetert.
Als er geen klik of vertrouwen is dan houdt het op. Maar jij bagatelliseert de problemen van je kinderen en de zorg die je vrouw heeft. Je komt wat betweterig, nonchalant, woke over; veel commentaar op alles maar een weinig doortastend. Ik zeg niet dat je zo bent, maar zo komt het over. Weglaten door het belachelijk te maken, alles op geld en prutsers gooien en daarnaast een ongezonde, onrealistische achterdocht naar alles wat het goed lijkt te hebben.
Iets in jouzelf zorgt voor obstakels.
Zet jezelf niet op die manier voor je kinderen neer, dan houd je ze tegen in hun ontwikkeling.
Ik heb in de familie 2 slechthorende mensen. Die lopen op elke leeftijd tegen allerlei problemen aan die jij nu niet ziet.
Dat is energievretend, uitputtend en een handicap op allerlei gebied.
Je kunt het niet menen dat doordat jij wat harder praat er geen probleem is.
De wereld past zich niet aan, je moet zorgen dat allebei de kinderen naar vermogen meekunnen en ze daardoor zo jong mogelijk bieden wat ze nodig hebben.
Therapie bij kinderen gaat meestal in spelvorm.
Bij mijn kinderen ook en dan elke keer het huiswerk thuis oefenen. Zo erg is dat toch allemaal niet? Ze blijven je schatjes, maar ze hebben recht op hulp en zo te horen hebben ze dat allebei nodig.
Je klinkt als mijn vader. Die is ook nogal kritisch en weinig positief over allerhande vormen van hulpverlening en van mening dat die mensen vooral zichzelf aan het werk willen houden.
Het is mooi dat je dochter mag zijn wie ze is van jou, maar dat betekent niet dat ze geen problemen heeft. Als een kind thuis wel praat, maar elders niet en niet verstaanbaar is, dan heeft het kind sociaal gezien een probleem. In het spelen met andere kinderen (niet spelen is ook gewoon opvallend gedrag voor kinderen), in de ontwikkeling want kinderen leren door te spelen, in de communicatie met de juf op school, bijvoorbeeld aan kunnen geven dat ze iets niet snapt of wil vragen of ze x of y mag doen.
Als je hoofd 180km/uur gaat heb je waarschijnlijk veel te vertellen, maar als je dat niet uitgesproken krijgt, is dat erg lastig en frustrerend. Niet in de laatste plaats voor haarzelf. Daar hulp bij vragen is niet zo gek. Therapie op die leeftijd gaat bijna altijd spelenderwijs, omdat dat aansluit bij de belevingswereld van kinderen en hen gemotiveerd houdt. Zo is het geen straf om er heen te moeten. Soms kun je best even iets aankijken, maar ook weer niet te lang. Een kind op de basisschool dat niet in staat is tot eenvoudige communicatie met andere kinderen en leerkrachten heeft gewoon een probleem. Ik zou niet zonder meer verwachten dat dat spontaan verdwijnt als ze acht of twaalf is.
Ook bij aangeboren aandoeningen en afwijkingen kun je tegen dingen aanlopen. Als je wordt geboren met één arm, weet je niet hoe het is om er twee te hebben, maar de wereld is wel ingericht op mensen met twee armen, dus er zijn dan dingen die voor jou lastig zijn, die je niet kan of waar je medewerking van andere mensen voor nodig hebt. Nu is een arm missen heel zichtbaar, maar slechthorendheid niet. Dat is dus een stukje bewustwording, voor jullie en voor hem t.z.t. maar ook voor de omgeving. Aangeven wat er nodig is en zeker niet ontkennen dat het een probleem is omdat hij het al heel zijn leven heeft. Kinderen zijn niet dom, die hebben zelf ook wel door als bij hun iets anders of minder goed werkt of anders gaat dan bij anderen.
Ik ben het wel met je eens dat er niet steeds andere diagnoses geopperd zouden moeten worden zonder uit te zoeken of dat nu aan de orde is. Dat is ook erg verwarrend.
Overigens vond de logopediste hier op dezelfde leeftijd het raadzaam om regelmatig een pauze te houden in logopedie. Dus dat ging hier meestal van een half schooljaar wel logepedie, en dan een half schooljaar niet. Kinderen die niet verstaanbaar praten worden vaak onderschat op school. Nu viel dat bij ons mee, omdat de slecht verstaanbare kinderen in ons geval een ouder brusje hadden dat hoogbegaafd was. School ging er daardoor bijna automatisch van uit dat de jongere kinderen ook wel slim zouden zijn.
